Stalker

Κεφάλαιο 4

Την ιδια μερα το απογευμα πηγα στην γραμματεια για να δηλωσω συμμετοχη για τον διαγωνισμο. Οι ακροασεις θα γινοντουσαν το επομενο πρωι. Εδωσα ολα τα στοιχεια μου και πηρα ενα μικρο καρτελακι. Προσπαθουσα γενικα να ξεχασω ο,τι ειχε συμβει και φερομουν οσο πιο φυσιολογικα γινοταν. Πετυχα εξω απο την γραμματεια τον Καμερον. Κοιταχτηκαμε αλλα δεν ειπα τιποτα, απλα εκανα μεταβολη να φυγω.

"Ουτε ενα καλησπερα δεν αξιζω;" ειπε ο Καμερον και γυρισα να τον κοιταξω

"Καλησπερα" ειπα ψυχρα και εκανα παλι να φυγω

"Δηλωσες συμμετοχη για τον διαγωνισμο;" ειπε

"Οπως βλεπεις" ειπα με τον ιδιο ψυχρο τονο σταυρωνοντας τα χερια μου μπροστα στο στηθος μου

"Καλως, καλη επιτυχια λοιπον..." ειπε και μπηκε μεσα στην γραμματεια

Μου ανεβηκε το αιμα στο κεφαλι απο αυτην την αδιαφορια του και την απαθεια του. Ουτε ενα συγγνωμη ζητησε... Αντρες! Τι να πεις...

Αποφασισα να κανω μια βολτα στο παρκο μονη μου για να ξεσκασω. Καθισα σε ενα παγκακι και ακουγα με τα ακουστικα μου μουσικη. Παντα με χαλαρωνει να χανομαι στους ηχους της ποιοτικης μουσικης. Εκεινη τη στιγμη δεν με ενοιαζε απολυτως τιποτα, ουτε ο stalker μου, ουτε ο διαγωνισμος, ουτε ο Καμερον... Ολα εμοιαζαν υπεροχα γαληνευτικα...

Αρχιζε να σκοτεινιαζει και το κρυο ηταν περισσοτερο απο οτι πριν. Σηκωθηκα απο το παγκακι και το ματι μου εντελως τυχαια επεσε πανω σε εναν αντρα, ο οποιος μολις ειδε οτι τον κοιταζω αλλαξε το βλεμμα του. Δεν μπορουσα να διακρινω καλα το προσωπο του, ηταν ηδη αρκετα σκοτεινα. Προσπαθησα να δω κατι περισσοτερο μεσα στο σκοταδι αλλα επρεπε να παω πιο κοντα για να δω καλυτερα. Πραγμα που εκανα. Τον πλησιασα διακριτικα και οταν με καταλαβε αρχισε να τρεχει. Τον κυνηγησα για λιγο, ηταν ελαχιστα μετρα μακρια μου. Εστριψε σε μια γωνια και δυο δευτερολεπτα μετα εστριψα και γω αλλα ο δρομος ηταν αδειος. Εξαφανιστηκε και παλι... Σταματησα και κοιτουσα σαν χανος τον αδειο δρομο. Μα πως το εκανε αυτο; Δεν υπηρχε κανενα σπιτι η μαγαζι για να πω οτι μπηκε εκει μεσα. Ολα ηταν πολυ περιεργα. Σκεφτηκα οτι μπορει να εχω παραισθησεις."Μα πως ειναι δυνατον;" σκεφτηκα. Ενας κρυος ανεμος ανακατεψε τα μαλλια μου και με εκανε να τρεμω απο το κρυο. Γυρισα γρηγορα στο σπιτι και τυλιχτηκα στις κουβερτες. Η Μπελα δεν ειχε γυρισει ακομα στο σπιτι.

Γυρω στα μεσανυχτα ακουσα την πορτα να ανοιγει και υπεθεσα οτι ηταν η Μπελα απο τον ηχο των τακουνιων της. Ανοιξα την πορτα και την κοιτουσα με λυπημενο προσωπο χωρις να πω τιποτα.