Psikopat değildi... Sadece geçmişte ona dünyayı dar edenlerden teker teker intikam almak istiyen bir kızdı Gece Ilgalı...
19 yaşında olmasına rağmen 80 yaşındaymış gibi hissediyordu. Yaşadığı acılar yaşlandırmıştı onu. Yaşayan bir ölüydü adeta. Ad...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bundan üç yıl önceydi...
Annemin faili meçhul cinayetinden sonra İstanbul'a son kez bakmıştım. Tüm anılarım gözümün önünde canlanıyordu.Eski arkadaşlarım,eski okulum, annemle geçirdiğimiz -pek güzel sayılmayan-zamanlar , babamın ölümü... Sayılamayacak kadar kötü (çoğunluğu kötü) veya iyi anı... Gözümden süzülen her damla yaşla beraber bende süzülüyordum sanki.
Ağlıyordum... Ama bu annem öldüğü için değildi. Annemi pek sevmezdim.O benim çocukluğumu yaşamama engel olmuştu. Onun yüzünden her gün şiddet görmüştüm. O benim nefret ve öfke duygusuyla tanışma sebebimdi.
Ağlamamın sebebi yaşamak isteyip hiç yaşayamadığım hayallerim,keşkelerimdi. Hayatımda değerli olan bir kaç kişi vardı. Ama onları bir daha asla göremeyecektim.
Derin bir iç çektim ve otobüse bindim. İzmir'e teyzemin ve eniştemin yanına gidecektim. Beni pek sevmezlerdi.-Hatta nefret ederlerdi- Ama mecburdum. Hem okula gidip hem çalışamazdım.Reşit değildim sonuçta. Kimsesizler yurduna da gidemezdim.
Kulaklığımı aldım ve en sevdiğim rapçinin (Norm Ender) hüzünlü bir rap parçasını açtım. Kafamı cama yasladım. Gözümden akan yaşlara engel olamıyordum. "Hayatım daha ne kadar mahvolabilir ki?" diye düşündüm. Hayatım gitgide daha da kötüleşiyordu. Ama asla şimdiki kadar kötü değildi.
Otobüsten indim ve sonunda teyzemlerin kapısının önüne geldim.Geleceğimi söylememiştim. Ama beni sokakta bırakamazlardı herhalde. Kapıyı çaldım.Kapıyı açan eniştemdi.
"Senin burada ne işin var ?!" dedi.
Teyzemin sesi geliyordu."Kimmiş?"
"Gece" dedi eniştem.
Benim geldiğime inanmayan teyzem kapının önünde elinde bavulla dikilmiş olan beni görünce çok şaşırdı.Beni baştan aşağıya süzdükten sonra:
"Hayırdır?!" dedi bağırarak."Yaptığın terbiyesizlik yetmedi bide devamını yapmaya geldin?"
"Annemin bir cinayete kurban gittiğini biliyorsunuz. Beni sokakta bırakacak kadar kalpsiz olamassınız değil mi ?" dedim.
"Anneni de hiç sevmezdim." dedi teyzem. Bu normaldi. Bende sevmezdim zaten.
"Bi' kaç gün misafir edelim madem. Hem ev işlerine de yardım edersin." dedi. Bu kadından nefret ediyordum.Mecbur olmasam suratına bile bakmazdım.
Teyzem eniştemi zar zor ikna ettikten sonra içeri girdim. Şeytan "İkisinide öldür kaç. " diyordu...
Ben teyzemin niyetini anlamıştım. Beni hizmetçi gibi kullanıp her fırsatta azarlıyacaktı. Ama sokakta kalmaktan iyiydi. Zaten azarlanmaya alışmıştım. Prensesler gibi büyütülmemiştim sonuçta. O kadar kötü değildi. En azından daha önce yaşadıklarımla kıyaslayacak olursak.
Teyzem önüme bir tas çorba koydu. İkiside bana ters ters bakıyordu. Burada daha fazla kalmak istemiyordum. İstanbul'a dönemezdim. Nereye gideceğimi bilmiyor olsamda ertesi gün erkenden burayı terk etmek istiyordum. Belki de kimsesizler yurduna gitmeliydim. "Orası bile daha güzeldir." diye düşündüm.
Buz gibi olan çorbamı bitirdikten sonra boş tabağı tezgahın üstüne koydum. Teyzem yüzüme tiksintiyle baktıktan sonra:
"Bulaşıkları yıkamayacak mısın?" dedi.
"Makineye yerleştirebilirim." dedim.
"Makinemiz bozuk. Elde yıkayacaksın. Yarında ev işlerine yardım edersin."
Elde yıkamamı istiyordu. Sinirlenmiştim. Gözlerimi devirdim. Ve ona ters bir bakış attım.
"Burada kalmak istiyorsan şartlar böyle kusura bakma prenses." dedi. Prenses? Nasıl bir çocukluk geçirdiğimi biliyordu.
"Burada kalmak istemiyorum öyleyse." dedim bağırarak. "Sokakta köpeklerle beraber uyumak bile daha güzeldir."
Bunu duyan eniştem dediğim insan müsvettesi eli ile kapıyı işaret ederek:
"Defol git evimden!! Seni nankör. Halâ eskisi gibi terbiyesizsin."
"Ne iyilik yaptında nankörlük yaptım ?!" dedim.
Kapıyı açtı ve bavulumu dışarı attı. Bende dışarı çıktım.Kapıyı kapattığında kapıya bir tekme attım ve "şerefsiz!" diye bağırdım . Sokakta kalmıştım.
Hani "Bir insanın hayatı daha ne kadar mahvolabilir ?" demiştim ya. Bu kadar olabiliyormuş demek ki...
Çaresiz, bir park buldum ve banka uzandım. Hava karanlıktı.Korkmuyor da değildim. Bavulumdan battaniye çıkarttım ve üzerime örttüm. Bavulumu başımın altına koydum ve uyumaya çalıştım. Ertesi gün ne yapacağımı bilmiyordum.
