Ik voel de vloer verbrokkelen,
Terwijl ik langzaam terugval.
Opnieuw dat oude melodietje tokkelen.
Ik schrijf mijn woordeloze verhaal,
Ookal ken jij het waardeloze einde al,
Op nat papier met een pen van verroest metaal.
Ik spreek de schurende woorden niet uit,
Want het zijn woorden zonder geluid,
Maar het geluid is oorverdovend,
Heel zachtjes niets belovend.
Ik voel me volledig uitgeteld,
Maar de getallen zijn in evenwicht.
Sterk afgerond en goed gericht,
Sterk en gezond, nergens meer bekneld.
JE LEEST
44- Woorden Zijn Ook Mensen
PoetryDeel 2 van de reeks '22'. Voltooid. Winnaar van de Wattned's Choice Award voor Poëzie. #Netties2017 -Op nat papier met een pen van verroest metaal.- Je vraagt de dingen die ik niet liegen wil Je kijkt me aan, vragend en stil En zegt dingen die i...
