CLOSET / RUIN [bxb] (ON HOLD) || De 'Het Gayft Niet'-Serie

03 - Vito

Vito's p.o.v.

Met veel pijn en moeite kom ik uit bed, letterlijk en figuurlijk. Ik laat mijn ogen door mijn kamer gaan, die één grote puinhoop is en overal bloedvlekken heeft liggen. Naast mijn bureau, bij de muur op de grond, óp de muur, voor mijn nachtkastje. En het is allemaal papa's schuld, indirect die van mij omdat ik niet had laten weten waar ik was. Vervolgens kijk ik naar mijn mobiel, waar het scherm gisteren van kapot was gegaan omdat ik hem in angst op de grond liet vallen.

   Mijn mobiel heeft talloze meldingen. Olivia heeft me een paar keer proberen te bellen, een stuk of vier keer denk ik, en heeft me een appje gestuurd. Flynn heeft daarentegen denk ik wel zeventien keer gebeld, zelfs nog rond 04:53, en me een aantal appjes én sms'jes gestuurd. Hij was kennelijk nogal bezorgd. Ik twijfel nog even om hem te bellen en te zeggen dat alles oké is, maar doe het maar niet.

   Ik trek een joggingbroek aan en een simpel shirt en strompel de trap af. In de keuken pak ik een schaaltje en doe er wat melk en cornflakes in. Ik zet het neer op tafel en begin te eten. Pap schuift tegenover me aan en kijkt me boos aan.
   "Ga je die troep in de gang nog opruimen?" Snauwt hij. Verbaasd kijk ik hem aan terwijl ik mijn mond leeg eet.
   "En waarom zou ik dat moeten doen?" Vraag ik terwijl de knallende koppijn van gisteravond terugkomt.
   "Omdat het jouw troep is! Dat is voordat je naar school gaat nog opgeruimd!" Zegt hij en wijst 'gevaarlijk' met zijn vinger naar me.
   "Ik ga niet naar school," zeg ik brutaal. Met zo'n gevoel en mijn toegetakelde hoofd kan ik me daar echt niet vertonen.
"Pardon?!," klinkt mams stem nu. Ik kijk naar haar om. "Dat dacht ik dus mooi niet, hè! Jij gaat maar mooi naar school. Dus je mag opschieten, want die troep moet nog opgeruimd worden, je moet je lunch nog maken en jezelf klaar maken. Denk ook maar niet dat je in die kleding naar school mag, dus komt omkleden er ook nog bij," snauwt ze.

Mam kiest op zulke momenten áltijd voor pap. Eerst nam ze het nog wel voor me op, maar dat was voordat ik uit de kast kwam. Ze heeft nu zelfs nog niet eens gevraagd of dat het wel gaat. Haar zoon zit hier met blauwe plekken en wonden, en ze heeft er nog geen aandacht  aan geschonken.

Misschien heeft ze haar moederinstinct met mij terug de kast in geschopt.

   Boos sta ik op en maak de troep in de gang schoon. Mijn bloed zat tegen de muur, op de trap en op de grond. Daarna ga ik naar boven, pak mijn tas in en kleed me om. Ik kijk naar mijn armen die niet bedekt zijn omdat ik het eerst beste T-shirt heb aangetrokken. Ze zitten vol blauwe plekken. Ik doe er een vest over aan zodat de blauwe plekken uit het zicht zijn. Hierna keer ik naar de badkamer en poets daar mijn tanden. Mijn lippen zijn kapotgescheurd en hebben een paar keer tanden erdoor gekregen. Vervolgens begin ik mijn haar te doen. Ik probeer met mijn pony mijn kapotte wenkbrauw te verbergen, maar mijn scheiding de andere kant opduwen ziet er al helemaal niet uit. Met mijn volledig toegetakelde gezicht in beeld ga ik maar naar school. Ik heb besloten in de aula maar wat te eten te kopen, zodat ik niet nóg een keer de keuken in moet en vervolgens daar pap en mam onder ogen komen.

   Op de fiets slaat de frisse wind in mijn gezicht. Hij snijdt door me heen en laat mijn gezicht verlamd voelen. Met tranen in mijn ogen trap ik stevig door. Dan word ik plotseling gebeld. Mijn mobiel licht op in mijn hand en ik zie dat het Flynn is die belt. Ik neem op terwijl het zweet me uitbreekt. Ik was vergeten om nog een teken van leven te tonen.

   "Hallo?" Zeg ik zacht om te voorkomen dat hij hoort dat ik huil.
"Godzijdank, je leeft nog," hoor ik opgelucht door de telefoon heen. "Gaat alles een beetje?" Vraagt hij vervolgens. Ik zucht ongehoord.
   "Ja hoor," lieg ik en dan breken de tranen door. Ik begin hopeloos te huilen en stap van mijn fiets af omdat mijn zicht zo wazig wordt door de tranen dat ik nog geen meter verder kan zien. Met mijn armen leun ik op mijn stuur en begin te huilen. Ik begin te huilen en huilen en hard. Ik huil zoals ik mezelf thuis verbood te doen en niet kon doen
"Vito, waar ben je?" Klinkt dan in mijn oor, wat me er weer aan herinnert dat ik met Flynn aan het bellen was. Verward kijk ik op me heen en kan met moeite een straatnaam lezen.
   "U-uh.. Zwi-Zwitserlandla-an. Maar ik.. spreek je zo w-wel op school," hakkel ik huilend en hang op.