Op mijn kamer hoor ik je lachen, van plezier
Als kinderen in de snoepwinkel van het leven
Maar langzaam tikt de tijd door en moet ik weg hier
Maar ik hoorde je lachen, voor heel even
Gisteren
Onze warme lichamen, naakt tegen elkaar aan
Als een leugen in het licht van de waarheid
Maar langzaam tikt de tijd weg en moet ik gaan
Dus stilletjes uit ik mijn dankbaarheid
JE LEEST
44- Woorden Zijn Ook Mensen
PoetryDeel 2 van de reeks '22'. Voltooid. Winnaar van de Wattned's Choice Award voor Poëzie. #Netties2017 -Op nat papier met een pen van verroest metaal.- Je vraagt de dingen die ik niet liegen wil Je kijkt me aan, vragend en stil En zegt dingen die i...
