Destiny

chapter 18

"Have a seat miss Santiago."

Wika ng Dean. Umupo naman ako sa upuan na nakaharap kay Dean and starts to think what could possibly the reason bakit niya ako pinatawag.

"You may leave us now Jonah."

Utos niya sa assistant niya. Oh God. What should I say? Na Isa akong scholar na nag cutting kasama ng anak niya at madalas makahanap ng kaaway?. At ako yung reason bakit nasugatan yung anak niya?. Naku naman! Ang sama ko naman pala. Wala na akong naidulot kundi problema. These thoughts are running back and forth in my mind.

I heard her sigh

"Miss Santiago~"

"Miss Dean, I'm very sorry po. Hindi ko po talaga sinasadya. Pasensya na po talaga. Pangako po magbabago na po ako. Hindi ko na po yun uulit. Pasensya na po Dean. Please po wag niyo namang kunin ang scholarship ko. Yun na lang po kasi ang tanging paraan. Yun na lang po ang rason kung bakit pinagbubutahan ko. Dean, I'm sorry po talaga."

I begged. Halos naiyak na nga ako eh.

"Miss Santiago"

Tawag niya sakin pero I held her hand and continue to beg. I wouldn't mind if I should beg for the entire day just to save my scholarship.

"Miss Santiago please stop that!"

That made me stop. Mukhang nagalit.

"I've seen your record. I didn't expect na makakaya mong gawin 'to. Pero I strictly implement anti bullying in my school.

What would the other parents say if they'd know that I tolerate this kind of bullying?

Buti na lang at hindi pinapunta dito nina Trisha and parents nila. Cuz if they did, for sure you won't longer study here in SJU"

Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa mga narinig ko. I bullied them? No! Thats the total opposite of what happened.

"Tinatangal ko na ang scholarship mo."

That hits me. Naramdaman ko na lang ang pagpatak ng luha ko.

"P-pero Dean... Wag naman po. I'd never do that! Please Dean maniwala po kayo. You've seen my record naman po, diba? Hinding-hindi ko po magagawa yang binibintang nila. Please naman po Dean. Maawa po kayo sakin. Please not my scholarship."

I cried.

"I'm sorry miss Santiago but I want everything to be fair. Taking your scholarship away is better than being kicked out."

Wika ng Dean. Hindi ko naman maintindihan ang nararamdaman ko ngayon. I felt so numb. I can't believe that in just an instant, mawawala na Ang scholarship ko. Ang rason kung bat nagsusumikap ako.

.................................................................................................................

Para naman akong wala sa sarili habang naglalakad pabalik sa room.

"Tinatangal ko na ang scholarship mo."

This thought keeps of repeating in my mind. Wala na. I lost it..

(Bump)

Napaupo naman ako dahil sa lakas ng pagkakabanga niya sakin. Tumatakbo kasi siya, hindi ko man lang namalayan.

"Aray"

I groaned pero hindi ko man lang siya narinig na mag sorry.

"Tsk. Why aren't you looking where  you're going?"