Rennend over het pad tussen de golvende akkers en zeeën van graan
Achter me het geluid van een zwiepende zweep die me ieder moment kan slaan
Zie ik je staan tussen de golvende
akkers en zeeën van graan
Achter me het geluid van een hijgende
stem die ik niet kan verstaan
Maar ik moet verder
En jij moet weg
De golven overspoelen ons
En geluid stemt weg
Ik zie je niet meer
En stop met rennen
Dan versta ik het
Dit is het einde
JE LEEST
44- Woorden Zijn Ook Mensen
PoetryDeel 2 van de reeks '22'. Voltooid. Winnaar van de Wattned's Choice Award voor Poëzie. #Netties2017 -Op nat papier met een pen van verroest metaal.- Je vraagt de dingen die ik niet liegen wil Je kijkt me aan, vragend en stil En zegt dingen die i...
