Trasa sławnego brata

Rozdział 1

Raven
-Nagrałeś ostatnio coś nowego? -zapytałam entuzjastycznie brata.
Spojrzał na mnie, w jego oczach widziałam, że ma dla mnie długą pouczającą rozprawkę, w której wytłumaczy się, dlaczego nic nowego nie nagrał.
-Ravi, trasa koncertowa, co wieczór inny zakątek świata, nie było czasu. Poza tym...
Zauważył na mojej twarzy smutek i ciche wołanie, żeby skończył swoje mądrości.
Podszedł do mnie i mnie objął. Nie wiem czy było to przywitanie, przeproszenie czy może jednak już się ze mną żegnał. Mało go widziałam, praktycznie sie nie znamy. Od 10 lat koncertuje, czyli miałam z nim jakikolwiek kontakt do 5 roku życia. Nie potrafie rozróżniać  zwykłych przytulasów od brata.
-Kolacja!!
Mama. Dawno tego nie słyszałam. Dom odżywa w momencie powrotu Trevora. Normalnie, są dni, w którch nie widuję rodziców. Oni pracują, a ja sie grzecznie uczę.
Ktoś mógłby zapytać, jakim cudem mam takie spokojne życie, skoro mój brat jest jednym z najsławniejszych Dj'ów na ziemi?
Otóż, moi rodzice bardzo kryli mnie przed mediami, sama w sumie nie wiem dlaczego. Nawet po 10 latach dynamincznej kariery Traviego i wielu wścibskich fotoreporterach, media nadal nie wiedzą nawet o tym, że ma siostrę.
Po zejsciu na dół tradycyjnie tata milczał, mama obsypywała braciszka milionem pytań, a ja cichutko słuchałam wszystkich opowieści.

Trevor
Nienawidziłem patrzeć na smutną Ravi z mojego powodu. Mogłem przecież uskrobać trochę czasu w czasie powrotu i napisać chociaż początek jakiejś piosenki specjalnie dla niej.
Nienawidziłem też po części mojego życia.
Jak byłem mały, chciałem być rycerzem. Los dał mi malutką Raven, a ja chciałem opiekować się nią jak księżniczką. W końcu, to moja mała siostrzyczka. Jednak marzenia o karierze wielkiego DJ'a wzięły górę i jak mam być szczery, żałuję.
-Który koncert podobał ci się najbardziej!? -piskliwy głos mamy wyrwał mnie z potoku myśli
-Hmm, każdy był wyjątkowy na swój sposób. Wszędzie działo się coś, czego się nie spodziewałem. Ale bardzo podobał mi się ten w Singapurze, gdzie ludzie zorganizowali się i zrobili ogromny napis "We Love You Trevor". To było coś niesamowitego. -Tata chyba nie podzielał mojego entuzjazmu. Nigdy go nie podzielał, zawsze był sceptycznie nastawiony do moich muzycznych wymysłów i chyba miał racje.
Po kolacji i skończeniu sprawozdania z ostatnich 6 miesięcy u mamy, w końcu poszedłem do swojego pokoju. Pełen był złotych i platynowych płyt, ściany oblepione plakatami z idolami mojego dzieciństwa. Na półkach były pamiątki z wyjazdów rodzinnych, kiedy jeszcze nawet nie myślałem, że będę miał taką karierę, a w samym centrum wszystkich półek, było zdjęcie moje i 4-letniej Ravi.
To była jedyna rzecz przez którą się rozklejałem. Zawsze kiedy o niej myślałem lub ją widziałem, czułem wstręt do siebie.