2050 // KaiSoo

2050 // 011

Kyungsoo Jongin'i anlamaya başlıyordu. Şuan kollarında masum bir şekilde uyuyan adamın bir canavar olmadığını artık biliyordu. Kyungsoo Jongin'e yardım etmek istiyordu. Onu uzaklara götürmek ve saf sevgi ile tanıştırmak istiyordu.

Jongin sevilmemişti, çocukluğunda korkunç olaylara şahitlik etmiş ve yalnız kalmıştı. O zamanlarda hayali arkadaşı 2050 tek dostuydu, bu yüzdendi belki de tüm bu robotlar. Onları insanlardan daha çok seviyordu, çünkü sevdikçe iyileşiyordu.

Yada o öyle olduğunu sanıyordu. Tek yaptığı en başından beri kendini kandırmaktı. Jongin aslında insanlara değil,

Kendine hükmediyordu.

Bu gerçeği göremiyordu, gözleri kördü. Kyungsoo onun gözleri olacaktı, göremediklerini gösterecekti. Buz tutmuş kalbini iyileştirecekti. Çok zor olacaktı, aslında bir çocuktan farklı olan bu adamı iyileştirmek. Ama yapacaktı. Tek ihtiyacı olan buradan gitmekti aslında. Kendini kandırdığı, yalnız olmadığını düşündüğü bu robotlardan kurtulmaktı yapması gereken şey.

Çünkü Jongin'in yalnızlığı robotlarda saklıydı.

Kendisini iyileştirmek istedi, bu yüzden 2050'yi yarattı. Ama bilmediği bir şey vardı, onu iyileştirebilecek tek şey bir çift sıcak kollardı. 2050 bunu ona veremezdi.

Gözleri hâlâ Jongin'in yüzünü incelerken gülümsedi kendi kendine. Jongin'in tahmin ettiği gibi biri olmaması mutlu ediyordu onu.

Gözleri yavaşça kapanırken uykunun bedenini ele geçirmesine izin verdi.

*

Jongin titreyerek uyandığında elini kalbine götürerek derin nefesler alarak doğruldu. Nefes alışverişleri düzene girdiğinde kafasını sağ tarafa çevirip yanında uyuyan bedene baktı acıyla.

"Neden?.." Diye fısıldadı ona dağılmış bir biçimde bakıyorken. Ardından ayağa kalkıp camın önüne gitti ve yağan yağmuru izledi gözleri sonsuzluk gibi görünen siyah gökyüzüne bakıyorken.

'İlk kar yağdığında gerçekleşirmiş dilekler.
Beni bir kereliğine bile olsa gerçekten sevdiğini söylemeni diliyorum.'

Rüyasında duyduğu boğuk ses kulaklarında yankılandığında kalbine götürdü elini yeniden, bir eliyle kalbini sıkıyorken diğer eliyle duvara tutunuyordu.

"Lütfen Kyungsoo.." Gözlerini kalbindeki acının artmasıyla sımsıkı yumduğunda gözünden düşen bir damla yerle buluşmuştu. "Lütfen.."

*

Kyungsoo uyandığında Jongin'i yanında göremediğinde bir anlığına korktu. Ardından işleri olabileceğini aklına geldiğinde rahatlamayla bir nefes aldı.

Dün ilk defa bu yatakta, birbirlerine sarılarak beraber uyumuşlardı. İlk defa birbirlerine bu kadar yakın davranmışlardı ve ilk defa Kyungsoo Jongin'i itmemişti.

Kyungsoo o an ikisi de her şeyden uzak ve sorunsuz bir hayat sürüyor gibi hissetmişti. Tek dileği buydu, bu his onu mutlu etmişti.

Kapının açılma sesiyle bakışları içeri giren bedeni buldu.

"Uyanmışsın.." Kyungsoo gülümseyerek kafasını salladı ve ayağa kalktı. "Evet, neredeydin?"