✔Stay Strong

4

Point of view Nina Payne  

"Nina! Wakker worden!" Ik zucht en trek het kussen over mijn hoofd heen.

"Ik wil niet," zucht ik. De deken wordt van mij afgetrokken en daarna het kussen.

"Kom nou, Nina," zegt Niall en trekt mij letterlijk het bed uit.

"Ik. Wil. Niet." Niall zucht.

"Beneden staat een ontbijtje voor je."

"Voor het bloedprikken moet ik nuchter zijn. Tot die tijd mag ik niks eten." Niall knikt.

"Sorry," mompelt hij.

"Geeft niet. Je kon het niet weten." Ik stap uit bed en loop naar mijn kast. Ik pak er een trainingsbroek en een simpel shirtje uit. Vlug trek ik het aan en doe mijn haar in een staart. Niall is ondertussen al naar beneden gegaan. Ik pak nog mijn schoenen en loop dan naar beneden. Ik trek mijn schoenen aan en pak dan mijn telefoon van de lader. Vlug check ik mijn social media.

"Niall, ben je klaar?" vraag ik en loop de keuken in waar Niall zit te eten. Ik grinnik.

"Ja, ik ben klaar," zegt Niall en propt vlug nog wat eten in zijn mond. Ik lach en trek hem dan mee naar buiten. Ik gooi de sleutels naar Niall, die achter het stuur stapt. Hij start de auto en rijd weg.

"Ben je zenuwachtig?" vraagt Niall dan. Ik knik.

"Wat nou als de kanker toch terug is? Ik ben nu 15 jaar kanker vrij. Deze keer hoort mijn 16e te zijn, maar wat als het niet zo is?"

"Het komt wel goed Nina." Niall legt zijn hand op mijn knie. Ik glimlach even, maar die verdwijnt zodra we het parkeerterrein op rijden van het ziekenhuis. Ik zucht en stap uit. Niall slaat zijn arm over mijn schouder en zo lopen we het ziekenhuis in. We gaan meteen door naar de afdeling oncologie. Nog steeds voelt het raar om hier te lopen. Ik kijk naar Niall en zie dat hij veel om zich heen kijkt. Niall zijn arm glijdt van mijn schouder af. Hij gaat geknield voor een meisje zitten die staat te huilen. Hij geeft haar een knuffel en ze maken samen een foto. Ik glimlach. Niall is zo lief met zijn fans! Hij staat op en ik zie dat hij de tranen in zijn ogen heeft. Ik pak zijn hand en we lopen richting de balie.

"Het is vreselijk om al die kinderen hier te zien," zegt Niall zacht.

"Ik weet het," mompel ik. Bij de balie wacht ik tot er een verpleegster komt aanlopen.

"Waar kan ik jullie mee helpen?" vraagt ze met een glimlach.

"Ik kom voor mijn jaarlijks onderzoek."

"Naam?"

"Nina Payne." De verpleegster typt iets in op de computer.

"Kamer 250. Weet je dat te vinden?"

"Ja dat moet wel lukken." Ik glimlach nog even naar haar en loop dan weg naar kamer 250. Als we daar aan komen, staat de deur al open.

"Nina!" roept dokter Julie blij.

"Hi," glimlach ik en geef haar een knuffel.

"Ik ben dokter Julie, de dokter van Nina." Ze geeft Niall een hand.

"Niall, vriend van Nina." Julie glimlacht en we gaan zitten op de stoelen.

"Hoe gaat het?" vraagt ze.

"Goed. Ik ben wel wat meer moe de laatste tijd en slaap ook slechter, maar dat komt door het rare ritme wat wij in huis hebben." Julie knikt en typt wat op de computer.

"Straks gaan we weer je bloed afnemen. We zullen een aantal scans gaan nemen. Ook wil ik je op de fiets zetten en kijken hoe het met je conditie is en hoe het zal gaan met je hart en ademhaling. Zoals gewoonlijk zullen we de hele dag bezig zijn. Je krijgt straks een bed aangewezen op de zaal, waar je de rest van de dag gedeeltelijk zal doorbrengen. Heb je nog vragen?" Kort schud ik mijn hoofd.

"En jij Niall? Wil jij nog dingen weten?"

"Wat als de kanker terug is bij Nina?" vraagt hij zacht. Julie kijkt even naar mij en ik knik.

"We zullen dan direct starten met de chemo's. We gaan er dan alles aan doen om Nina weer beter te maken, maar de kans dat de kanker terug zal zijn is zeer klein. Na 15 jaar kankervrij, gebeurt het zeer zelden dat het opeens terug is." Niall knikt. Ik pak zijn hand en geef er een klein kneepje in.

"Zullen we maar beginnen dan?"

"Ja." Samen met Niall lopen we achter Julie aan naar de zaal.

"Dit bed is voor jou," zegt ze en klopt op een bed naast het raam. Ik glimlach en ga er op zitten.

"Ik kom je over een minuut of 10 halen voor de eerste scan het bloedprikken. Daarna mag je weer eten." Ik glimlach en knik. Julie loopt de kamer uit en ik zucht. Ik laat mijn hoofd in het kussen vallen en kijk naar Niall die naar zijn handen staart.

"Alles goed, Ni?" vraag ik zacht.

"Ja, het is alleen...Het is zo raar dat..."Niall zucht en legt zijn hoofd in zijn handen. Ik ga rechtop zitten en haal zijn handen voor zijn gezicht weg. Er rolt een traan over zijn wang.

"Waarom huil je?" vraag ik zacht en ga recht voor hem zitten.

"Het is gewoon zo klote dat jij dit allemaal mee heb moeten maken. Dat geld voor al deze kinderen hier. Niemand hoort die klote ziekte te hebben." Troostend wrijf ik over Niall zijn rug. God, ik vind dit zo zielig! Ik trek Niall bij mij op bed en sla mijn armen om hem heen.

"Het komt allemaal wel goed," fluister ik in zijn oor.

"Dat moet ik tegen jou zeggen," mompelt hij en ik voel hem even glimlachen. Niall zucht en laat mij dan los. Hij veegt zijn tranen weg en glimlacht.

"Misschien kan ik iets doen met de jongens voor de zieke kinderen. Er moet toch iets leuks gedaan worden? Misschien kunnen we hier een optreden geven, of spelletjes spelen met de kinderen! Misschien kunnen we zelfs geld doneren aan het ziekenhuis!" Zo ken ik Niall weer; zijn positieve zelf.

"Denk er wel aan dat veel kinderen te zwak zijn. Misschien kun je het straks aan dokter Julie vragen?" Niall knikt en gaat weer op de stoel zitten. Dokter Julie komt binnen en meteen verdwijnt mijn vrolijke gevoel.

"We gaan eerst de scan doen," zegt ze en maakt mijn bed los.

"Ga je mee Niall?" Hij knikt. Samen duwen ze het bed de kamer uit. We gaan in de lift. Ik kijk naar Niall, die het net zo vreselijk vindt ik als ik. Toch glimlach ik naar hem. Zwakjes glimlacht hij terug. Zodra de de liftdeuren open gaan, zucht ik opgelucht. Niall doet hetzelfde. Ze rijden het bed de lift uit en we gaan de kamer in waar de scan wordt gemaakt. Ik ga op het 'ding' liggen.

"Je weet nog hoe alles gaat?" vraagt Julie. Ik knik zacht en sluit dan mijn ogen. Ik word de buis in geschoven en hoor hoe Niall en Julie de kamer verlaten. Ik luister naar het irritante deuntje en ben blij als ik eruit word gehaald.

"In de kamer hiernaast gaan we bloedprikken. Moet ik een rolstoel halen of..?" Ik kijk naar Niall, die knikt. Hij komt naar mij toegelopen en tilt mij op. Het is raar dat er niks met mij is en ik mag niet eens zelf lopen! We lopen de volgende kamer binnen en Niall zet mij neer op de stoel Julie doet het bandje om mijn bovenarm en gaat opzoek naar een goede ader. Ik kijk weg zodra ze de naald te voorschijn haalt. Niall pakt mijn hand. Ik voel hoe de naald in mijn arm gaat. Eigenlijk valt het best wel mee. Voor ik het weet is het al weer klaar en ik lig ik terug in bed op zaal.

"Wat gaan ze straks doen?" vraagt Niall zacht.

"Ze komen zo eerst met eten. Dan moet ik eerst op die fiets en dan worden er nog twee scans achter elkaar gemaakt. Waarschijnlijk zijn we rond half drie klaar, maar ze willen dan altijd dat ik nog ander half uur blijf, want als ze dan nog iets ontdekken of zo ben ik er nog." Niall knikt en een verpleger komt binnen met eten. Ik ga meteen rechtop zitten en val aan zodra het eten voor mijn neus staat.

"Wil je ook een stukje?" vraag ik met volle mond aan Niall. Hij knikt en ik zie de twinkeling in zijn ogen. Ik breek een stukje van mijn donut af en geef hem Niall. Julie weet altijd precies het perfecte ontbijt te regelen.