Paenboi • verkwan [Editing]

35 ; 03

Siguro kung may nararamdaman man si Seungkwan ngayon, yun ay sakit.

Sakit na madami syang kaibigan pero wala syang mapagsabihan ng problema nya. Sakit na gusto nyang umiyak pero maging ang mga mata nya ay pagod na. Sakit na tila ba winawasak ang puso nya tuwing maaalala nya ang lahat ng mga sinabi ni Hansol sa kanya. At sakit ng panghihinayang sa pagkakaibigan nila ni Hansol.

Binabasa ni Seungkwan ngayon ang huling message na sinend sa kanya ni Hoshi. Gusto nyang bumaba. God knows how much he misses his friends. Miss na miss nya nang makipagbiruan at makipagkulitan sa mga ito ngunit natatakot sya. Hindi dahil nandun si Hansol. Kundi dahil baka hindi nya makayanang magbalat-kayo na masaya sya, kahit hindi naman talaga.

Natatakot sya dahil alam ng mga kaibigan nya ang totoo. Ang katotohanang kahit magpull out sya ng joke at tumawa ng malakas, malungkot sya.

Si Seungkwan kasi yung tipo ng tao na ayaw magdrama sa harap ng mga kaibigan nya. Ayaw nya kasing magopen-up sa kahit sino. Ayaw nyang malaman ng iba kung bakit sya malungkot o kung ano pa man. Sya yung tipo ng tao na ayaw mandamay ng iba. Kapag malungkot sya, sinasarili nya nalang.

He want to make people smile, ayaw nyang kinaaawaan sya.

Tumayo si Seungkwan at humarap sa salamin.

Napangiti sya ng mapakla habang tinitignan ang repleksyon nya.

He looked like a trash.

Ang gulo ng buhok nya, pagang paga ang mata nya, swollen ang pisngi nya at namumutla ang labi nya. Malayo sa Seungkwan na masiyahin. Malayong-malayo sa Seungkwan na nakikita sa TV.

Seungkwan looked closely to his reflection.

He looked thin but he still see his self as the fat member of SEVENTEEN. He suddenly remembered what Hansol told him when they were promoting AdoreU.

"Siguro kung punayat pa ako, magkakaroon ako ng madaming fans kagaya mo," Seungkwan said, out of the blue, while they're sitting beside each other inside the van. It was almost a whisper since lahat ng members ay tulog na sa loob ng van at silang dalawa lang ang nag-uusap.

Agad syang tiningnan ni Hansol nang magkasalubong ang mga kilay. "H'wag ka ngang magsalita ng ganyan! Hindi naman lahat ng fans ay into visuals. Hindi lahat ng tao ay natingin sa panlabas na anyo." Hansol held Seungkwan's hand and looked straight into his eyes. "You have such an angelic voice and beautiful personality. Wag mong dinadown ang sarili mo. Hindi lang talaga naaappreciate ng ibang tao yang cute cheeks mo!" Hansol smiled and pinched Seungkwan's cheek.

Seungkwan smiled bitterly.

Parang kahapon lang yun nangyari pero andaming nagbago. Ang Hansol na nagsasabi sa kanya noon na huwag idown ang sarili nya ay ang Hansol ngayon na dahilan kung bakit sobrang lungkot nya.

Seungkwan wiped his tears. He walked to his closet and picked a black comfy jacket. Kumuha din sya ng mask at cap. He want to get some fresh air.

He went out without anyone noticing him. At nung makalabas sya ay huminga sya ng malalim. Naglakad lakad sya hanggang sa makarating sya sa convenience store. He bought 3 cans of beer at dalawang malaking junkfood.

He walked unti he reached a park that he can't really name dahil hindi naman sya galang tao at taga jeju sya. Nagpunta nga lang sya ng Seoul para magtraining at mag-artista. Para ngang hindi sikat tong park na ito dahil konti ang tao.

Sobrang tahimik. Kitang-kita ang buwan at mga bituin sa langit mula sa kinauupuan ni Seungkwan. Tahimik at walang gumagambala sa kanya kaya gusto nya ito.