Op nat papier met een pen van verroest metaal

305 14 6
                                    

Ik voel de vloer verbrokkelen,
Terwijl ik langzaam terugval.
Opnieuw dat oude melodietje tokkelen.
 
Ik schrijf mijn woordeloze verhaal,
Ookal ken jij het waardeloze einde al,
Op nat papier met een pen van verroest metaal.
 
Ik spreek de schurende woorden niet uit,
Want het zijn woorden zonder geluid,
Maar het geluid is oorverdovend,
Heel zachtjes niets belovend.
 
Ik voel me volledig uitgeteld,
Maar de getallen zijn in evenwicht.
Sterk afgerond en goed gericht,
Sterk en gezond, nergens meer bekneld.

44- Woorden Zijn Ook MensenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu