Romeo, Julia jest lesbijką

3. Julia - Jak szybko kobiety potrafią zmienić zdanie?

Podobno codziennie się czegoś uczymy. Ja dzisiaj się nauczyłam, że wymiotowanie to też sztuka, po tym, jak jakiś pajac zadzwonił do moich drzwi i zamiast się odwrócić i oddać zawartość swojego żołądka schodom, albo kwiatom, ten postanowił zasmrodzić mi werandę i zabrudzić w niej grafitową podłogę. Wspaniale!

— Tato! — wołam, patrząc z niesmakiem na leżącego w swoich wymiocinach chłopaka.

Jeszcze nie słyszałam o przypadku, kiedy ktoś wymiotuje a później mdleje. Kolejna nowość!

— Co się stało? — tata odkrzykuje.

— Możesz na chwilę przyjść do werandy?

— Co się stało? — pytanie pada po chwili, kiedy tata jest już w werandzie. — Kto to?

— Nie wiem — odpowiadam.

— Pewnie jakiś heteroseksualny włóczęga, zaraz zadzwonię na policję...

— Poczekaj. Najpierw go zeskanuję.

— Po co? — zniecierpliwiony głos ojca sprawia, że dostaję gęsiej skórki. Nie powinnam proponować skanu, tylko od razu przytaknąć.

Ja jednak odrzucam rozsądek, kucam przy człopaku i unoszę jego prawy nadgarstek. Moje szczęście, że w kałużę wpadł lewą stroną ciała. Przykładam zatem do czystej ręki telefon i natychmiast pojawiają mi się informacje o chłopaku na ekranie.

IMIĘ I NAZWISKO: Allan Kwiatkowski

RODZICE: Matka — Amelia Kwiatkowska-Rożek, ojciec — Kacper Kwiatkowski

MIEJSCE URODZENIA: Warszawa

WIEK: 22 lata

PŁEĆ: mężczyzna

ORIENTACJA: heteroseksualny

ZWIĄZKI: brak

DODATKOWE UWAGI: bardzo niebezpieczny homofob, karany.

Poniżej załączono zdjęcie.

Poznaję tego chłopaka. Po zdjęciu i imieniu. To on! W dodatku w moim domu! Przecież to cud! Ale... Ale ojciec chce go wydać policji... Taka szansa może przepaść! Muszę coś wymyślić... Nie! Nie mogę! To nieodpowiednie. Z drugiej zaś strony...

— To znajomy, tato — kłamię.

— Ach tak? — chyba mi nie wierzy. — W takim razie, dlaczego jest tu w takim stanie?

— Nie wiem — odpowiadam zgodnie z prawdą — ale dowiemy się, jak się ocknie.

— Chyba nie masz zamiaru... — nie dokańcza, gdyż się wtrącam.

— Spokojnie. Nic mi nie zrobi. On i ja jesteśmy homoseksualni. W dodatku Allan jest zazwyczaj potulny jak baranek, nie martw się.

— No dobrze. A dlaczego wcześniej go nie widziałem?

— Za daleko mieszka, żebyśmy się regularnie odwiedzali.

Tata nadal nie wydaje się być przekonany. Muszę być bardziej wiarygodna! Jakim cudem mam to osiągnąć?

— No dobrze.

To będzie dla niego szok, jak się obudzi. W obcym domu, w łóżku nieznajomej, umyty (robota moja i taty) w nie swoich ubraniach (taty). Ciekawe co powie, jak zareaguje, co zrobi i czy to umożliwi mi podtrzymanie kłamstwa o naszej znajomości.

W całym swoim życiu nie nakłamałam tyle, ile ubiegłej nocy! Mam nadzieję, że nie będę tego żałować. Zwłaszcza, że spędziłam noc na kanapie w salonie, bo odstąpiłam mu swoje łóżko, a pokój gościnny zajęły ciotki.