Acılar Biter Mi?

Bölüm 4

Genç kadın uykusunun içinde acıyla kıvrandı. Karnında hissettiği sancıyı daha önce hiç yaşamadığını farketti. Hafifçe araladığı gözleriyle eşini aradı , emin olmak için yatağın sol  tarafını yokladı. Orada olmadığına emin olunca acıdan uyuşmuş bedenini zorla doğrulttu yataktan. Bir eliyle yatağın başını kavradı diğer eliyle karnını kavradı. Yavaş yavaş belli olan karnını okşadı zorlukla. Adım atmaya mecali olmadığını farketti. Ama Selçuk'u bulması gerekiyordu. Acıdan çıkmayan sesiyle inledi yavaşça. Attığı her adımla orantılı olarak sancısıda artıyordu. Zorlukla Selçuk dedi çıkmaya çalışan sesiyle. Sanki sesi küf tutmuştu. Nur yükseltmeye çalıştıkça inatla çıkmamak için direniyordu. "Selçuk!" dedi çektiği acıyı yansıtan sesiyle. Çıkmak için çırpınmayan sesi işini daha da zorlaştırıyordu. Katlanarak artan sancıyla beraber merdinvenlerin başına geldi zorlukla. Son kez şansını denedi çıkmakta zorlanan sesiyle; "Selçuk, neredesin?" Diyebildi. Sonrası yoktu. Sonrası boşluktu genç kadın için. Sonrası karanlıktı. Göz kapakları açık kalmaya direnemeyerek kapandı. Açamıyordu gözlerini ama bir yerden düşüyormuş hissi uyanmıştı içinde. Yuvarlanıyordu sanki bir uçurumdan. Sonra ansızın bir boşluğa düştü yerçekimi olmayan bir boşluğa. Bir boşkukta süzülüyor gibi hissediyorudu şimdi. Artık bilinci de ayakta kalamayacaktı. Zorlukla açmaya çalıştığı gözleri direnişe son vermek için son çarenin uyku olduğuna kadar verip uyku hormonu çoktan yola çıkarıp dizginleri ele aldılar. Direnişe daha fazla dayanamayan kadın karnındaki sancıyla beraber derin, yorgun ve acılı uykunun kollarına bıraktı kendini.
Merdivenin başında ayağının kayması sonucu düşen genç kadını yuvarlandığı merdivenin sonunda acılar bekliyordu. Umudunu kıracak, heveslerini tek tek kursağında bırakacak acılar hemde. Hayat bahçesinde, ekip büyüttüğü filizlenmeye başlayan umutları teker teker kırılacaktı sonsuza kadar. Hayat şimdi  acı oynacaktı. Hemde hiç olmadığı kadar.