Sensitive (On hold)

Hoofdstuk 7 - Warm als de kleur geel

Blij dat we eindelijk gevonden hadden na een hele dag reizen en we opnieuw een puntje van ons denkbeeldig lijstje mochten schrappen staarde ik naar de jongens steen aan zijn broeksriem.

Oké even over twee dingen dus. Over de gene die niet mee zouden zijn over ons denkbeeldig lijstje. Dat hadden we eigenlijk niet. En nu kan je je vast afvragen waarom ik dan zeg dat we er een puntje van mochten afschrappen. Dus dat zal ik eens even snel uitleggen.

Ik heb geen idee waarom maar ik heb het gevoel, en ik denk Mave ook, dat alles wat er nu gebeurt in ons leven al vastligt op een zeker plan die bijgehouden word door de mysterieuze vrouw die ons het briefje na liet met de naam van deze school. En misschien zat de oude vrouw van wie ik dit boek kreeg er ook wel voor iets tussen en de gene die Mave hielp bij het vinden van mij ook wel. Ik had geen idee maar ik voelde me een soort marionet verweven in een net van touwen en men hoefde maar aan één enkel draadje te trekken om een kettingreactie te veroorzaken en ons, geen idee wie dat allemaal inhield maar alvast mij, Mave en die jongen daar die ik nu nauwlettend in het oog hield, te laten doen wat ‘zij’, wie dat ook mocht zijn, ons te laten doen wat zij wouden dat we deden. Wij mochten dan wel niets wettend zijn maar toch was er iets die precies wist wat wij hoorden te doen om alles in een zo goed mogelijke baan te laten verlopen, wat we konden merken aan de hulp die we af en toe kregen van onverwachte hoek. En door dat feit leken we telkens opnieuw in verstomdheid te zijn verslagen en voelde ik me ondanks alles vrij machteloos. Nooit wisten we wat er op ons pad zou komen en moesten we gewoon maar doen wat ons opgedragen werd…

Het tweede waar ik jullie nog meer over moest vertellen was deze nieuwe wending dus, de jongen waar ik naar staarde.

Als ik de jongen snel zou moeten omschrijven zou ik hem omschrijven als iemand met blonde lokken die een gewone lengte hadden voor een jongen en die je makkelijke in gel kon zetten waardoor hij een soort zorgeloze, vrolijke uitdrukking kreeg. Zijn ogen kon ik niet meteen te zien krijgen doordat hij steeds naar het bord staarde maar toen hij plots zijn gezicht mijn richting uitdraaide, hij voelde vast mijn ogen in zijn rug prikken als kleine naaldjes, en ik subtiel mijn blik over hem heen liet glijden kon ik vanuit mijn ooghoeken uitmaken dat hij van die donkergroene ogen hadden. Ze leken donkerder dan kleur dan dat ze werkelijk waren door zijn lichte haarkleur en zijn tint van huid die niet erg te bruin was. Ook zijn kledijkeuze, namelijk een witte T-shirt met jeansbroek, klassiek dat wel, hielp niet echt om zijn ogen minder donkerder over te laten komen. Zijn lichaam zelf had iets weg van de dagdagelijkse jongen. Het was niet dat hij een lichaam had met overgewicht maar hij gaf ook niet de uitdrukking weer dat hij elke avond ging gaan fitnessen om zo aan zijn lichaam te gaan werken en zijn spieren beter te laten uitkomen. Ook zijn lengte schatte ik zo’n gemiddelde meter tachtig. Al kon ik er naast zitten want iemands hoogte inschatten was moeilijk wanneer die persoon neerzat.

“Wie meine Lektion?”

Plots voelde ik een soort tinteling, meer gekietel eigenlijk, in mijn zij waardoor ik me in een reflex opzij trok want er was niets zo hatelijk als iemand die je in je zij porde op een onverwachts moment.

Verrast keek ik opzij naar de schuldige en zag dat Mave me met haar puur blauwe ogen iets duidelijk probeerde te maken. Dat zag ik aan de manier waarop ze me aankeek en hoe haar ogen steeds van links naar recht bewogen maar toch wist haar pupillen om mij gericht te houden.

Niet helemaal zeker van mijn stuk keek ik langzaam opzij, recht naar voren richting het bord die middenin de muur hing in het klaslokaal. Daar zag ik hoe de leerkracht die dit lesuur gaf ons, over beter gezegd mij, streng aankeek vanonder zijn rond geglaasd brilletje. Hij had zo de typische kledij aan die je verwachtte bij een stereotype leerkracht. Een soort nerdachtige look waar bretellen bij hoorden maar hij wijselijk verstopte onder zijn niet gemauwde, gebreide, bruine trui. Zijn witte hemd had hij netjes in zijn zwart, grijze pantalon gestoken en zijn leren, zwarte schoenen blonken als kristallen. Hij kon er vast zijn eigen reflectie in aanschouwen moest hij zich vooroverbuigen en ernaar staren. Deze man stond mij dus nu kwaad aan te staren met zijn armen in elkaar geslagen.