Η Κόρη Του Πάγου-Iceborn: Οι Φυλές

Ιστορία της Celestia(συνέχεια)

Βρίσκομαι σε ένα περίεργο μέρος στο οποίο δεν έχω ξανασυναντήσει κάτι παρόμοιο. Αυτό το γεράκι είναι τόσο όμορφο όσο τα χρώματα του ουράνιου τόξου του Βασιλείου του Φωτός. Νιώθω τόσο τρομαγμένη και απελπισμένη αλλά έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό που γίνεται δεν είναι τυχαίο. Κατά κάποιον τρόπο, αισθάνομαι ότι αυτό το πλάσμα θα με σώσει πρέπει να το εμπιστευτώ οπότε θα πρέπει να κερδίσω τον σεβασμό και την ευσέβεια του. Είχα παρατηρήσει σε ένα βιβλίο ότι για να κερδίσεις την ευλάβεια ενός ζώου πρέπει πρώτα εσύ να δείξεις ότι το σέβεσαι υποκλίνοντάς το και έπειτα, εάν αυτό αντιληφθεί το ίδιο θα υποκλιθεί.*Αυτό ήταν μία παραδοσιακή χειρονομία.*
Σκέφτηκα το παραπάνω και αν και το θεώρησα λιγάκι τρελό, αποφάσισα να το κάνω.

Κοιτάζοντας το, δαγκώνοντας τα ήδη παγωμένα χείλη μου τα οποία έχουν βαφτεί με το μελανό χρώμα αρχίζω, με πολύ αργές προσεκτικές και αργές κινήσεις να λυγίζω τα γόνατά μου, προσπαθώντας παράλληλα να μην το τρομάξω, καθώς κατεβάζω το κεφάλι μου. Μένω ακίνητη, ανασηκώνω τα κουρασμένα μάτια μου ζωγραφισμένα με μαύρους διάφορους κύκλους• τα βλέφαρα μου διατηρούν τη ζεστασιά τους και το μελαμψό ζωντανό χρώμα. Αντικρίζω το γεράκι και προσμένω να ανταποδώσει στην υπόκλιση.
"Αυτό που συνέβησε την άφησε άναυδη..."
Ύστερα από ενός λεπτού επικρατέστερης σιγής, ακόμη και οι χιονονιφάδες δεν έβγαζαν άχνα, παρασύρονταν από τον άνεμο απαλά και άγγιζαν το βελούδινο έδαφος, η ουρά του ξαφνικά ανυψώνεται ψηλά, ανοίγει τις μεγάλες αστραφτερές γεμάτες από λουσμένη χρυσόσκονη φτερούγες με τα αμέτρητα ασημένια φτερά του, μένω με όλες τις έννοιες πάγος, δεν ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου να αντηχούν, κοκκάλωσα μπροστά στο θείο θέαμα.
Κατόπιν, κατεβάζει το μεγαλοπρεπές κεφάλι του πάνω στο οποίο μπορούσα να διακρίνω το μωβ ενσωματωμένο στέμμα στην κορυφή του και αυτό το καθιστούσε έναν βασιλικό αγγελιοφόρο, έναν κυνηγό, έναν ανώτατο αρχηγό.