"Θα κάνω τον χειμώνα να φαίνεται καυτός!" Τρεις πανίσχυρες φυλές, τρεις σύμμαχοι, αμέτρητοι φυλακισμένοι λίθοι, τρεις επικές μάχες. Μίσος, πόνος, αγωνία και κακό. Όλοι παλεύουν για όλους, ποιός θα κερδίσει και ποιός θα υποκύψει; Η δύναμη, η μοχθηρότ...
Γυρνάμε τις σελίδες των ρούνων και για την ακρίβεια ανατρέχουμε στις τρεις αδελφές. Πριν από τη Feliciana και τη Celestia, προτού η μαγεία χωρίσει τις σπασμένες κορυφές, προτού η έρημος καταπιεί τη Sandarima( Αυτοκρατορία της Άμμου) ήταν η εποχή των τριών αδερφών η Celestia, η Feliciana και εκείνη. Τρεις κορυφές, δεμένες με έναν ασυνήθιστο δεσμό, τρεις ιεραρχίες, τρεις βασίλισσες• αδελφές ψυχές. Γεννήθηκαν στην Κρυστάλλινη Άβυσσο ένα μέρος όπου κανένας δεν θυμάται ποιος το έχτισε, γεμάτο αθώα πτώματα και σωροί από αλλοιωμένα κόκκαλα αναζητούν ελευθερία και γαλήνη, κανένας δεν γνωρίζει το σκοπό του, "κανείς εκτός από εμένα".
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Επιλέχθηκαν για να κυβερνήσουν, για να ηγηθούν, για να δημιουργήσουν το δικό τους κόσμο χωρίς να το ξέρουν. Η καθεμία ήταν μέλος σώματος για την άλλη, δεν αποχωριζόταν ποτέ, πάντα στο πλευρό, πάντα στην καρδιά. "Δεν μπορούσε κανείς να μας χωρίσει και να κόψει την αλυσίδα αν, όμως, τολμούσε έβλεπε την την αγάπη μας να γίνεται θάνατος". Μεγάλωσαν ειρηνικά και αθώα, καθώς η μοίρα τους είχε ξεκινήσει να ράβεται και η μπλε κλωστή ξετυλιγόταν από το ατέλειωτο μαύρο κουβάρι. Όλα μπήκαν στην θέση τους, όλα απλοποιήθηκαν. "Ζούσαμε με τα λίγα πράγματα που μας πρόσφεραν, γεμάτες καλοσύνη και θάρρος, πήραμε την απόφαση να φύγουμε από αυτό το καταραμένο μέρος." Ταξίδευαν ολόκληρους μήνες κρατώντας η μία την άλλη για να κρατηθούν ζεστές "από τις γδαρμένες χιονοθύελλες που μας χτυπούσαν, ήμασταν τρομοκρατημένες και πλέον ανήμπορες. Είχαμε χαθεί και το χιόνι κάλυβε τα πόδια μας. Η Celestia έχοντας μία ηλιαχτίδα ελπίδας στο πρόσωπο της φώναξε: «Κοιτάξτε! Κοιτάξτε ένα φως!» και όντως υπήρχε ένα λαμπρό σημείο. Δεν αντέχαμε να περπατήσουμε άλλο ήμασταν εξαντλημένες και πιστεύαμε σ' αυτό που είδαμε, απείχε μόνο λίγα μέτρα. Πλησιάζουμε και βλέπουμε ένα απλό φωτεινό,γυμνό γερό-δέντρο• που να πήγαινε ο νους μας... Ο κορμός του εξέπεμπε ένα αίσθημα ζεστασιάς και τρέξαμε πάνω του νιώθοντας και ακουμπώντας την. Ζεσταθήκαμε τόσο πολύ που σκαρφαλώσαμε στα στιβαρά, μεγάλα κλαδιά του και περιμέναμε να σιωπήσει η καταιγίδα. Πίστευα ότι το δέντρο ήταν ζωντανό, κάτι προσπαθούσε να μας πεί φαινόταν ανήσυχο."
