Stalker

Κεφάλαιο 8

Επρεπε να στειλω εκεινες τις φωτογραφιες το συντομοτερο δυνατον. Εκανα μπανιο, φορεσα τα συνηθισμενα μου εσωρουχα, στερεωσα σε μια γωνια πανω στο θρανιο μου το κινητο και αρχισα να βγαζω αισθησιακες φωτογραφιες. Επειτα τις εκτυπωσα στον υπολογιστη, τις εβαλα σε ενα φακελο και τις αφησα εξω απο την πορτα μου. Ολο το βραδυ καθομουν ξαγρυπνη μηπως και ακουσω βηματα εξω απο το δωματιο μου αλλα τιποτα. Το πρωι με χιλια ζορια πηγα στο μαθημα. Οταν μπηκα μεσα στο αμφιθεατρο ειδα ενα μικρο χαρτακι πανω στην καρεκλα μου. Στο χαρτακι εγραφε "Ο φιλαρακος σου θα επιστρεψει σε δυο μερες". Ανακουφιστηκα αρκετα.

Στη διαρκεια του μαθηματος αρχισα να μην νιωθω καλα. Το κεφαλι μου πονουσε και τα χερια μου αρχιζαν να ζεστενονται πολυ, χωρις καποιον ιδιαιτερο λογο. Σηκωθηκα απο την θεση μου και βγηκα εξω στο κρυο μηπως και επανελθει η κανονικη θερμοκρασια στα χερια μου. Καθισα σε μια καρεκλα διπλα απο την πορτα του αμφιθεατρου. Ξαφνικα ολα αρχισαν να γυριζουν γυρω μου και χωρις να το καταλαβω βρεθηκα στο πατωμα. Οταν ξυπνησα βρισκομουν σε ενα δωματιο με κοκκινο χαμηλο φωτισμο. Νομιζα οτι βρισκομαι σε ονειρο. Κοιταξα γυρω μου αλλα δεν ειδα κανεναν. Προσπαθησα να σταθω ορθια στο σιδερενιο κρεβατι που ξαπλωνα. Ακουσα βηματα να πλησιαζουν το δωματιο και τρομοκρατηθηκα. Η πορτα ανοιξε και μπηκε μεσα ενας αντρας. Φορουσε κουκουλα και μεσα στη ζαλουρα μου δεν μπορουσα να τον διακρινω καλα.

"Επιτελους εισαι κοντα μας" ειπε ο αντρας και μου φανηκε γνωστη η φωνη του

"Ποιος εισαι;" ειπα τριβοντας τα ματια μου

"Ειμαι ο..." πηγε να πει το ονομα του αλλα μια ξαφνικη εκρηξη τον διεκοψε.

Δεν καταλαβαινα ακριβως τι ειχε συμβει. Εξω απο το δωματιο εβλεπα ανθρωπους να τρεχουν και να φωναζουν εντολες. Αυτος ο μυστηριωδης αντρας εβαλε το χερι του στο κεφαλι μου και με αποκοιμησε. Το μονο που προλαβα να δω πριν κλεισω τα ματια μου ηταν τα καταγαλανα ματια του. Οταν ξυπνησα βρισκομουν σε ενα ξυλινο σπιτι. Σηκωθηκα και κοιταξα απο το παραθυρο και αντικρυσα ενα ατελειωτο λιβαδι. Μηπως οντως βρισκομουν σε ονειρο; 

Μια κοπελα ανοιξε την πορτα του δωματιου κρατωντας εναν ξυλινο δισκο. Μου προσεφερε για να φαω ψωμι και λιγο γαλα. Την ευχαριστησα και μου ειπε "Στη διαθεση σας αφεντρα". Μολις το ακουσα παραξενευτηκα και συνοφρυωθηκα. Μου εκανε υποκλιση και εφυγε. Δεν επικοινωνουσα και πολυ με το περιβαλλον, μαλλον εχασα ορισμενα επεισοδια δεν εξηγηται αλλιως. 

Εφαγα λιγο ψωμι και πηγα να πιω γαλα αλλα ηταν παγωμενο. Τα χερια μου ακομα εκαιγαν οποτε επιασα την τσιγκινη κουπα και ζεστανα με τα χερια μου το γαλα. Περιεργο μου φανηκε... Αχ ολα ηταν περιεργα και αυτος ο πονοκεφαλος δεν ελεγε να περασει με τιποτα. 

Παρατηρησα οτι δεν φορουσα τα κανονικα μου ρουχα αλλα ενα ασπρο ριχτο φορεμα. Περασε λιγη ωρα, ψσπου μου χτυπησε καποιος την πορτα. Ανοιξε και μπηκε μεσα ενας αντρας. Ειχε καστανοξανθα κοντα μαλλια και γαλαζια ματια. Τα χερια και ο λαιμος του ηταν καλλυμενα με τατουαζ. Σταθηκε μπροστα μου αμιλητος για λιγα δευτερολεπτα.

"Που βρισκομαι;" ειπα αναστατωμενη

"Στην κοιλαδα Νορθ, δεν την θυμασαι καθολου;" ειπε 

"Οχι, απο που να την θυμαμαι;" ειπα

"Και στις 50 προηγουμενες ζωες σου εδω ειχες μεγαλωσει"

"Τι λες; δεν σε καταλαβαινω" ειπα μπερδεμενη

"Θα σου τα εξηγησω ολα σιγα σιγα, τωρα απλα πρεπει να σε βοηθησουμε να βρεις την δυναμη ή τις δυναμεις που εφησυχαζουν τοσα χρονια μεσα σου" ειπε αλλα παλι δεν τον καταλαβαινα

"Το μονο που θελω ειναι να γυρισω πισω στο σπιτι μου" ειπα 

"Το σπιτι σου ή τους δικους σου δεν θα τους ξαναδεις" ειπε 

"Τι πραγμα; Γιατι;" ειπα τρομοκρατημενα

"Πρεπει να εκπληρωσεις την προφητεια" ειπε

"Δεν καταλαβαινω τιποτα..." ειπα και ξαπλωσα στο κρεβατι και κοιτουσα το λουλουδιασμενο ταβανι. Εκλεισα τα ματια μου και ονειρευτηκα το σπιτι μου, τους φιλους μου και την οικογενεια μου. Αρχισαν ηδη να μου λειπουν...