พิชิตรักยัยเย็นชา

-9-

ด้านฮายาโตะ
ตอนนี้ผมกำลังยืนเลือกซื้อข้าวในโรงอาหารอยู่
จู่ๆ ก็มีคนเข้ามาทักผม ผมเลยหันไปกะว่าจะเป็นสาวๆที่เข้ามาจีบผม(หลงตัวเอง😑😏) เเต่ที่ไหนได้กลับเป็นวาเลน สาวสวยที่ยืนอยู่หน้าผมตอนนี้ ผมยอมรับเลยเธอสวย เธอดูดี เธอมีเสน่ห์ เเต่เสียดายว่ะสันดารเสียไปนิ๊ดๆๆ ใช่เเล้วล่ะคนที่ผมกล่าวมาข้างต้นเคยเป็นเเฟนเก่าผมเอง เเละคนๆนี้ผมก้รักมากถึงตอนนี้ผมก้ยังตัดใจจากเธอไม่ค่อยได้ เเต่จะตัดได้เร็วๆนี้เเหละ (^*^) เพราะผมออกจะมีคู่หมั้นสุดสวยที่ไม่เเพ้วาเลน ถ้าถามว่าทำไมผมถึงยังรักวาเลนอยู่นั่นก็เพราะว่าเธอคือคนเเรกที่ผมยกใจให้หมดเเต่กลับมารู้ที่หลังว่าตัวเองกำลังโดนเจ้าตัวเค้าหลอกอยู่ บอกเลยตอนนั้นโกรธมากเเค่เพราะยังรักอยู่นะเลนตัดสินใจเลิกกับเธอเเบบเงียบๆเเละไม่มีอะไรที่ค้างคาต่อกัน ซึ่งมันนานมาเเล้วผ่านไปประมาณ 1 ปีได้เเล้วที่เราได้เจอกันบ้างถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกันก็เถอะเเต่พวกเราก็ไม่พยายามที่จะทักกัน เเต่อะไรทำให้วันนี้ ณ ตอนนี้เธอปรากฎกลายอยู่หน้าผม ผมเลยถามเธอไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยพยายามไม่ส่งสายตาที่ยังรู้สึกถึงเธออยู่ไปด้วย
"มีอะไร กล้ามากนะที่กล้ามาทักฉัน"
เธอตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เป็นมิตร "เปล่าหรอก เเค่อยากมาคืนดีกันน่ะ" คำๆนั้นที่เธอพูดออกมาทำเอาผมงี้ตะลึง อะไรหน่ะอยู่ดีๆก้มาขอคืนดี ตลกร้าย（−＿−；）ผมเลยพูดไปด้วยสีหน้าเเววตาล้อเลียน " ก็ลองดูสิ ถ้าทำได้" เธอก้พูดขึ้นว่า"ถ้าฉันทำเสร็จ นายจะมาเป็นเเฟนกับฉันรึเปล่าล่ะ"
"ก็ลองดูสิ" ผมตอบเธอไปเเค่นั้นคิดเหรอว่าผมจะหลงกลดสน่ห์เธอง่ายๆซำ้สองน่ะ ไม่มีทางหรอก คนเราโง่เเค่ครั้งเดียวเท่านั้นเเหละ😄😄 ก่อนที่จะหันไปสั่งอาหารก็เห็นสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมายังผมเเล้วก็หันไปอย่างไม่ใยดี หึ ใจร้ายจังเลยน้าริเอะ หึงก็บอกสิ พอเห็นหร้าเธอเเล้วรู้สึกอยากเเกล้งตลอดเวลา อยากเข้าไปหา อยากอยู่ใกล้เธอยังไงก้ไม่รุ้ นี่ผมคงไม่ได้หลงรักยัยริเอะคนเย็นชาใช่ไหม๊เนี่ย จริงๆตอนเเรกเเค่อยากให้ยกเลิกงานหมั้น เเต่สงสัยหลังจากจูบเมื่อเช้านี้ทำเอาต้องถามใจตัวเองใหม่เลย... ไม่ได้การเเล้วล่ะต้องเเกล้งโหน่ยยย

ฝั่งริเอะ
พอสั่งอาหารเสร็จพวกเราก็มานั่งที่โต๊ะตามเเบบฉบับคนปกติ เเต่ไอที่ไม่ปกตินี่คือหมอนั่นติดสอยห้อยตามมาด้วยน่ะสิ เเถมยังมานั่งกับเพื่อนหมอนั่นอีกซึ่งเเต่ละคนถามอยู่นั่นเเหละ เเต่ก้นะอย่าได้เเคร์
นั่งกินข้าวต่อไปสิคะรอไร^_^ ทำเอาพวกเขาก็นั่งกินตามปกติ เพราะ ฉันไม่เเม้จะพูดหรือตอบคำถามพวกเขาเลยเเม้เเต่คำถามเดียว เเต่ต้องสนใจอีกครั้งเมื่อฮายาโตะ มันนั่งเขี่ยเท้าฉันพร้อมทำหน้ากวน*ตีนมาอีกฉันก็เลยเปิดปากพูดออกไป" มีไร"
คำสั้นๆเเต่ได้ใจความ ทุกๆคนที่นั่งบนโต๊ะก้หันมามองฉันเเละฮายาโตะด้วยความงงว่ามีไรกัน?
เพียงเเต่ฮายาโตะตอบว่า " เปล่า" นี่ตั้งใจหรือจงใจกันเเน่ เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นก็ลุกขึ้นนำจานข้าวไปเก็บด้วยความรำคาญ. ก่อนที่เสียงกริ่งดังเข้ามาในโสตประสาท ทำให้รับรู้ได้ว่าถึงเวลาเข้าเรียนอันเเสนยาวนานเเละน่าเบื่ออีกเเล้ว..
หลังเลิกเรียนริเอะก็ได้กลับบ้านอันเป็นเวลาที่เเสนรอคอยมานานเเสนนานเเล้ว เพื่อที่จะได้พักผ่อนเเต่ตัวเองกลับไม่รู้เลยว่าจะมีความปั่นปวนเข้ามามากมายนั้นทำให้ได้เเสดงถึงการเริ่มต้น...