Ik hoorde een schot en alles werd zwart.
Ik werd wakker in het ziekenhuis en keek verbaast om me heen.
Ik wilde rechtop gaan zitten maar en stekende pijn overviel mij. Ik kreunde van de pijn en werd weer teruggelegd door twee handen.
"Nee, blijf liggen." Hoorde ik naast mij.
Ik keek wie tegen me praatte en zag Dipper bezorgd naar me kijken.
Mabel en Bill zaten bij hem, maar ik zag Logan nergens.
Ik keek ze vragend aan.
"We waren nog iets vergeten en Mabel rende terug naar je huis, maar ze zag dat je werd neergeschoten. Logan is weggejaagd door diezelfde man." Zei Dipper bezorgd.
"We zijn bang dat Logan het grote bos is ingerend, Dipper en Bill hebben het hele dorp doorzocht maar er is geen spoor van hem te bekennen. Zei Mabel
"We hebben zelfs andere weerwolven gevraagd of ze hem hebben gezien, maar zij weten het ook niet." Zei Bill.
Tranen sprongen in mijn ogen en rolden over mijn wangen. Mabel ging naast me zitten en knuffelde me. Ik begroef mijn gezicht in haar trui en begon te huilen.
"Het komt wel goed, we vinden hem wel." Zei ze rustig.
Even later kwam een dokter de kamer ingelopen.
"Zo Jason, je hebt geluk gehad." Zei de dokter.
Ik veegde de laatste tranen weg en keek de dokter vragend aan.
"Je werd neergeschoten, maar het heeft niks ernstigs geraakt, je bent een geluksvogel."
Ik hoorde een opgeluchte zucht en keek naar Mabel.
"En nu?" Vroeg ik aan de dokter.
"Je mag morgen naar huis, als alles goed gaat dan." Zei de dokter.
Ik zuchtte.
---------------------------------------------------------------------
Ik rende door het bos met het monster op de hielen. Ik struikelde over een uitstekende boomwortel en landde hard op de grond. Ik keek om en zag het monster naar me kijken. Opeens stortte het monster zich op mij en ik schreeuwde. Het was Logan die me aanviel.
Ik schreeuwde mezelf wakker en ik was nat van het zweet. Tranen liepen over mijn wangen tot de lamp aanging.
Een dokter liep naar me toe en troostte me.
"Had je een nachtmerrie?" Vroeg hij.
Ik knikte en huilde zachtjes verder. De dokter haalde een glas water en haf het aan mij.
In drie slokken dronk ik het op en hijgde. Ik veegde het water van mijn mond en ging weer liggen.
"Probeer nog wat te slapen." Zei de dokter, hij deed het licht weer uit en liep de kamer uit.
Ik werd de volgende ochtend wakker van een zuster die me wat te eten kwam brengen.
Een warme soep met een stukje stokbrood was precies waar ik zin in had.
Nadat ik het op had kwam de zuster weer naar me toe om de spullen op te halen.
Niet veel later kwamen Mabel, Dipper en Bill binnen gelopen.
Ik mocht weg, weg uit het ziekenhuis, en met z'n vieren liepen we naar huis.
Eenmaal daar aangekomen verwachtte ik een blije Logan, maar helaas.
"We gaan morgen naar hem zoeken, nu moet je nog even rusten." Zei Dipper.
Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil hem nu." Zei ik met een trillende stem.
"Dat weten we, en wij willen dat liever ook, maar je moet echt nog uitrusten." Zei dipper weer. Hij bracht me naar de bank en zette de tv aan.
"Mabel en Bill gaan nog even een rondje maken in het dorp, kijken of ze hem kunnen vinden, en ik blijf nu bij jou." Zei Dipper zacht.
Mabel en Bill liepen de deur uit en gingen op zoek naar Logan.
Later die avond kwamen ze terug, maar zonder succes.
"Wij moeten nu naar huis Jason, we komen morgen terug en dan gaan we samen naar Logan zoeken." Zei bill.
Ik knikte en zag hoe ze met z'n drieën de deur uitliepen.
Het was nu half 3 en ik was wakker geworden van een andere nachtmerrie.
Ik probeerde weer te slapen, maar dat lukte niet.
Opeens stond ik op, pakte mijn jas en zaklamp en liep naar buiten.
"Dus hij zou in het bos zijn?" Vroeg ik tegen mezelf.
Ik liep richting het bos en net voordat ik het bos inliep hoorde ik een grom.
Ik draaide me om en zag een weerwolf naar me grommen.
"I-it's okey, i'm searching for my friend." Zei ik zacht.
De weerwolf werd rustig en knikte.
Ik liep verder het bos in en scheen met de zaklamp naar de plekken waar ik iets hoorde.
Het was best koud, dus ik deed mijn jas dicht.
Ik zocht verder en riep zijn naam, maar zonder succes
Ik stopte bij een grote boom en ging tegen de boom aanzitten.
Ik sloot mijn ogen en dacht aan de leuke dingen die Logan en ik hadden beleefd.
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht en een traan rolde over mijn wang.
Ik veegde de tranen weg en liep weer verder.
Ik stopte door het gehuil van een weerwolf. Ik liep snel verder en scheen met de zaklamp naar de donkere plekken.
Opeens hoorde ik achter mij takken kraken en ik draaide me snel om, maar er was niks te zien.
Ik liep weer verder, alleen om weer krakende takken te horen.
Weer keek ik achter me, maar toen ik weer terug draaide werd ik tegen de grond gegooid en iets hield mij heel stevig vast.
Het begon te grommen en druppels bloed vielen op mijn gezicht. Ik keek recht in twee felblauwe ogen die me wild aankeken.
"L-logan? I-is tha-." Verder kwam ik niet.
Hij gromde harder en hij drukte me nog harder tegen de grond.
"Ahrg." Ik kreunde van de pijn die hij veroorzaakte door zijn nagels in mijn armen te drukken.
Tranen liepen over mijn wangen.
"Logan, please stop, you're hurting me." Zei ik huilend.
Ik probeerde hem weg te duwen door mijn handen tegen zijn schouders aan te duwen.
Opeens haalde hij uit, hij beet in mijn hand en daarna rende hij weg.
