Yedi yıl önce, olay sabahı...
"Hey, kıvırcık! Baban hiç gelmiyor toplantılara. İşi mi var yoksa?"
"Daha önemli toplantıları vardır onun."
"Hapishaneden kaçma planları yapıyordur arkadaşlarıyla."
Kahkaha seslerini duydu Alp. Her zamanki gibi bir dalgalanma oldu midesinde. Oturduğu banktan kalktı hızla. Bir zamanlar yanından ayrılmayan, dostlarım dediği insanların iğrenç sözleri ve kahkahaları kulaklarına doluşmaya devam ediyordu. Okula doğru birkaç adım attı, durdu. Arkaya dönüp aşağılayıcı bakışlarıyla onu süzen ergen topluluğuna doğru yürümeye başladı. Kaşları çatılmıştı ve midesi bulanmaya başlamıştı. Yüzlerinde alaycı ifadeleri, dikkatle ona bakan aptalların yanına vardığında durdu. Sakince konuştu.
"İnsan herkesi kendi gibi zannedermiş ya hani..."
Alayla güldü, derin bir nefes aldı. Önündeki on üç kişi pür dikkat onu dinliyordu şimdi.
"Masumdu benim babam! Kendilerini kurtarmak için içlerinde olan kötülüğü, onun ceplerine sokuşturdu insanlar gizlice. Sonra da ihbar ettiler... Ceplerini arayın, kötülük onda diye fısıldadılar sahte teselli sözcüklerinin arasından. Evet, benim babam hapiste. Ama orada olmasının tek sebebi sizin gibi aptallar."
Karşısındaki topluluktan birkaç kızın itiraz sesi yükseldi. Az önce ona laf atan iki erkek, gömleğinin kollarını çemremeye başlamıştı. Biraz sonra yaşanacakları apaçık görüyordu Alp. Kıvırcık saçları gözlerinin önüne düşüyordu ama önemsemedi. İri yapılı iki genç ona doğru yürürken kaçmadı, öylece bekledi. Kaçacak yeride, kimseside yoktu zaten. İlk darbeyi aldığında yere yığıldı. Yanağına yediği yumrukla acı bütün yüzüne yayılmıştı. Midesi kasılmaya başladı. Gözyaşları akmamak için direniyordu. Babası hapse girdiğinde annesinin ona söylediği söz geldi aklına. 'Büyük insanlar, şikâyetsiz bütün acılara katlanırlar.'
"Ben hiç büyüyemedim be anne, hep zayıf kaldım. Küçük, çelimsiz..."
Fısıltısı, tam midesinin üzerine gelen darbeyle kesildi. Daha fazla tutamadı gözyaşlarını. O gün, yetersiz beyinleriyle övünen ahmaklar; yargısız infazlarıyla, suçsuz bir adamı ve onun kıvırcık saçlı masum oğlunu öldürmüşlerdi... Yanakları acının ve nefretin ölümcül ışığıyla parlıyordu artık. Şu kısacık hayatta sevgininde, kininde her zaman karşılık gördüğünü biliyordu Alp. 'Beni sevmeliydiler...' diye geçirdi içinden.
����BS
