The Game

~De ontvoering~

Het is een koude lenteavond, ik loop van mijn beste vriendin's huis naar mijn eigen huis. Ik heb een kort broekje en een kort shirtje aan omdat het die middag super warm was. Helaas voor mij is het nu koud. Ik zucht, morgen weer school en ik heb nog een berg wiskunde thuis liggen. Ik haat wiskunde. Het is echt heel moeilijk daarom stel ik het altijd zoveel mogelijk uit. Ik kijk snel op mijn mobiel, o nee het is al tien uur! Ik moest al thuis zijn. Ik kom langs het donkere steegje wat een heel stuk van mijn weg afsnijd, normaal neem ik nooit deze weg maar ik wil geen nog ergere straf. Op zich is mijn moeder erg aardig (mijn vader heeft de benen genomen toen ik werd geboren de lafaard) tenzij ik te laat thuis ben. Dan raakt ze helemaal in paniek en denkt ze dat er mij wat is overkomen, als ik dan vervolgens binnenkom krijg ik meteen huisarrest. Ik loop het donkere steegje in, echt stom dat ze hier geen lantarens neerzetten. Ik schrik me een ongeluk van een raar geluid en zo slim als ik ben ga ik kijken. Ik schuif een paar dozen opzij, en daar voor me ligt een klein bruin hondje te piepen. Langzaam steek ik mijn hand naar het hondje uit, dat had ik beter niet kunnen doen want het volgende moment springt de hondje naar voren en bijt in mijn hond. Ik schreeuw het uit van de pijn, het hondje rent snel weg en ik hoor iemand aankomen rennen. Ik kijk snel op. "Hei, gaat het wel? Ik hoorde iemand schreeuwen, was jij dat?" Ik kijk omhoog recht in het gezicht van de knapste jongen ooit. Hij heeft karamel blond haar en bruine puppy ogen. "Ehh ja een hondje beet me net." ik laat mijn hand zien om het te bewijzen. "Ow dat moet zeker pijn doen, wacht ik weet wel iets" hij scheurt een stuk van zijn shirt af en bind het om mijn hand. "Dat had je niet moeten doen nu is je shirt kapot en je kent me niet eens" "nou ik weet wel iets wat je terug kan doen?" ik kijk hem verbaast aan. "Wat dan?" vraag ik op mijn hoede "rustig,  je hoeft me alleen maar te trakteren op een lekker ijsje" zegt hij lachend. "Oke deal! Als jij me je naam en nummer geeft kunnen we afspreken?" "Oke, Gale 0617541953 en jij bent?" "Liv ik stuur je wel een appje als ik thuis ben dan heb je mijn nummer ook, ik moet nu wel gaan anders krijg ik eeuwig huisarrest" ik sla snel Gale's nummer op in mijn mobiel. "Tot snel schoonheid!" ik bloos van zijn opmerking, bijna niemand behalve mijn moeder noemt mij schoonheid. Dat komt waarschijnlijk omdat ik ook niet erg knap ben, ik heb blond haar dat heel erg pluist en paarse ogen wat echt niet bij elkaar past. "Tot later" zeg ik. Gale zwaait en loopt de kant op waar hij vandaan kwam. Ik zwaai terug en loop verder. Ik probeer alvast smoesjes te bedenken voor waarom ik te laat ben, want als ik zeg dat ik door een hond ben gebeten en dat daarna een hele aardige jongen mij wou helpen gelooft mijn moeder me nooit. Van die hond gelooft ze nog wel maar van Gale gelooft ze nooit. Wel een leuke naam Gale, komt uit de hongerspelen een van mijn favoriete films. Omdat ik zo in gedachten ben merk ik pas dat er iemand aankomt als hij recht voor me staat. Verward kijk ik op nog half in gedachten. De man heeft een blauwe doek in zijn hand. "Slaap lekker Liv" "Hoe weet u mijn na-" verder kom ik niet want de man duwt de doek voor mijn neus en mond. Ik probeer te schoppen, slaan en gillen maar niks helpt. De man houd de doek stevig voor mijn mond. Als ik eindelijk voetstappen hoor heb ik geen adem meer, mijn longen branden en ik haal adem. Nog net voor het zwart word zie ik dat de voetstappen van Gale waren en hij nu ook een doek voor zijn mond krijg....

Allow lieve/lief lezertje(s)

sorry dat het hoofdstuk een beetje kort is maar anders kwam het niet goed uit met de hoofdstukverdeling