Sascha's POV
Ik sta nu voor het ziekenhuis samen met Luuk. De eerte stap die we binnen zette moest Luuk huilen. We liepen samen naar de balie waar we naar mijn ouders vroegen. 'Afdeling 4 kamer 3' zei de vrouw die achter de balie zat vriendelijk. We groette haar vriendelijk en liepen verder.
'Sas, ik weet niet of ik het kan, naar binnen gaan.'
'Luuk het is jou keuzen, zal ik anders opa bellen of die hier naar toe wil komen?'
'Nee dat hoeft niet' Luuk gaf Sascha een kus op haar wang. Ik liep naar binnen en zag mijn tante staan huilen. Toen ze op zij stapte zag ik papa en mama daar liggen. Vredig, met hun ogen dicht. Wat zullen ze het fijn hebben daar boven. Zonder alle ruzies. 'Hee Sas, gaat het een b-beetje?' zei mijn tante snikkend. 'Het g-gaat w-wel' zei ik half huilend. 'Sas, ik zie dat het niet gaat, kom hier' mijn tante gaf mij een dikke knuffel en we huilden samen. Ik liep naar mama toe en gaf haar een kus op haar hoofd. 'Ik hou van je mama, ik ga je missen'. Ik liep verder naar papa en gaf hem ook een kus. 'Zorg goed voor mam, pap. Ik hou van je, ga je missen.' Ik zakte neer op de grond tegen een muur en rolde me op, ik begon te huilen. Ik kon niet stoppen, ik heb daar denk ik 10 minuten gezeten totdat mijn tante naast mij kwam zitten. 'He, het komt goed. Jij en Luuk mogen een tijdje bij mij wonen als je wilt?'
'Als het mag, graag!'
YOU ARE READING
They are not gonna miss me
Misteri / Thriller'Don't you see it?' 'What am I supossed to see?' 'That I'm broken?!' Willen jullie het alsjeblieft niet kopiëren, ik probeer er elke dag een nieuw deel op te zetten. Ik weet het.... er staan een paar foutjes in, lees daar alsjeblieft over heen. Veel...
