Sensitive (On hold)

Hoofdstuk 1 - The first one

“Nala sloop in de hoge grassen terwijl ze haar prooi in de gaten hield.”

Ik draaide bewust mijn hoofd opzij en staarde naar buiten. Deze documentaire over een leeuwin die haar welpen in leven probeerde te houden door andere dieren te doden was niets voor mij. Als ik verder zou kijken tot op het moment dat het arme dier die Nala, de leeuwin, in haar vizier had gingen de tranen vast als watervallen uit mijn ogen lopen.

Ow, even me kort voorstellen beter voor ik verder ga met dit verhaal…

Mijn naam is Ember. Delaire Ember. Ik ben een meisje van zestien en zit in het vijfde middelbaar. Ik heb een donkerbruine haarkleur die in de zomer, of in de zon, een oranjeachtige glans heeft. Mijn ogen zelf zijn kastanjebruin. Mijn hobby’s zijn dansen en pingpong spelen. Twee heel verschillenden soorten sporten, dat weet ik, maar ik hou gewoon van die twee soorten sporten. Daarnaast zul je me ook vaak terug vinden bij mijn vertrouwde vriendengroepje of als ik thuis ben achter mijn laptop of met mijn neus tussen de boeken. Ik ben een freak als het op lezen aankomt of naar films kijken. Daar hou ik ook erg van. Voor de rest heb ik een vader en moeder die nog steeds gelukkig, denk ik, getrouwd zijn en een jongere broer van tien jaar die Louis heet. Ik woon in België en zit in de richting Sociale Technische Wetenschappen. En voor de rest ben ik niet zo anders dan andere tieners van mijn leeftijd.

“Nala sprint naar voren en weet de bizon in zijn nek te grijpen. Ze blijft koppige het dier in zijn nek te buiten tot het zich overgeeft.”

Ik voel hoe een traan langs mijn wang naar benden loopt en zo op mijn bureaudesk valt.

Uch, ik hoop dat niemand doorheeft dat ik hier zit te huilen. Dat zou zo gênant zijn!

Misschien was ik één iets vergeten te vertellen… Ik ben normaal op alle vlakken behalve op één dan. Ik ben overgevoelig…

Ik weet ook wel dat er een hoop mensen zijn op deze wereld die wat overgevoelig zijn maar in mijn geval bedoel ik extreem overgevoelig! Als ik naar een film kijk of boek lees en er is een droevige scène in huil ik al. Maar ook als het personage zich gelukkig voelt voel ik mij extreem gelukkig. Ik voel alles wat de personages in een film of boek voelen. Maar het gaat nog verder dan dat. Ik hoef nog maar bij iemand te staan die huilt en ik huil bijna automatisch ook. Of als ik bij iemand sta die zich verlegen voelt voel ik me ook zo. Het maakt niet uit welk gevoel de andere persoon heeft, ik voel het automatisch ook! En geloof me dat is heel vaak irritant. Maar ik ben er door de jaren heen mee leren leven. Ik probeer zo vaak mogelijk met goed gehumeurde mensen om te gaan en droevige, depressieve mensen te negeren. En op moment als deze, als er iets treurigs gebeurde in een film of iets dergelijks, probeerde ik mezelf af te zonderen en onopgemerkt ‘mijn’ gevoelens te uiten.

De leerkracht stond op en deed het licht terug aan. Gelukkig de documentaire was voorbij. Nu kon ik weer even gerust ademhalen.

“Goed voor de bel gaat wil ik nog even mededelen dat jullie een opdracht zullen krijgen omtrent oude spullen. De bedoeling zal zijn dat jullie, gelijk om het even, een oud voorwerp zullen gebruiken als observatiemiddel. Het is de bedoeling dat je het voorwerp zo oud mogelijk is dat je het eigenlijk bijna als antiek kan beschouwen en je alle mogelijke informatie die je over het voorwerp vind zal samen bundelen in een bundeltje.”

Terwijl hij alles vertelde deelde hij blaadjes uit aan de klas met alle informatie uit maar voor hij nog verder kon vertellen ging de bel en stond iedereen al rechtop om de klas uit te lopen.

Ik stond ook al zuchtend rechtop en maakte snel mijn boekentas. Wat een fijne en leuke opdracht kregen we weer zeg…

Het was zaterdagmorgen, later die week, en ik was al vroeg opgestaan. Rond een uur of zeven of zo omdat ik op tijd wou zijn voor hij bijwonen van de rommelmarkt.