Melek Yüzlü Şeytan (ASKIDA)

3. Bölüm

"Burası da yemekhane işte. Klasik yemek yenilen, arkadaşlarla oturulan yer. İstediğin zaman gidebilirsin ve istediğin şeyi alabilirsin.Soru var mı?"

Sarah çocuğun yüz hatlarını incelemekten anlattığı şeylere odaklanamamıştı ve leyla leyla çocuğa bakarken aniden son cümleyle irkildi. Konuşmadan hatırladığı tek şey yemekhane lafıydı ve şansını denemeye karar verdi, "Şey, burası yemekhane mi?" Çocuk hadi-ama gibisinden bir bakışla Sarah'ya baktı ve ona laf sokmaya çalışmak yerine "Ah siz yeniler..." dedi. Ve Sarah ona acaba burasının ne olduğunu anlatmak yerine neden ona yapıyı gezdirdiğini sormaya karar verdi. Dudaklarını hafifçe ıslattı, saçlarını hafifçe karıştırdı ve etkileyici olduğunu umduğu bir ses tonuyla, "Adını-bilmediğim-çocuk, burası neresi ve ben neden buradayım?" Çocuk ise yeni hitaptan hoşlanmış gibiydi. Hafifçe gülümseyerek, "Zamanla her şeyi öğreneceksin. Bugünlük bu kadarı yeter. Seni odana götürmeliyim." dedi. Son cümlede birden ciddileşmişti ve Sarah o anda kendine geldiğini hissetti. Ve çocuğun ona aniden attığı küçümseyici bakışla hiç şansının olmadığını hissetti. Çocuk ona beni takip et anlamına gelen bir hareket yaptı ve Sarah çocuğun "O kadar emin olma." diyen fısıltısını duyduğunu sandı ve içi ürperdi.

"Tanrım! Saatlerdir yürüyoruz ve bir tane kapı, cam, hatta insan bile yok! Neresi burası, hava geçirmez bir koridor mu?" diye isyan etti Sarah ve olduğu yere çöktü. Çocuğun uzun adımlarına yetişmek için yarı koşar durumda bir süredir koşuyordu. Koridor ise tamamen beyazdı ancak hiçbir şey yoktu. Çocuk ise sıkıldığını belirten bir yüz ifadesiyle "Susacak mısın? Çünkü sen konuştukça beyin hücrelerimin sürekli azaldığını hissediyorum." Sarah ise altta kalmamaya niyetliydi; "Sakın beyin hücrelerin sana dayanamayıp intihar ediyor olmasınlar? Çünkü yakın zamanda yapacağım şey de aynen bu." dedi. Çocuk bir an şaşırmış gibi göründü, Sarah ise çocuğun ondan böylesi bir lafı beklemediğini düşündü ama çocuğun yüz ifadesi sertleşti ve "İntihar hiç de komik bir şey değildir." dedi. Sarah ise onu umursamadı. Bu sırada çocuk da koridorun diğer duvarına çökmüştü ve elini inceliyordu. Sarah ise çevreye biraz göz gezdirdikten sonra Kristen Stewart gibi dudaklarını yaladı ve çocuğa "Bir süredir beraber zaman geçirdiğim insanların adlarını bilmeye hakkım olduğunu düşünüyorum." dedi. Sarah daha sonra çocuğun adını sormak için ne de saçma bir cümle kurduğunu anladı ama artık geri dönüş olmadığını biliyordu. Çocuk ise sanki bu olay her gün oluyormuş gibi, "Neden hep bunu soruyorsunuz, bilmiyorum. İsim önemli değildir." Sarah ise nefesini dışarıya üfleyip kafasını başka yöne çevirdi. Çocuğun ona yönelttiği dik ve şüpheci bakışların farkında değildi. Çocuk derin bir nefes aldı ve "Yancy" dedi. Sarah ise kafasını hemen ona çevirdi. Ve bir şeyler söyleme ihtiyacı duyarak "Ne güzel isim anlamı ne?" dedi. Çocuk ise bir sırıtışı gizlemek ister gibi davranarak "Yere düşen ilk yağmur damlası." dedi. Sarah ise gülmesi mi ağlaması mı gerektiğini keşfedemedi. Çocuk ise onun bu halinden eğlendiğini açıkça belli ederek, "Yancy bilinmeyen demektir." dedi. Sarah ise "İsimlerin insanlara cuk diyerek nasıl da oturabildiğinin canlı örneğisin." dedi. Çocuk ise "Ben kötü bir örneğim." diyerek göz kırptı. Sarah ise içinden Yancy'nin her halinin aşırı derece çekici ve etkileyici olduğunu düşünüyordu.

Yancy çevik bir hareketle ayağa kalktı ve Sarah'ya ellerini uzatarak "Hadi Sarah, odanı görmek için sabırsızlanman gerekiyor." dedi. Sarah ise içinde Yancy'nin onun adını nasıl bildiğini, böyle sıcak davranmasının garipliğini düşünürken o anlık dikkatsizlikle Yancy'nin elinden tutup kalkarken düştü ve Yancy'yi de beraberinde düşürdü. Yancy'nin delici bakışlar atan gözleri 2 cm uzağındayken bir domatesten daha kırmızı olduğunu düşünüyordu. Yancy Sarah'nın yanağına bir öpücük kondurdu ve çevik bir hareketle ayağa kalkıp Sarah'yı da çekti. Sarah'yı kolundan tutup sürüklerken Sarah'nın onun yüzündeki sırıtışı ve gözlerinin parıldamasını görmeyecek kadar şok olmuş olmasına seviniyordu.