Bratinella (on hold)

chapter five

Pagtingin ko sa sobre. . . O___O

Sabi ko 2,000 lang hindi 20,000!!!! Nahihilo ako sa nakikita ko, ngayon lang ako nakahawak ng ganito kalaking pera>___<

Pero sure na sure ako na madalas na mas malaki pa ang nahahawakang pera ng stepmother ko. wala eh, gold digger siya eh. Pati piggy bank ko pinag-interesan pa. Kainis talaga! Simula ng mawala si papa, ako na lang lagi ang kinakawawa.ayan na naman, naluluha na naman ako.

Tiningnan ko ang bracelet ko. Tanda ko parin nung unang binigay to sakin ni papa.

*flashback 10 years ago*

“Darling, wag ka na umiyak” sabi ni papa sakin habang pinupunasan ang mga luha ko.

“P-pero si mama, di na babalik. . .” sabi ko habang sinisinok pa kaka-iyak.

“Di naman siya umalis” sabi ni papa.

“Nasan po siya?” sabi ko.

Binuhat ako ni papa at kinandong niya ko sa binti niya.

“Hindi na lang natin siya nakikita pero nandyan siya lagi, binibantayan ka” sabi ni papa.

“Talaga po?” sabi ko.

May kinuha siya sa bulsa niya, ang shiny naman.

“Eto ang regalo namin ng mama mo sayo, isa yang charm bracelet. Kaya kapag nalulungkot ka, tingnan mo lang tong bracelet na to kasi kami ng mommy mo ang pumili niyan” sabi ni papa at sinuot niya sakin ang bracelet.

Ang ganda naman.

“Oh, wag na ka na iiyak. Diba matapang ang princess namin?” sabi ni papa.

Ngumiti ako.

“Opo!” sabi ko.

*end of flashback*

Ironic. Tinatawag akong princess dati ni papa pero ngayon, alipin, alalay, katulong,  at yaya pa ng mga frog sis- este step sisters ko. Mantakin mo, pagbukas lang ng jar ng cheese wiz hindi pa kaya.

Pero tama si papa, matapang ako noh. Di ko sasayangin ang luha ko sa step mother at sisters ko, baka matulad pa ko sa itsura nila.

Haay, sasabihin ko na lang na sobra ang binigay sakin ni- sino nga ba yun? Ah, Jameson Manela.

Pag-uwi ko- di man lang nila napansin ang pag-alis ko-___- makatulog na nga lang.

The next day. . .

Nakakabuisit talaga ang mga kasama ko dito sa bahay. Eveytime na nakikita ko sila, smasakit ang ulo ko. dami dami pang pinapagawa.