They are not gonna miss me

Chapter 1

Sascha's POV

Toen ik het hoorde, ik brak. Ik kan niet zonder haar. Wat kan ik nu doen? Met wie moet ik nu praten?

"Wekker gaat"
Elke dag het zelfde, ik druk mijn wekker uit en kijk op mijn telefoon. Zoveel berichtjes van de mensen die niet eens om mij geven. Het is vandaag precies 2 weken dat ik het hoorde. Veerle, ik heb haar ouders niet meer gezien sinds die dag. Wat zal het moeilijk zijn voor die mensen, leven zonder een vrolijke lach in hun huis. Ik snap nog steeds niet waarom ze zelfmoord heeft gepleegt, maar ik ga er achter komen. Ik beloof het Veerle. Was je nog maar hier, bij mij.

"Hee, Sascha. Hoe gaat het nu met je? Het is vandaag toch...." vroeg Lili. "Ik wil het niet over hebben, oké?"
"Bel gaat"
"Sorry, kom we moeten naar lokaal 201" samen liepen ze naar hun lokaal.
Lili was haar beste vriendin sinds dat Veerle is heen gevlogen.
"Sascha, weet jij het antwoord?" Vroeg haar leraar, Lili tikte haar aan. "Ehh sorry ik moest even ergens aandenken."
"Oké de vraag was, wat is x keer y + 68?"
"Dat is 179"
"Goedzo!" Zei haar leraar verbaasd. Ergens achter in de klas werd een briefje rondgestuurd, die heel de klas door ging. Alleen niemand gaf hem aan Sascha. Op het briefje stond "Sascha is echt gewoon een super nerd". Iedereen zat te lachen totdat de leraar het briefje zag en hard op voorlas. Sacha begon te huilen en rende naar de wc, Thomas, de jongen waar Sascha sinds de eerste een enorme crush op had, rende achter haar aan. 'Sascha wacht!' riep Thomas achter haar aan. Sascha stopte met rennen en viel neer op de grond. 'Thomas ik kan het niet, niet zonder Veerle' Sacha begon nog harder te huilen. 'Sas, ik wil je al heel lang wat vertellen. Ik weet alleen nooit het juiste moment.'

Dit is het eerste hoofdstuk. Ik hoop dat het wat beter gelezen word.❤️