The Game

~Level 2, Day 1~

"Is ze dood?" hoor ik iemand vragen. "Ik geloof dat ik haar net nog zag ademen" hoor ik een meisje zeggen. "Liv? Liv, kun je me horen?" ik hoor dat Gale licht in paniek is. Langzaam doe ik mijn ogen open, ik zie dat iedereen die dit level gehaald heeft om me heen staat. "We dachten dat je ook dood was" zegt Evy. "Ben je flauwgevallen? Was je angst zo erg?" vraagt een klein meisje met bruin haar en bruine ogen, volgens mij heeft ze Sunnie. "Ehh nee ik was moe." Nu ik het zeg schaam ik me. Deze mensen waren allemaal bezorgd om mij en ik lag gewoon lekker te slapen. "Sorry, ik wou jullie niet laten schrikken" zeg ik. "We zijn niet boos hoor" zegt een jongen met groene ogen en zwart haar, Omar "We waren alleen bezorgd" zegt Gale. Iedereen gaat weer verspreid zitten. We zijn nog steeds op de open plek in het bos, ik zou het hier mooi gevonden hebben, als er niet net twee doden waren gevallen. Dan klinkt de robotstem weer door het bos.

"Er zijn er nog twaalf over. Hoe zal het verdergaan? Iedereen vraagt het zich vast af. Het is al tijd voor level twee. Wat zal het zijn? Wat zal het zijn? Dit level is helemaal niet moeilijk... Als je de goede zetten neemt. Jullie moeten proberen een weg uit het bos te vinden. Een verkeerde stap en je bent er zomaar niet meer. Er kunnen maximaal twee doden vallen want anders zijn er geen spelers meer over straks en dat willen we natuurlijk niet. Veel plezier..." 

We staan allemaal op. Iedereen kijkt om zich heen. Welke kant zullen we uitgaan? "Ik stel voor dat we in tweetallen gaan" zegt Zoë, die zich duidelijk nu al als leider ziet. Iedereen stemt toe. Gale claimt mij. Volgens mij vindt hij me leuk. Ik moet al bijna blozen bij het idee. Maar ik kan dat nu niet gebruiken. Ik kan ren vriendje hebben in hier. Het kan gewoon niet, hoe leuk ik Gale ook vind. "Zullen we naar links gaan?" vraagt Gale. "Ik vind het goed" zeg ik en we beginnen naar de linkse bosjes te lopen. Rechts van me klinkt gegil, niet hoog als van een meisje, het is een jongen die het eerste slachtoffer is dit level. Ik kijk naar rechts en zie dat Omar in een soort buis zit. Opeens komt er een soort gas de buis in lopen. Omar begint hevig te hoesten. En opeens hoest hij bloed op. Ik weet nu ook wat voor soort gas het is. Het is mosterdgas. Het klinkt niet erg, eigenlijk wel grappig. Maar wat het doet is totaal niet grappig. Mosterdgas dringt een weg door je longen en veroorzaakt daar blaren, die blaren springen dan open en dan stik je in je eigen bloed. Dit gas werd vooral in de eerste wereldoorlog ingezet, dit weet ik omdat we dit laatst met geschiedenis hebben gehad, en toevallig is geschiedenis net mijn lievelingsvak. "Omar!" schreeuwt Hava. "Nee!" Ik denk dat Omar en Hava goeie vrienden waren. "Kom Liv we moeten door." "Ja, sorry ik was even afgeleid" "het maakt niet uit, we moeten gewoon zo snel mogelijk een goede weg vinden. Zodat we niet nog meer mensen kwijt worden" Ik knik en we lopen verder naar voren. "Hei, volgens mij kunnen we deze weg wel nemen er zit hier geen val" zeg ik. Iedereen komt op ons aflopen, er gebeurt niks. "Laten we gewoon met zijn allen bij elkaar blijven? Want anders raken we elkaar kwijt daar hebben we niks aan." zegt Sky. Ik weet wel dat het haar niet alleen gaat om het kwijt raken, ze is bang en wil graag mensen om haar heen. Ik ben zelfs nog zo slim. Ik loop samen met Gale voorop en er gaat niks mis. Dan verschijnt er een poort voor onze neuzen. Zomaar, opeens, daar staat ie dan. Hij is van zwaar, zwart metaal gemaakt. Er verschijnt een soort blauwe gloed in het midden van de poort. Het lijkt wel een soort toegangspoort uit een game. Boven de poort verschijnt tekst: 'Gefeliciteerd dit is de uitgang van dit level. Schiet wel op, de poort sluit een minuut nadat hij is geopend' 

Waarschijnlijk is Sky als eerst klaar met lezen, want ze rent zonder aarzelen de poort door. Daarna rent iedereen er een voor een achteraan. Ik besluit als laatst te gaan. Als Gale aan de buurt is begint de poort al kleiner te worden. Evy staat nog voor mij, ze lijkt te aarzelen. "Het spijt me Evy" fluister ik zacht. Ik duw haar ruw door de poort en wacht tot ze er helemaal door is. Daarna spring ik erachter aan. Even ben ik bang dat ik het niet ga halen. Ik knijp mij ogen stijf dicht en wacht. Dan kom ik met en klap op de grond terecht. Recht op mijn gezicht. Slim Liv, heel slim. "Hei Liv, waar is je schoen?" vraagt Sky lachend. Ik draai me om en kijk naar mijn voeten. Aan een van mijn voeten zit gewoon nog mijn oude versleten, nauwelijks wit te noemen All star. En aan mijn andere voet zit niks. Ik moet zelf heel hard lachen. Ik zie er vast heel grappig uit. Dan begint iedereen eerst zachtjes mee te lachen, daarna klinkt er heel hard gelach door de kamer. We zijn trouwens weer terug in de buizenkamer, de startkamer. Gale komt op me afgelopen hij lacht al niet meer. "Liv je bloed" zegt hij zacht. Ik kijk naar mijn armen en benen maar zie niks. Gale wijst naar zijn gezicht en zachtjes tast ik alle delen van mijn gezicht af. Hij heeft gelijk, ik ben blijkbaar behoorlijk hard op de vloer terecht gekomen, want mijn neus en lip bloeden en mijn linker oog is behoorlijk dik aan het worden. Als ik zie dat er bloed op de grond druppelt word ik een beetje duizelig. Gale weet me nog net op tijd op te vangen voor dat ik te pletter val tegen de grond....