Vergeten herinneringen

Wie ben ik?

Ik voel een harde grond onder me en tegen mijn hoofd drukt iets zwaars. Mijn ogen heb ik dicht, ik heb geen idee voor hoe lang al.

Bonk... Bonk... Bonk...

Dat is de pijn die tegen de binnenkant van mijn schedel beukt. Ik knijp mijn ogen nog iets steviger dicht. Langzaam wordt het gebonk minder, ik hoor steeds meer van de geluiden om me heen, kinderstemmen. Ik hoor tientallen kinderen vrolijk praten. Dan open ik eindelijk mijn ogen en kijk om me heen. Ik lig op de grond tegen een toilet. Wat doe ik hier?! Plotseling is er een jongenstem. "Meester! Meester Daniël!" Er wordt op de toiletdeur geklopt. Kreunend krabbel ik overeind en open de deur, voor me staat een jongetje van een jaar of acht. "Meester Daniël, de les begint waar bleef u?" Vraagt het jongetje aan mij. Verrast kijk ik hem aan, geef ik les?!
"Ehm... Ja, ik voelde me even niet zo goed, maar ik loop nu met je mee." Ik kan moeilijk tegen dit jongetje zeggen, "ja sorry, ik ben net wakker geworden naast de toilet en ik heb geen flauw idee wat ik hier doe, wie jij bent of wie ik zelf ben, dus... Tja..."

Ik moet een volwassene tegenkomen, misschien kan die me helpen... Maar voor nu sta ik nog steeds tegenover het jongetje, hij kijkt me verbaasd aan. "Waarom bloedt u?" Ik schrik en loop meteen naar de spiegel. Wow, wie is dat?! Met grote ogen kijk ik naar de jonge man tegenover me in de spiegel. Dat moet ik zijn... Maar ik ken hem niet! De man heeft kort donker haar, bruine ogen en er stroomt een dun straaltje bloed uit een wondje net boven zijn oor. Mijn oor dus.

"Meester, gaat het goed?" Vraagt het jongetje dat vanachter mijn rug meekijkt in de spiegel. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, gaat het goed met me? "Ja hoor, het gaat goed, ik heb alleen blijkbaar mijn hoofd gestoten." Ik breng mijn hoofd dichter naar de spiegel om het wondje beter te bekijken. Het lijkt wel... Het lijkt wel alsof het gehecht is? Of was, eigenlijk. Het wondje is nu weer open. Dan voel ik dat iemand op mijn arm tikt. Ik kijk opzij, "hier." Zegt het jongetje en hij geeft me een doek. Ik glimlach en pak de doek van hem aan. "Dankjewel..." Ik wilde hem eigenlijk bij zijn naam noemen, maar ik heb geen idee hoe hij heet... Het jongetje kijkt teleurgesteld, "ik heet Thomas, meester, weet u dat niet meer?" Ik druk de doek tegen het wondje en denk na over mijn volgende woorden. Plotseling zie ik op mijn horloge dat het kwart voor negen is. "Sorry Thomas, het is nog vroeg en ik heb wat hoofdpijn, maar ik zal je naam nooit meer vergeten, beloofd! En anders ga ik jou trakteren, oké?" Nu kijkt het jongetje weer vrolijk. "Oké meester, u mag mijn naam wel weer eens vergeten hoor!" Ik grinnik, kinderen... Ik ben blij dat ik leraar ben geworden, want dat ben ik blijkbaar. "Goed, Thomas, loop maar alvast naar de klas, ik kom zo."

Ik had natuurlijk geen idee naar welk lokaal ik moest, dus ik kan er beter voor zorgen dat ik achter Thomas aan kan lopen... "Oké!" Zegt Thomas en hij loopt al naar de deur. Snel veeg ik met de doek het laatste bloed weg en dan loop ik achter Thomas aan richting mijn lokaal. Links en rechts in de gang waar ik nu doorheen loop, zie ik allemaal kinderen in lokalen zitten. De lessen zijn duidelijk al begonnen. Ik hoop maar niet dat mijn klas het erg vindt dat ik iets later ben... Nee, vast niet, het zijn kinderen...

Als Thomas voor de deur van een lokaal blijft staan en naar binnen gaat, kijk ik snel even naar het bordje naast de deur. 'Groep 4A, meester Daniël Brugman'. Mooi, nu weet ik in ieder geval dat ik een groep 4 les geef! Hmm, wat ben ik toch een goed voorbereide leraar...

Achter Thomas aan loop ik de klas in. In de klas zitten ongeveer 25 leerlingen in groepjes van vier of vijf. Ze praten allemaal door elkaar heen. Zodra ik de deur achter me dicht trek, kijken een aantal leerlingen op. "Oké jongens, sorry dat ik iets later ben, maar de les gaat nu echt beginnen!" Ik zie dat Thomas in een groepje rechtsachterin de klas bij het raam zit. En tot mijn grote opluchting staat op elk tafeltje een kaartje met een naam erop, bij Thomas staat een kaartje met 'Thomas' erop.
Gelukkig... Nu kan ik voorlopig net doen alsof ik niet al hun namen vergeten ben. Ik ga na school wel even langs het ziekenhuis, denk ik dan bij mezelf, want alles vergeten zijn is toch niet normaal?