My Life As A Hunter

hoofdstuk 11

P.o.v blake
Geschrokken keek ik naar sophie waarom heeft ze het ons nooit verteld.. ik hoor haar snelle hartslag en ze doet haar ogen open. Ik zie haar bang naar ons kijken en ze springt van de bank en pakt een zilveren mes van haar riem en richt die op ons. Als ik in haar ogen kijk zie ik alleen maar moordlust. Voor ik het weet zit het mes in de muur achter ons geschrokken kijk ik naar achter. Als ik terug kijk zie ik dat sophie verdwenen is maar haar geur hangt er nog. We volgen haar geur en komen aan in het bos onderweg komen we allemaal dode wolven tegen en zien iemand op de grond liggen met een mes in haar hart zachtjes op hulp roepend. We lopen naar haar toe en knielen bij haar neer heel voorzichtig trek ik het mes uit haar hart en til haar op. Ik hoor haar langzame hartslag en probeer haar bij zinnen te houden. Ik ruik elena's geur al dichterbij komen en ze stopt bij onse grens.'elena kom maar je hebt toestemming om de grens over te gaan' roep ik. Ze rent naar me toe en knielt bij ons neer. Ik zie schrik in haar ogen als ze naar het meisje kijkt. 'Elena wat is er? Ken je haar?' 'H..h..het is mijn  tweeling zusje ik dacht dat ze dood was..'. Ik kijk in elena's ogen en zie heel veel woede. 'elena rustig we vinden de dader we laten ze er niet mee wegkomen. Het meisje begint te hoesten en ik kijk verbaast naar de wond hij is compleey genezen. 'Ze is een volbloed heks daarom geneest ze zo snel' zegt elena. We tillen het meisje op en nemen haar mee naar het packhuis. We leggen haar op de bank tot we plots gillende mensen horen. Ik ren naar buiten en zie sophie en skyler met een pijl en boog in hun handen staan. Blake komt ook naar buiten gerent en kijk verdrietig naar sophie. 'Blake rustig maar we gaan haar helpen ik beloof het' mindlink ik hem. Ik zie josh en kevin ook aan komen rennen en we veranderen in onse wolvenvorm en omsingelen de meisjes. Heel langzaam komen we dichterbij tot we plots een harde knal horen...