แง้ม.. แง้ม...
ย่อง... ย่อง...
" มึงจะย่องเบาบ้านตัวเองรึไงไอ้มึง แล้วนี่... มึงเสด็จออกมาได้แล้ว?" ถามมาได้ว่าเสด็จออกมาได้แล้ว ผมไม่ได้ออกจากห้องมาเจ็ดวันแล้วนะ
" เออ กูหิว"
ชิ นี่ขนาดผมย่องมาตอนตีหนึ่งแล้วนะ ทำไมไอ้ไพรซ์มันไม่นอนอีก จะว่าไปมันก็มาอยู่ได้ตั้งหลายวันแล้ว นี่มันไม่หลับไม่นอนรึไง ผมย่องออกมาทีไรเจอหน้ามันตลอด
" มีอะไรเหลือให้กูกินบ้าง" ผมถามแล้วลากสังขารตัวเองมานั่งที่โต๊ะ
จะว่าไปแล้วตั้งแต่มีไอ้ไพรซ์มานี่ ผมเองก็สบายขึ้นเยอะเหมือนกัน เพราะตอนนี้ผมไม่ต้องหาอาหารกินเอง หิวก็แค่ออกมาจากห้อง แต่ถ้าวาดรูปอยู่ไอ้ไพรซ์ก็จะเปิดประตูแล้ววางจานข้าวไว้ให้ พอผมกินเสร็จมันก็เก็บจานกลับ พอมื้อถัดมาก็เป็นแบบนี้อีก ถึงจะดูเหมือนตอนมันให้ข้าวรีกาโลมา แต่ผมก็โอเคนะ เพราะนอกจากเรื่องที่มันบ่นผมว่าไม่ค่อยอาบน้ำโกนหนวด มันก็ไม่มายุ่งอะไรกับผมอีก แถมเลี้ยงหลานผมดีด้วย เจ้ารีกาโลเบอร์สามไม่เคยแหกปากอีกเลย ถึงจะมีร้องไห้โยเยบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เห็นอยู่ดี
ส่วนที่ว่าไอ้ไพรซ์มันทำอะไรระหว่างวันบ้างนี้ผมไม่รู้นะ เพราะผมเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ส่วนรีกาโล... มันทรยศผมไปเรียบร้อยหลังจากที่ผมขังมันอยู่ในห้องกับผมสองวัน มันรีบวิ่งแจ้นออกไปหาไอ้ไพรซ์ทันทีที่เปิดประตูห้อง แถมหลังจากนั้นมันก็อยู่ข้างนอกตลอด ไอ้หมาทรยศ กูอุตส่าห์เลี้ยงมึงมาตั้งหลายปี ทรยศกูได้นะมึง
" เอามึง ข้าวน่ะจะแดกไหม แค่มองข้าวมันไม่ลอยเข้าปากมึงหรอกนะ" ไอ้พี่เลี้ยงสุดโหดพูดแล้วกระแทกช้อนชนปากผม เออดี ป้อนกูด้วย กูจับพู่กันมาทั้งวันแล้ว กูเหนื่อย
ผมนั่งนิ่งรอมันป้อนข้าวจนหมดชาม ส่วนไอ้ที่ว่ามันเป็นข้าวกับอะไรนี่ผมไม่รู้หรอก แค่มันไม่วางยาพิษผมก็ดีแล้ว
KAMU SEDANG MEMBACA
คุณเพื่อน คุณแม่ คุณภรรยา (YAOI, วาย, BL, BOYLOVE ,เรื่องสั้น)
Cerita Pendekเรื่องสั้น:: ถ้าไม่ฮาก็คงเครียดแทน
