\\ Touch // GirlxGirl

twentyfive

"Okulun önündeki bordo hırkalı sen misin?"

Beni görüyordu. Ben onu görmüyordum! Bu beni daha çok telaşlandırdı. Ayrıca utanmıştım. Çevreme bakındım.

"Evet. Sen nerdesin?"

"Arkanı dön."

Dediği şey ürpermeme neden olmuştu. Çok yakın olabilir miydi? Yavaşça arkamı döndüm. Onu tam arkamda bulmak isterken, benden yaklaşık 5 metre uzaktı. Bana bakıyordu. Telefonu kulağından çekti ve cebine koydu. Siyah ve bakımlı saçlarını düzleştirmişti. Mavi ve siyah bir tişört, üstüne ise siyah deri ceket giymişti. Altında lacivert bir pantalon vardı. Fazla güzeldi. Gözlerime bakıp tek kaşını kaldırdı ve hala kulağımda tuttuğum telefonu gösterdi. Kendime gelip, aceleyle telefonu kapattım ve cebime koydum. Bana arkasını dönüp yürümeden önce sırıttığını farkettim. Evet, şimdiden rezil olmuştum.

Elleri cebinde, yavaş adımlarla benden uzaklaşırken, onu takip etmem gerektiğini anladım. Hızlı adımlarla yanına geldim ve beraber yürümeye başladık. Keşke şu an yavaşça elimi kavrasa diye düşünmeden edemiyordum.

Birden ellerini cebinden çıkardı. Bu heyecanlanmama neden olmuştu. İleriye bakarak söze girdi.

"Mmm, bir şeyler içmek ister misin?"

Okuldan git gide uzaklaşıyorduk. Onunla yan yana yürümek, harika bir histi.

"Okula gitmeyecek miyiz?"

Kıkırdadı.

"Hayır, cici kız. Kırıyoruz."

Yüzüne baktığımda, 2 saniye önce kıkırdayan suratından, eser kalmadığını gördüm. Bu kız, beni biraz korkutuyordu.

1 SAAT SONRA -Chloe'nin evi-

Birden ayağa kalkarak, oturduğum sandalyeyi devirdim.

"Nesin sen?! Neden insanlara dokunduğunda elektrik ya da herhangi sikimsonik şey, canını acıtıyor?!"

Dirseklerini masaya koyup, başını elleri arasına aldı. Masaya bakıyordu. Boğuk gelen sesiyle konuştu.

"Tüm insanlar değil, bazı insanlar."

Sinirle sırıttım.

"Ben de bu 'bazı insanlar' dan biriyim değil mi? Zaten ne zaman şanslı oldum ki?!"

Kafasını kaldırıp, gözlerime baktı. Yeşil gözlerinden süzülen gözyaşlarını gördüğümde, tüm sinirim geçmişti. Kaşlarını çattı.

"En şanssız sensin değil mi?"