Aşk İstiyorum

YEDİNCİ BÖLÜM

Koray'ın ağzından....

Çok yorulmuştum hoca bir kaç bebekle ilgili bilgiler vermişti ve bu dönemlerde mide bulantılarının çok fazla olduğunu söylemişti. Bundan biraz sıkılsam da gözlerimi devirerek Selen'e döndüm o ise heyecanla hocayı dinliyordu gülümseyerek yanağına bir öpücük kondurdum. 

'Paydos.' hocanın  bağırmasıyla irkildim. Ve Selen'e dönüp 

'Lokantaya gidelim  mi aşkım bir şeyler yeriz.' dedim.

'Olur bugün çok mutluyum.'dedi. Ona sarılarak elinden tuttuğum  gibi  dışarı çıktık. Yol sürekli vızır vızır geçen arabalarla doluydu. 

'Ben  karşıya geçeceğim.' dedi küçük çocuklar gibi elimi bırakarak karşıya koşmaya başladı. O sırada süratli bir araba geliyordu. Bir Selene bir arabaya baktım. Selen hala arabayı görmedi. 

'Selen' diye bağırdım. Selen ciddi bir hal alırken yüzü gelen arabayı gördü Selene doğru koşmaya başladım ama Selene doğru gelen araba Selen'e çarptığı gibi Seleni yerde sürüklemişti.

 Selenim... Çocuklarımın annesi... Aşkım... Hayalim.. Yetişememiştim işte ona... Kurtaramamıştım işte onu...  İşte anlamıştım onu... O beni bırakıp gidemezdi bir bir söz vermiştik... Ama eğer Selene bir şey olursa Selenin tabutunun arkasından benim cenazem kalkacak...

Hemen yanına koştum

'Selen nolur aç gözlerini bebeğim bırakma sakın beni.' dedim ama artık gözlerimden yaşlar firar etmeye başlamıştı. Etrafımıza doluşan kalabalıkla birlikte bağırmaya başladım

'Lanet olsun nasıl insanlarsınız ambulans çağırın ne bakıyorsunuz daha ambulans çağırın!' diyerek bağırmaya başladım. O sırada gözüm yerde gelen kırmızı sıvıya takıldı. Çocuğumun kanı büyük bir bağırış kopardıktan sonra ambulansın sesleri  gelmeye başladı. Ambulans yakınlarda durunca hemen içinden sağlık görevlileri indi ve hemen Selenimi sedyeye koydular ambulansa Selenle birlikte bende binmiştim. Hızlıca hastahaneye geldiğimizde Seleni hemen indirdiler. Hastahaneye girerken Selenin elinden tutuyordum.

'Selen ben hep buradayım sakın beni bırakıp gitme.' dedim. Gözlerimden yaşlar hafif hafif dökülüyordu. Ameliyathanenin içine geldiğimizde Hemşire bana dönerek

'Siz içeri giremezsiniz lütfen burada bekleyin.' dedi. Hiçbir şey demiyordum.Diyemiyordum... Hızlıca ameliyathaneye giren hemşireye baktıktan sonra duvarın kenarına oturarak dizlerimi kendime çektim. Hemen cebimden telefonu çıkartarak Nefi, İrem, Zehra ve Memo'yu aradım ve hastahanede olduğumuzu Selen'e araba çarptığını titreyen sesimle anlattıktan sonra içeriden bir çığlıklar kopsa da telefonu hızlıca duvara çarptım. Ve ayağa kalkarak sandalyeleri devirmeye başladım. Etraftakiler bana baksa da umursamadım. Duvara hızlı bir yumruk attım. Ve  bir tane daha vuracakken birinin benim ismimi bağırmasıyla o tarafa döndüm. Nefi lerin bu tarafa doğru koşarak gelmeye başladıklarını gördüm. İrem ve Zehra yere çöktü ağlıyorlardı. Memo ise onları teselli etmeye çalışıyordu. Nefi yanıma gelerek kolumdan tuttu ve beni dışarı çıkardı. Dışarıda derin bir nefes aldıktan sonra orada olan banklara çöp varillerine tekmeler savurmaya başladım. Gözlerimden yaşlar hala firar ediyordu. Nefi birden kolumdan tutarak beni kendine çevirdi. Ve Sıkıca sarıldı. 

'Oğlum sen dik durasın ki yenge içeriden sağlam çıksın seni burada üzüntülü görmeyecek o oradan sağ sağlam çıkacak Selen güçlü biri o bunları atlatır merak etme.' dedi sırtımı sıvazlayarak.

'Nefi! Selen oradan sağ sağlam çıkacak ama be-bebeğimiz sağlam çıkamayacak onun kanlarını gördüm ama kurtaramadım o orada öylece yatarken bebeğim orada can çekişirken ben onları kurtaramadım. Selen her şeyin üstesinden gelir ama o bunu kaldıramaz. O narin  bunlara nasıl dayansın.' dedim.