Sensitive (On hold)

Hoofdstuk 6 - Een nieuw spoor

 Ik opende langzaam mijn ogen en keek recht tegen het plafond aan. Een wit plafond om precies te zijn die wat grof geschilderd was. Ik zuchtte en keek opzij en zag dat Ember nog steeds vredig lag te slapen. Rustig en beheerst. Borst langzaam reizend en dalend. Het land van dromen. Een plek waar je je even geen zorgen hoefde te maken. Een plek waar je vrij van alles was, vrij van piekeren vrij van zorgen. En vooral vrij van de wereld om je heen. Ik bewoog zachtjes heen en weer voordat ik zachtjes uit het bed kwam. Ik was altijd al een ochtend mens geweest en dat was nog niets veranderd aangezien de wekker 06:47 aangaf.

Ik stond op en keek even in het rond. Toen Ember en ik hier gisteren aan kwamen zijn we vrijwel meteen het bed ingedoken en had ik niet eens de kans gehad om de kamer wat beter te bekijken. Het was een redelijk ruime kamer met een mooi raam en een diepe vensterbank aan de linker muur. Drie van de vier muren waren wit crème-achtig en de grootste muur was een menging van lichtblauw en licht groen. Hij gaf een betoverende kleur af, kleine stipjes van blauw en groen er tussendoor die weer een patroon afgeven. Het leek een beetje op de lucht in de nacht. De sterren werden weergeven door de stipjes waar je vele figuren in kon zien en waar elke keer nieuwe dingen in te zien waren.

Ember en ik hadden in een ruim tweepersoons bed geslapen, welk aan beide kanten een nachtkastje had staan. Voor het grote raam hingen witte dunne gordijnen en er stond een middelgrote sofa in de rechterhoek van de kamer.

Na uitgebreid rondgekeken te hebben in de kamer opende ik voorzichtig de deur om te voorkomen dat Ember wakker werd. Ik liep de gang door nadat ik de deur gesloten had en liep naar de trap toe. Het ging nog steeds tegen mijn gevoel in om nu met de trap omhoog te gaan in plaats van naar beneden. Toch liep ik de trap op en kwam ik uit in een klein halletje voordat ik de deur naar de woonkamer open deed.

Ik keek even in het rond toen ik in de woonkamer aangekomen was. Er was niet veel bijzonders aan. Hij had een simpele indeling met twee banken en twee sofa's die op een kleed stonden wat een knusse uitstraling afgaf. Voor één van de banken stond op een laag kastje een televisie met een lampje ernaast. Naast de televisie, die tegen de muur aanstond, was een deur. Ik liep er naartoe en deed hem open om de keuken in te lopen.

Ook hier was er geen speciale indeling, maar er was alles wat je van een keuken verwachtte. Een aanrecht met oven en magnetron, een fornuis en een koelkast met vriezer. Tegenover het aanrecht stond een eettafel met zes stoelen er omheen. Naast het aanrecht was een laatste deur die naar de tuin van het kleine maar knusse huisje leidde. Ik had altijd van de buitenlucht gehouden en twijfelde dan ook geen moment om de deur te openen en naar buiten te gaan.

Ik bleef even in de deuropening staan. Genietend keek ik in het rond. Er stond een tuintafel met een paar stoeltjes er omheen gezet. Ze stonden overigens op een stenen terrasje wat uitliep tot een pad en overging in een grasveld. Achterin de tuin was een mooie grote vijver omringd door natuurlijke stenen. Naast de vijver was een klein moestuintje. Ik zag een klein bonenstaakje en daarnaast een rek waar een tomatenplant overheen krioelde.

Ik liep naar de vijver toe en ging op de rand zitten voordat ik mijn voeten zachtjes in het water liet zakken. Ik huiverde bij de kou die zich om mijn voeten heen sloot maar ontspande na een tijdje. Ik bevond me graag in de natuur als ik wilde nadenken. Je werd dan omringd door de natuur en het leven zelf. Alles was zo zuiver dan, de vogels die zongen, de dieren om je heen die bewogen en onbezorgd verder hun leven leefden.

En dan vraag je je vast af, waarom zit je nu dan buiten? Wel zou jou hoofd ook niet vol vragen zitten als je hetzelfde als mij mee zou maken in zo'n korte tijd? Nou de mijne in elk geval wel. Mijn hoofd zat vol met vragen. Als: wat gaat er verder gebeuren? Of wat moeten we doen? En waarom kan ik maar niks aan Ember voelen of eerder horen?