Artık SON

Umut

tam ışığı ararken merdivenlere geldiğimi fark etmemişim. paldır küldür merdivenlerden düştüğümde ışıklar açılmış, Harry ve Mitchel koşarak gelmişlerdi. "Harry çabuk arabayı çalıştır, kapıları aç filan işte koş çabuk ol!" dedi Mitchel zaten son olarak onu hatırlıyorum gerisi karanlık.... gözlerimi açtığımda kendimi hastehanede bulmuştum. neler olduğunu hiç hatırlamıyordum sadece başım çok ağrıyordu ve bi de sağ kolum ve sol bacağım kırılmıştı. sağlak olmam bu durumda biraz kötü kalmıştı. doktor "girebilirsiniz." dedikten sonra Mitchel ve Harry yanıma gelmişlerdi. "şimdi daha iyi misin?" "evet iyiyim, sadece biraz başım, kolum ve bacağım acıyor." "evet anlaşılan iyi değilsin." biraz sessizlikten sonra "nasıl düştün merdivenlerden?" "ben ilacımı almaya aşağı inicektim. fakat etraf çok karanlık olduğu için ışıkları açmak istedim zaten ışıkları ararkende böyle oldu." "neyse şimdi iyi olmana sevindim." dedi ve ardından başımı sol elimle tuttum. gerçekten de çok acıyordu. elimi başımdan çektiğimde elimin kan olduğunu görmüştüm. bunu anlamış olucakki Mitchel hemen doktoru çağırdı. hemşire de onunla geldi ve bana beni bayıltıcak bi iğne yaptı. ardından hemen bayıldım ama bayılmadan önce beni acil e götürdüklerini duymuştum. ameliyat bittikten birkaç saat sonra kendime gelebilmiştim fakat gözlerimi açamıyor, sadece duyabiliyordum. birden doktorla Mitchel ın yaptığı konuşmayı duydum. "ne demek durumu ağır?" "malesef öyle sevme duyularını kaybetmiş ve hafızasının da bir kısmı silinmiş ayrıca belki bir daha hiç yürüyemeyebilir. neyse geçmiş olsun. hiç kurtulamayabilirdi de." dediklerini duydum. benim hakkımda konuştuklarını biliyordum. kapı açılma sesi duydum. hemen uyuyomuş numarası yaptım. biri yatağımın yanına oturmuş, saçımı okşayarak bir şeyler söylüyordu. "biliyo musun bizim eve geldiğinde ilk başta senden o kadar hoşlanmamıştım aslında. ama gün geçtikte seni sevmeye başladım ve sensiz neler yaptığımı düşündüm, benim sensiz hayatım boş ve anlamsızmış ayrıca sıkıcı. ama seninle gerçekten çok eğleniyorum ve şunu fark ettimki ben sana gün geçtikçe aşık oluyorum. biliyorum sen de beni seviyosun ama artık sanırım bu aşk imkansızlaşıcak. hani insanlar gece yatarken hep hayal kurar ya yani en azından ben öyleyim işte ben sana aşık olduğumdan beri hep senin ve benim hakkımda hayaller kuruyorum. bu hayaller ne mi? ben sana en çok istediğimi anlatiyim çünkü benim aklımda daha binlercesi var neyse. BİZ BÜYÜYORUZ,EVLENİYORUZ HATTA İKİ ÇOCUĞUMUZ OLUYOR. BİRİ KIZ ADI DİYERİ ERKEK. BİRBİRİMİZE DELİLER GİBİ AŞIĞIZ. EVET BAZEN KAVGA EDİYORUZ AMA KÜÇÜK KAVGALAR, TARTIŞMALAR OLUYO BUNLAR AMA NE OLURSA OLSUN GEREKİRSE ÖLÜMÜNE SAVAŞIYORUZ BİRBİRİMİZ İÇİN ÇÜNKÜ BİZ BİRBİRİMİZSİZ YAPAMAYIZ VE BUNU GAYET İYİ BİLİYORUZ. ama sen şimdi hani sevgi duygunu kaybettin ya ben senin o duygunu geri getiricem işte. zaten beni seviyodun biliyorum şimdi neden sevemeyesin ki dimi? hem ben senin kalbinin derinliklerinde hala bana bir yer olduğunu biliyorum. merak etme ben seni sevgisizlikten kurtarıcam hatta seni sevgi manyağına dönüştürücem. yeterki sen iyi ol, eskisi gibi eğlenceli ve sevgi dolu ol. hem zaten ben biliyorum ki sen sevgisiz yaşayamazsın, ölürsün çünkü senin temelelini sevgin oluşturuyo." dedi ve bunları söyelrken ağladığını hissedebiliyordum. çünkü sesi titremeye ve burnu dolmaya başlamıştı. ben şu an hiçbir şey anlamıyordum tek anladığım bu çocuğun beni çok sevdiğiydi. ama sevgi nedir ki? nasıl kazanılır? daha bunları bilmeden ben nasıl birini sevicektim ki? yeniden bir kapı sesi duyuldu. bu sesle gözümü hafif araladım .çocuk göz yaşlarını sildi ve ayağı kalktı "daha uyuyor baba." dedi ve gitti. anlaşılan odaya gelen çocuğun babasıymış. gözümü daha yeni açarmış gibi yaptım ve "iyi misin?" dedi adam. "i-iyiyim ben de sen kimsin?" "ben Mitchel. burda bir gün kalıcaksın sonra taburcu olucaksın. bizim evde kalıyorsun." dedi aslında bunları söylemesi iyi olmuştu. çünkü o söylemeseydi ben sorucaktım.

------------1 GÜN SONRA-------------

evet sonunda bu can sıkıcı yerden çıkıcaktım. buranın kokusu beni gerçekten de rahatsız etmişti. eve gelmiştik. evdeki kadın beni yukarı odam olan yere çıkarmıştı. tanrım gerçekten de çok yorgundum ama evde gerçekten de çok sıkılıyordum. ben dışarı çıkmak istiyordum. gerçi bu ayakla nasıl rahat geziceksem ama olsun. yerimden kalkıp el değneklerimi aldım ve "ben dışarı çıkıcam. " diye bağırdım. Mitchel hemen yanıma geldi ve Harry ile birlikte dışarı çıkabiliceğimi fakat kendime çok dikkat etmem gerektiğini söylemişti. aynı şeyler Harry içinde geçerliymiş. Harry ile birlikte dışarı çıktık. deniz kenarına gittik ve oturduk. deniz havası bana gerçekten de çok iyi gelmişti. "nasıl beğendin mi burayı" bana donuk donuk bakıyordu. "tamam beğenmediysen başka bi yere de gidebiliriz. "yyok ben sadece burası bana çok tanıdık geldi de." dedikten sonra Harry nin heyecanlandığı her halinden belliydi.