ʄօʋռɨҡʟɛʀ| Ürkek Kahraman (Düzenleniyor)

6. ɮöʟüʍ | Düşüncesiz

Multi: Evrenle Rosa'nın ağacı

Fortestle ailem hakkında konuşurken Evren dışarı çıkmıştı. Onu aramak için Fortest'e veda edip dışarı çıktım. Çıkmamla beraber gördüğüm muhteşem manzara içimi kıpır kıpır etti. Pasparlak güneş ise o yatakta ne kadar baygın kaldığımı yüzüme çarpmıştı. Bunu göz ardı edip yemyeşil çayırlarla, düzenli ağaçlık alanlarıyla, gözüme hitap eden mükemmel manzaraya doğru adımladım.

Bir süre hayran hayran doğal, düzenli taş yollardan geçerken etrafımdaki muazzam yeşilliğe gıptayla bakıyordum. Şehir hayatından çıkıp böyle bir yere düşmek içime huzur yayıyordu. Ormanlık alanın ortalarında büyük bir süs havuzuyla karşılaşınca duraksadım. Havuzun ortasındaki bu güzel kadın heykeli, yaptığım küçük çaplı zaman yolculuğundaki kızıl saçlı güzel kadına benziyordu. Onun yüz hatlarını, onun güzel, gür saçlarını taşıyordu. Tek farkı ordaki endişe dolu suratın yerini burda yanaklarındaki derin çukurları belli edercesine gülümseyen suratı almasıydı.

Havuzun tam karşısında ise koca gövdeli, heybetli, uzun bir ağaç vardı. Uzaktan gördüğüm kartının Evren olduğunu şimdi fark etmiştim. Ağacın gölgesinde bağdaş kurup ağacın bir noktasına dalmıştı gözleri. Daha da yaklaşıp arkasına geçtim. O baktığı şey her neyse geldiğimi de fark edememişti. Gözlerimi kısıp dikkatle bakınca ağacın kalp şeklinde kazınmış, içine Evren ve Rosa' nın baş harfleri kazınmıştı. Yanında da sonsuza dek beraber olacaklarını düşündükleri sonsuzluk işareti kazınmıştı.

"Onu çok mu seviyordun?" Sorduğum sorunun sacmalığıyla gözlerimi kocaman açıp dudağımı ısırarak bakışlarımı yukarı çıkartıp sıkıntılı bir nefes verdim. Gözlerimi beni yeni fark eden Evren'in inanmaz, kızarık gözlerinden çekip ayakkabımın burnuna odaklandım. Fena pot kırmıştım. Bakışlarının ağırlığıyla gözlerimi utançla yüzüne çıkarttım.

Evren bana içinden hüzün fışkıran kızarık mavileriyle bakıyordu.
"Sence bir insan sevmediği biri için bu hale gelebilir mi ha? Söyle gelebilir mi? Her şeyi baştan yaşadım sayende. Rosa'mı benden aldıkları anı tamı tamına yaşattın bana.Bana bunları tekrar yaşattığın için sana çok teşekkür ederim(!)"

Evren'in dedikleri karşısında vurulmuştan beter oldum. Ben istememiştim ki o şeyleri görmeyi. Neden ona böyle bir acı yaşatmak istiyeyim ki? Neden?
"Evren ben böyle olsun istemedim. Gerçekten, inan bana. Amacım seni üzmek değildi. Fortest de söyledi işte özel gücüm o. Napabilirdim ki? Elimde olan bir şey değildi. Kendiliğinden oldu. Ben istemedim. Seni üzmek niyetinde değildim Evren. Bunu sen de biliyorsun ama mantıklı düşünemiyorsun." Dedim, aynı şeyleri tekrarladığımın da farkındaydım ama bu olanların sorumlusu ben olamazdım.

Evren omuz silktikten sonra
"İstemeden veya isteyerek fark etmez. Yıllardır bu anı unutmaya çalışarak, Rosamla güzel günlerimizi hatırımda tutarak geçiriyordum hayatımı. Mahvettin beni! Lanet olsun sana! Senden nefret ediyorum."

Söylediklerinin hayal ürünü olmasını umarak bana nefretle bakan adama hayatımda hiç hissetmediğim kadar kırık bakıyordum.
"Evren çok düşüncesizsin. Bir suçum olmadığı halde kırıyorsun beni. Biliyorum ne hissettiğim umrunda değil. Senin için yalnız hayatını, mahveden yabancı, baş belası bir kızım. Haklısın." Dedim ve yanaklarımdaki ıslaklıkla duraksadım. Hemen silerek Evren'e karşı güçlü durmaya çalıştım. Zayıflıklarımı, korkularımı, göz yaşlarımı kimse görmemeliydi. Özellikle de bu bencil adam.