Your Life Changes(Fifth Harmony/You)

Κεφάλαιο 22

Laurens POV
"Τι εννοείς δεν το εννοούσε;" της λέω κρατώντας την στην αγκαλιά μου και χαϊδευοντάς την τα μαλλιά.
"Τ..το μ..μόνο που τον ένοιαζε η.. ήταν που είμαι διάσημη...με ρωτούσε συνέχεια πως είναι να είσαι διάσημος..αν περναω καλά που είμαι διάσημη κτλπ." λέει με δάκρυα στα μάτια της.
"Δεν ακούγεται τόσο κακό αυτό..απλά έκανε ερωτήσεις." λέω με ειλικρίνεια καθώς ήταν ερωτήσεις που ο κόσμος μας έκανε καθημερινα.
"...ναι...μετά από λίγες ακόμα ώρες που..αρχίσαμε να φιλιομαστε κτλπ..τότε με ρώτησε αν θα μπορούσε τώρα που...θα είχε εμένα ωςς...'κοριτσι του' να έχει ένα μέσο για να γίνει πιο εύκολα...'διασημος' ποδοσφαιριστης." λέει και αρχιζει να κλαίει.
"Πλάκα κάνεις..; " λέω σοκαρισμένη...ηλιθειε..ελεος..παλιομαλα.....
"Όχι..δεν κάνω πλάκα..Λόρεν...για κάποια δευτερόλεπτα πίστεψα στα αλήθεια ότι με αγαπάει..." λέει η (Το όνομα σου) και αρχιζει να κλαει.
"Στο είπα εγω ότι δεν μαρεσε η μάπα του." της λέω και την κοιταω.
"Πάντα έχεις δίκαιο Λόρεν...και ποτέ δεν σε ακούω με αποτέλεσμα να πληγώνομαι." λέει και με σφίγγει στην αγκαλιά της κλαίγοντας.
"Ει ει μικρή υσηχασε..δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι." λέω προσπαθώντας να την υσηχασω.
"Λόρεν; " Λέει και με κοιτάζει στα μάτια.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά καθώς καθε φορά που με κοιτούσε ένιωθα ένα κόμπο στο στομάχι μου...την αγαπάω...την αγαπάω πολύ..
"Ναι;" της απανταω.
Πέρνει μια βαθιά ανάσα και με ρωτάει.
"Μαγαπας;" λέει χαμογελώντας λίγο.
Αν σ'αγαπαω...αν σ'αγαπάω...όχι..ιδέα σου...θεέ μου δεν το πιστεύω αυτό που συμβαινει αυτήν την στιγμή.
Περνοντας μία τεράστια ανάσα της απανταω.
"Ναι!!" της λέω χαμογελώντας.
"Μάλιστα..." λέει κοιτώντας κάτω.
Μάλιστα;ΜΑΛΙΣΤΑ; μόνο αυτό έχει να πει..μάλιστα;...
"Μάλιστα;" λέω και την κάνω να με κοιταξει.
"Μάλιστα" λέει και και με κοιτάζει.
"Μόνο μάλιστα (το όνομα σου) ; "
"Τι άλλο θες να πω; Ότι σ'αγαπαω και εγω Λόρεν; Γιατί δεν μπορώ να το πω ενταξει; Δεν μπορώ.." λέει και με κοιτάζει.
"Γιατί; Γιατι δεν μπορείς να το πεις; "
"Γιατί δεν νιώθω το ίδιο Λόρεν..δεν μπορώ να νιώσω το ίδιο .."
"Γιατί;;" λέω θυμωμενη ποια.
Δεν απάντησε απλα καθοταν και με κοιτούσε.
"γιατί (Το όνομα σου) επειδή είμαι κορίτσι; Για αυτό; Ε;" λέω και την κοιταω.
"Μακάρι να ήσουν αγόρι..." ψιθυρίζει..
Τι είπε;...τι είπε μόλις τώρα...
"Λοιπόν...δεν είμαι...οπότε αν θες πανε βρες ένα αγόρι...και σταμάτα να παίζεις με τα συναισθήματα μου...ενταξει;.." λέω θυμωμενη κατεβάζοντας την από τα πόδια μου.

Δεν μίλησε..δεν είπε ούτε μία λεξη..απλά καθόταν στο κρεβάτι κοιτώντας το πάτωμα...ημουν τοσο νευριασμενη ..ακου εκει.. 'μακαρι να ήσουν αγορι'...
Έφυγα χωρίς καν να την πω γεια βαρώντας δυνατά την πόρτα πίσω μου.