KASABADAKİ MÜSLÜMAN

12

Pencereden yağmuru izliyordum. Bu kasabada ki herşey biraz garipti. Ve de güzel...

"Mary bunun anlamı nedir?" Üvey babamın sesiyle irkildim. "Lütfen odama ayakkabılarınla gelme." Diyerek odamın kapısına ilerledim. Zaten iki adımlık odada hemen merdivenlere açılan kapıya varmıştım. Elindeki siyah bereyi ayaklarımın önüne attı. Durdum. Sonra sakince onu yerden aldım ve "bilmiyorum." Dedim. Bir haftadan fazladır bu evdeydik. Ve olur olmaz her yerden bu siyah bereler ve "evimden defolun!" Notları çıkıyordu ortaya. İlkin bu hepimize ürkütücü geldi hâliyle. Daha sonra benim yaptığımdan şüphelenip durdular. Ve ben hâlâ "bilmiyorum." Desem de Ron vazgeçmiyordu.

Ama Angela - annem - ev sahibiyle defalarca konuşmuştu. Bu deli adam sadece "emin olamıyorum, kayınpederim Rondomby gerçekten bizi bu evde hayalet olarak kalmakla tehdit ediyordu." Diyordu. (Gerçekten çok saçma!) Öte yandan kasaba başkanı olan akıllı karısı da "babamın sözü üzerine bazı insanlar bunu fırsat bilerek bizimle oyun oynuyor olabilir." Diyordu. Durun size iki gün önce ki akşam yemeği toplantısını anlatayım....

İki gün önce...

"Anne! Anne! Anne!" Teddy, benim biricik erkek kardeşim, banyo kapısının önünde anneme sesleniyordu. Ayakkabılarını bağlayamayan minik yavrucak. "Gel buraya." Diye seslendim ona. Sahanlığa varmış, ama merdivenlerin son basamağından inmemiştim. Durduğum yerde ki ahşap merdiven basamağına oturdum ve elimle onu tekrar çağırdım. Ayaklarını sürüye sürüye yanıma geldi. Eğildim ve onun için bağcıklarını bağladım. "Şimdi oldu mu?" Kafasını salladı ve cebinden naneli bir şeker çıkarıp avcuma bıraktı. "Şimdi oldu." Dedi. Kafasını okşarken *annemiz* banyodan çıktı. Keşke bu kadar çok makyaj yapmasa...

Bir an için, durdum ve içinden islamiyet kokusu yayılan, müslümanlı evler hayal ettim ...

Ahh. Ne kadar da uzak.

"Bu kıyafetle mi geleceksin?" Diye sordu Angela. Korkuluklardan destek alarak kalktım ve "ben de mi geliyorum?" Diye sordum. Bu garipti.
Çünkü bir yere gittiklerinde hiçbir zaman bana sormazlardı. Bir kaç yıldır buna alışmıştım.

"Düzgün bir şey giy. Peter gelmeni çok istedi. Babanın hatırı için gel."  "Peter?" Yatak odasına girerken yüksek bir sesle "babanın arkadaşı." Dedi...

Gri bir feracem vardı. Annem benden yanlış bir şey istememişti bu yüzden sözünü dinledim ve üzerine farklı tonlarda olan kül ve beyaz karışımı geniş başörtümü doladım. Omuzlarımın üstünden iğneyle tutturdum.

Evet. Herifin biri gitmemi çok mu istedi? Yoksa ölü -pardon kayıp- babamın hatırı için mi? Yoksa , bu dünyada en çok sevdiğim insan olan annem için mi yapıyorum bilmiyorum. Ama Ted'in elinden tutarak aşağı, bizi arabada bekleyen Ron'un yanına indik. Niye gittiğimide hâlâ kavrayabilmiş değilim.

Başkan evi diyince gözler önüne cafcaflı , ihtişamlı bir yapı gelebilir. Hayır benim yanılgıma düşmeyin, sadece Rondy 'nin hayali evi büyüklüğünde ve ona karşılık tamamen sade bir evdi. Bahçede bir köpek. Kapıyı açan yardımcı kadın. Ve çocuksuz bir ev...

Bu bir takım eski dostlar toplantısıydı. Babam eksikti. Onun yerinde Ron fazlaydı. Annem, başkan ve kocası, hiç evlenmemiş olan müdür Peter ve bir kaç kişi daha... Ben ve Teddy dışında da çocuk yoktu zaten. Evet, 18 yaşındayım ama hâlâ kendimi çocuk kategorisinde görüyorum.

Peter denen abi - yalnız herif çok yakışıklı (inşallah imana gelir) - arada bir bana dönüyor, bir şey söylemek üzere pozisyonunu değiştiriyor ama nedense sonra vazgeçiyordu -neyseki-.-

Sonra Teddy bir şey yaptı. Konsolun üzerinde ki çerçeveli bir resme dikkatle bakmaya başladı. Baktığı resimde iki oğlan vardı. Biri benim yaşlarımda olan şu kayıp çocuk Mack ve diğeri de ona benzeyen daha büyük bir geçti. Kardeş gibiydiler. Ted yüzü sapsarı kesilmiş bir şekilde bana döndü. Yanıma geldi ve şöyle fısıldadı: "bu çocuk bizim evimizde Mary. Yemin ederim ki onu gördüm." Tüylerim diken diken oldu. Oturduğum yerde dikleştim ve karşımdaki anneme ağzımı oynatarak sessizce "gidelim artık lütfen." Dedim.