Ik voel de duisternis door mijn huid,
Zachtjes baant het zich een weg eruit,
Uit mij, om nog dieper in mij te gaan,
Dieper en donkerder, ik kan het niet aan.
De duisternis is oogverblindend onzichtbaar,
Ik zie je foto, een kleine kaars verlicht je haar.
Je bent zo mooi en ik voel me raar,
Want ik zal je missen, echt waar.
Maar hier is de duisternis,
Hetgeen dat ik het minst mis,
Het maakt zich meester van me,
Wordt de baas over mijn gedachtes over je.
JE LEEST
44- Woorden Zijn Ook Mensen
PoetryDeel 2 van de reeks '22'. Voltooid. Winnaar van de Wattned's Choice Award voor Poëzie. #Netties2017 -Op nat papier met een pen van verroest metaal.- Je vraagt de dingen die ik niet liegen wil Je kijkt me aan, vragend en stil En zegt dingen die i...
