hepinize öyle nefret kusmak istiyorum ki. her gece acıdan kıvranıyorum. sizler yatağınızda uyurken öylesine koyuyor ki. çok şey yapmış olmak ve aslında içlerine bakıldığında tek bir kapının olmaması, her seferinde aynı kapıyı zorlamış olmak, çok koyuyor. şimdi geriye döndüğümde zorlanmış bir kapıdan başka eser göremiyorum. sen ise sanki ertesinde başkasıyla dip dibe beni izlemiş, gitmişsin. sadece sanrıymışsın da ben ilacını içmeyi unutmuş deliyim. sanki fazla yasağız. ya da önüne dizdiğin tel örgülere fazla battım da canım böylesine yanıyor. açmadığın her sen ardında bir hayal kurup yaşatmanın ne denli acı olduğunu bilsen aynanın karşısında kendine ağlar dururdun. hiç öyle bakma. sana sevgi beslediğim yok. ben, beni bu gecenin saatinde acıdan kudurtan insanı yediremiyorum. ağlamamak için yanında gökyüzünü izlediğim ve eve gittiğinde göz yaşını akıtmamak için kendi kendime güldüğüm her gecenin sabahını yediremiyorum. sonra göz halkalarının her birine yaşayamadıkların ekleniyor ve zamanla seni astıkça asıyor. sen çok iyi bilirsin. bir insana fazla yüklendiğinde n'olur? diplerde en'leri yaşamaz mı. peki sesini çıkaramadığı zaman n'olur? işte böyle kıvranır durur. ben ki beni bana açamayan insanım. zamanında kilidi ta'şuramdan vurmuş, anahtarı parmak uçlarıyla yutmuşum. ki sana yaklaşmam bir mucizeydi. bak şimdi böylesine horul horul yatıyorsun. ben ise içimden atamıyorum.
