The real guy

6. En nu is dit een deel van mijn leven..

Jason fietst voor me, door de duinen. 'Hier is het!' Roept hij naar achteren, naar mij. Hij slaat rechtsaf, en zwaait zijn been achteruit over zijn fiets. Hij plaatst zijn fiets tegen een lantaarnpaal. Ik doe hetzelfde. Ondertussen prutst hij zijn sleutel in de deur van de hoofdingang van de flat. Het is een hoge, gele flat. De deur klikt open. Jason opent de deur, en duwt de deur met zijn rechterarm open. Zelf blijft hij links staan zodat er een soort poortje ontstaat.

'Ladies first.' Zegt hij.

'Thank you very much' zeg ik op een bekakt toontje.

We schieten beiden in de lach. Samen lopen we naar binnen. We moeten 4 trappen op. We komen op een lange galerij. En dan is het nummer 13. Hij opent weer de deur, en zegt weer 'ladies first.'
Dit keer lach ik alleen omdat ik anders misschien weer 'thank you very much' uitkraam. Binnen hangt de geur van appelpannenkoeken. De keukentafel ligt vol met kranten. We lopen verder. Langs een bank en een oude dikke tv.

'We wonen hier met z'n vijven. Vandaar al die troep.' Zegt hij. 'Sorry.'

'Ach, zo zijn studentenhuizen toch altijd?' Ik zeg het meer dan dat ik het vraag.

Misschien dat hij daarom niet antwoordt. Zelf heeft hij kamer D. Een kamer in de hoek bij het raam. Hij opent de deur, maar houdt hem nu vanaf binnen, in de kamer voor me open, omdat de hoek in de huiskamer waar zijn kamerdeur is, daar nogal krap is.

Het is best een grote kamer. Aan de muur hangen foto's. Allemaal Griekse huisjes. Witte muren, met blauwe daken. Er staat een grote kast tegen de muur. Vol met allemaal Engelse boeken. Op de tafel ligt nog een boek open. 'My black side.' Zo heet het hoofdstuk waar het boek op open ligt. Verder staan er een houten twijfelaar, een tv, een kledingkast en een bank in de kamer. Jason loopt naar de kledingkast toe en vist er een joggingsbroek uit. Een donkergrijze. 'Hier.' Zegt hij. En geeft mij de broek. Hij loopt naar een deur, en knipt het licht aan. Het is de badkamer. Een douche met een douchegordijn, een wc en een wasbak. Ik zie op de wekker die op de wasbak staat dat het 18.00 uur is. Ik pak mijn telefoon. En staar een hele tijd voor me uit. Denkend aan niks.

'Hé meis? Gaat 'ie?' Vraagt Jason.

De tranen springen in mijn ogen. Ik kan het naar m'n moeder niet maken. Maar ik wil niet bij Jason weg. Maar ik wil ook niet mijn moeder met mijn vader laten prutsen.

'Oké, ik weet niet wat er aan de hand is, maar het is niet goed.' Zegt Jason.

Ik antwoord niet.

'Lisa? Hoor je me nog wel?'

'Jawel.' Fluister ik.

Maar hij heeft me gehoord. Gelukkig.

'Oké ga eerst maar even omkleden. Je zal het wel koud hebben met die natte broek. Anders ga je even douchen. Dan warm je tenminste op.'

Een kwartiertje later zit ik op de bank met een grote grijze joggingsbroek aan en staar naar mijn mobieltje. Ik typ:

Hoi mama! Ik kwam net na school een oude vriendin tegen op straat. Samen zijn we even naar het strand geweest. Nu ben ik bij haar thuis aan het bijkletsen. Kan nog wel wat later worden. Ik app nog wel. Xx me.

Een paar minuten later krijg ik dit terug:

Hoi schat! Wat leuk! App je nog even hoe laat het wordt?
Hou ook van jou.

Ik zucht. Jason komt naast me zitten. En vraagt:

'Wie was dat?'

'Mijn moeder.' Antwoord ik loom.

'Zullen we een pizza bestellen?' Vraagt hij. Waarschijnlijk probeert hij me op te beuren.

'Ja, lekker.'

Samen kiezen we pizza Quattro formagi uit.

'Wat ehm, wat was er net? Je was even helemaal weg.'

Hij pakt m'n hand, de tranen zijn er weer. Hij schuift naar me toe.

'Je hoeft het niet te vertellen. Maar je kan bij mij altijd alles kwijt.'