Stalker

Κεφάλαιο 2

Συμμαζεψα το δωματιο, γιατι η Μπελα ηταν απασχολημενη με την προσωπικη της περιποιηση για την "τελευταια" φορα με τον Λεοναρντ. Ειχα πραγματικα ξεμεσιαστει... Αλλα χαλαλι της!

Μολις τελειωσα εκανα ενα γρηγορο ντουσακι, εβαλα φορμα και φουτερ και πηγα στην βιβλιοθηκη του Πανεπιστημιου, η οποια κλεινει στις δυο το βραδυ. Ανοιξα την πορτα και δεν ηταν κανενας μεσα. Ηταν λιγο τρομακτικα. Καθισα σε ενα θρανιο και αναψα την επιτραπεζια λαμπα που βρισκοταν εκει πανω. Πηρα διαφορα βιβλια απο διαφορα ραφια και τα ακουμπησα στο θρανιο. Ενιωσα ενα κρυο ρευμα να με διαπερναει και ανατριχιασα. Φαινεται πως καποιος ανοιξε την πορτα. Ειχα τα ακουστικα στα αυτια μου και δεν ακουσα τιποτα. Ημουν αρκετα μακρια και απο την πορτα οποτε δεν μπορουσα να δω αμα καποιος οντως μπηκε μεσα. Το στομαχι μου αρχισε να σφιγγεται και δεν μπορουσα να συγκεντρωθω σε αυτο που διαβαζα. Χαμηλωσα τη μουσικη για να μπορεσω να ακουσω βηματα, ομιλιες η κατι τετοιο τελος παντων... Τελικα τα εβγαλα εντελως απο τα αυτια μου και παραξενευτηκα που δεν ακουγα τιποτα. Ενα χερι με ακουμπησε στον ωμο και τσιριξα απο την τρομαρα μου. Πηρα ενα βαρυ βιβλιο και χτυπησα καποιον στο κεφαλι. Οταν τον κοιταξα καλυτερα καταλαβα οτι ηταν ο Καμερον. Αναστατωθηκα πολυ με αυτο που εκανα...

"Χιλια συγγνωμη Καμερον, δεν ηξερα οτι εισαι εσυ, δεν σε ακουσα και τρομαξα πολυ, σοβαρα δεν ηθελα να σε χτυπησω, εισαι καλα;" ειπα με σχεδον τρεμαμενη φωνη

"Καλα ειμαι... νομιζω..."ειπε πιανοντας το κεφαλι του "Βαρας πολυ δυνατα, δεν το περιμενα..." ειπε ανοιγοκλεινοντας τα ματια του για να συνελθει

"Ελα βαλε αυτο στο κεφαλι σου" ειπα και του εδωσα το μπουκαλι με το παγωμενο νερο που ειχα πανω στο θρανιο

"Ευχαριστω" ειπε και το ακουμπησε στο σημειο που τον χτυπησα

Περασε καμια ωρα χωρις να πουμε τιποτα και ενω εγω υποτιθεται συνεχιζα να διαβαζω αυτος με κοιτουσε ολη την ωρα χωρις να πει λεξη.

"Γιατι με κοιτας;" ειπα εγω στο τελος

"Εισαι πολυ ομορφη οταν διαβαζεις" ειπε

"Ασε τις σαχλαμαρες μωρε, εχεις κοριτσι για να τα πεις αυτα" ειπα 

"Δεν εχω, εχω χωρισει εδω και ενα μηνα..." ειπε και ενιωσα λιγο χαζη

"Αχα.." ειπα συνεχιζοντας να κοιταζω τα βιβλια και εκεινος εφερε την καρεκλα του πιο κοντα στη δικη μου

"Λιζα..." ειπε και μου επιασε το χερι

"Λοιπον εγω πρεπει να φυγω, περασε η ωρα" ειπα λιγο τρομοκρατημενη και σηκωθηκα με τα βιβλια στην αγκαλια μου. Ο Καμερον με σταματησε πιανοντας μου αποτομα το μπρατσο και μου επεσαν τα βιβλια στο πατωμα. Εσπευσα να τα μαζεψω, το ιδιο και αυτος... Ημασταν σαν σε αμερικανικη ταινια (αισχος!). 

"Δεν περασαν ακομα οι τρεις ωρες, δεν εχεις να πας πουθενα, δεν σε αφηνω να φυγεις" ειπε αποφασιστικα ο Καμερον και εγω κοκκαλωσα για μια στιγμη.

Σηκωθηκα απο το πατωμα εχοντας τα βιβλια στην αγκαλια μου και κατευθυνθηκα προς τα ραφια απο οπου τα πηρα. Τα εβαλα ολα στη θεση τους και εκανα να κατευθυνθω προς την πορτα για να φυγω αλλα παλι μ σταματησε ο Καμερον.

"Αν δεν με θελεις πες το μου και δεν θα σε ξαναενοχλησω" ειπε σοβαρα

"Δεν καταλαβαινω τι θελεις... ασε με να φυγω" ειπα υποτιθεται ταχα πως δεν καταλαβαινα

"Τωρα θα καταλαβεις..." ειπα και με φιλησε παθιασμενα αγκαλιαζοντας με πολυ σφιχτα

Εγω αφεθηκα στην αγκαλια του και εκεινος με κολλησε στην βιβλιοθηκη χωρις να σταματησει να με φιλαει. Οταν τελικα σταματησε τον κοιταξα με γουρλωμενα ματια.

"Ποια νομιζεις οτι ειμαι;" ειπα αγριεμενα και του εδωσα μια δυνατη σφαλιαρα πριν αποχωρησω απο την βιβλιοθηκη.

Περιπλανιομουν στον διαδρομο χωρις να ξερω που να παω. Ολα ηταν σκοτεινα και παγωμενα. Καθως περπατουσα ανοιξε μια πορτα και με τραβηξε καποιος μεσα σε ενα σκοτεινο δωματιο. Το χερι του καλυπτε το στομα μου εμποδιζοντας με να μιλησω η να φωναξω. Υπηρχε στην ατμοσφαιρα μια ευχαριστη και διακριτικη μυρωδια απο αντρικο αρωμα οποτε υπεθεσα οτι αντρας θα ηταν αυτος που με τραβηξε.

"Σε θελω Λιζα" ειπε μια βαρια αντρικη φωνη με αισθησιακη χροια

Ανοιξε την πορτα και με πεταξε εξω απο το δωματιο αλλα εγω ανοιξα ξανα την πορτα και το φως του δωματιου αλλα το μονο που ειδα ηταν ενα απλο τυπικο γραφειο. Ανοιξα ολα τα ντουλαπια και κοιταξα σε ολες τις γωνιες του δωματιου αλλα δεν ηταν κανεις εκει... Αρχισα να φοβαμαι πολυ και το εβαλα στα ποδια οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Εφτασα μεσα σε ελαχιστα λεπτα στο σπιτι και μολις ανοιξα την πορτα τρομαξα περισσοτερο. Ειδα την Μπελα με τον Λεοναρντ να το κανουν πανω στο τραπεζακι του σαλονιου, εκει που τρωμε. Με κοιταξαν και οι δυο με απορρημενο υφος και εγω ετρεξα αμεσως στο μπανιο απο την ντροπη μου. Εγω φταιω που γυρισα νωριτερα αλλα τι να κανω; Εκεινοι συνεχισαν απτοητοι και μετα απο καμια ωρα που ημουν κλεισμενη στο μπανιο ηρθε η Μπελα να μου πει οτι εφυγε ο Λεοναρντ και μπορω να βγω.

Επρεπε να της πω πολλα πραγματα, αλλα σιγουρα δεν ηταν τωρα η καταλληλη στιγμη...