Sensitive (On hold)

Hoofdstuk 2 - Buitenbeen

Ik keek naar mijn voeten en zag steeds opnieuw de stenen onder mijn voeten komen en gaan. Ik keek omhoog als ik iets nats op mijn hoofd voelde vallen. In het licht van de zon zag je af en toe een druppel naar beneden komen. Elk een individu, geen een hetzelfde, maar ieder speciaal. Net als iedereen hier op aarde, alleen scheen niemand dat te zien.

Nog steeds waren er miljoenen mensen die discrimineren of mensen vooroordelen op uiterlijk of op omgang met de buiten wereld. Je kon niet eens meer verlegen zijn of er werd al gezegd dat je arrogant was en alleen maar aan jezelf dacht. Iets wat niet hoorde, iets wat niet eerlijk was en vooral onrechtvaardig. Neem ieder zoals hij of zij is en houd van hen. Het leven is te kort om mensen te vooroordelen op uiterlijk of op huidskleur. Ieder is zich zelf en de mensen zouden daar genoegen mee moeten nemen. Maar deden we dat? Die vraag kon je zelf beantwoord, simpel weg door alleen om je heen te kijken of naar het nieuws.

Ik zuchtte wanneer ik steeds meer druppels rond me neer hoorde vallen terwijl ik mijn weg naar de kerk vervolgde. Mijn hoofd schoot opzij als ik een sterk gevoel binnen kreeg. En wel het vertellen van een leugen. Ik bleef stilstaan en keek naar degene die de leugen vertelde. Het was een klein jongentje van rond de vier à vijf jaar oud. Hij bleef sterk vasthouden aan zijn eigen woorden en vertelde zijn moeder dat hij helemaal niet met opzet een emmer met zand over Daan heen gooide. Zijn moeder keek hem hoofdschuddend aan en vroeg hem hoe vaak hij het nog ging herhalen voordat hij de waarheid zei. Ik glimlachte en liep verder naar de kerk.

Ik liep door de ingang heen, langs de eeuwenoude eikenhouten oude deuren die opengeklapt staan.

Ik liep langs het glas in loodramen en zodra ik mijn voet over de drempel zette werd ik overspoeld met hevige emoties. De emoties die hier zijn blijven hangen na Pasen en de gebeden die mensen uitvoerden. De banken voor het hier bekende Maria beeld waren overspoeld en er stonden tientallen aangestoken kaarsjes. Mensen die God bedankten voor de geweldige kerst die ze gehad hebben. Mensen wie hier hun hart uitstortten over vrienden en familie, en natuurlijk relaties.

Soms kon het heel moeilijk en verwarrend zijn om iedereens gedachten letterlijk te horen. Het was er altijd al geweest voor mij. Mijn ouders begonnen dingen door te krijgen toen ik 3 jaar was. Ik antwoordde overal op, op alles wat ik hoorde. Maar wat ik altijd hoorde, werd niet altijd gezegd. Ik antwoordde dus op mijn ouders gedachten. Ik zelf had natuurlijk niks door, maar mijn ouders wel. Ze hadden het verteld toen ik naar school ging. Niet dat ik er iets van snapte, ik bedoel ik hoorde alles en kon niks onderscheiden. Werd het nu wel of niet hardop gezegd? Langzaam maar zeker begon ik het verschil te merken, en nu antwoordde ik alleen nog op dingen die echt gezegd werden.

Ik keek om me heen als ik midden in de kerk tot stilstand was gekomen. Het was zoals ik al zei vol van gedachten, maar toch was het hier kalm en vredig. Ik was niet in de kerk omdat ik gelovig was, ik was hier heen gekomen voor mijn rust en voor een project van school. Ik zat op een katholieke school, die openbaar was voor iedereen. Vraag me niet hoe het zit maar omdat mijn school dus officieel katholieks was hebben we verplicht het vak levensbeschouwing.

Nu moesten we een dossier maken en een onderdeel daarvan was de Sint-Jan bezoeken en een interview houden met iemand die zich zelf christelijk noemde. De Sint-Jan is een kerk in ’s-Hertogenbosch, wat in Nederland ligt en waar ik woonde. Als ik dan toch dingen aan het beschrijven was, zal ik gelijk mezelf ook maar even voorstellen, wel zo netjes, niet waar?

Ik ben Mave Verbeeks en ik ben 16 jaar. Ik heb blond haar, dat tot net over mijn schouders rijkt en bijna wit word in de zomer. Mijn ogen zijn puur blauw van kleur en hebben verder niks speciaals. Ik ben meestal een redelijk terug getrokken persoon, maar heb veel vrienden om me heen staan die ik met alle liefde help. Ik ben graag omringd door muziek, en zoals jullie misschien al eerder gemerkt hebben, kan ik andermans gedachten horen.