Louis be my hero.

Hoofdstuk 2 - Geluk

Herschrijving Louis Be My Hero
Hoofdstuk 2.

Julia's POV:

Lisa en ik laten te gelijk een zucht en staren weer naar het weg tikkende klokje. Vanaf vanochtend zitten we al zo, vol in spanning tot we aan de beurt zijn voor kaartjes. Kaartjes voor het concert waar we allebei super graag heen willen. Een concert van de jongens die ons leven hebben veranderd en ons sterk hebben gemaakt. Ik zucht weer van verveling. "Hoelang nog?" Vraag ik aan Lisa die gaapt. "Als ik dit klokje moet geloven nog 3 minuten." antwoordt ze. 3 minuten...,3 minuten! Ik ga recht op zitten en ben meteen weer wakker en klaar om na dat lange wachten kaartjes te kopen. De groene bestel knop springt op het scherm en zo snel als Lisa kan drukt ze op de knop. Snel vult ze het bestel formulier op de computer in en drukt op enter. "Jhaaa het is gelukt Julia!" Zegt Lisa terwijl ze uit haar stoel springt. Ik kan het haast niet bevatten maar sta op en geef Lisa een knuffel. Voor de grap rennen we eventjes een rondje door het huis en gaan daarna de straat op. "Baby the light up my world like nobody else!" Zingen we samen. Ik zie dat een paar buren hun ramen open doen en naar ons kijken en vervolgens lachen om de twee gekken op straat. "Lisa! We gaan gewoon onze helden zien!!!" Schreeuw ik tegen haar ze knikt hyper. "Ik kan echt niet wachten, maar Juul je moest toch om 12 uur thuis zijn dan zal ik namelijk racen. " zegt Lisa terwijl ze laat zien op haar IPhone dat het kwart voor 12 is. Ik knik das waar ook. Gelukkig dacht Lisa er aan anders had ik veel problemen gehad. Ik geef Lisa een knuffel en bedank haar voor de leuke ochtend. Ze grijnst en zwaait nog even naar mij als ik mijn fiets heb gepakt en weg rij. Eigelijk zou ik nog willen afstappen en mijn oortjes in doen maar ik besluit maar even naar huis te racen want ik wil echt niet te laat zijn. Het wordt namelijk vet goed weer komende week en ik wil geen trui aan om mijn blauwe plekken te verbergen of een muts op om een bloeduitstorting op mijn hoofd te verbergen. Dan gaan mensen het echt merken. Daan die is vaak heel bezorgt en heeft wel eens wat plekken gezien maar ik zei dan dat ik was gevallen of mij had gestoten. Ik vind het vreselijk om te liegen tegen mijn vrienden en tegen mensen waar ik van hou zoals mijn oma maar ik kan niet anders. Als ik iets vertel wordt het alleen maar erger en mijn zus kan heel maar dan ook heel ver gaan. En mijn moeder is bijna net zo erg. Maar het lijkt alsof ze in een trans van mijn zus zit en er niks aan kan doen. Ze heeft ook zo vaak sorry gezegd, alleen gebeurde het steeds weer op nieuw. Steeds weer klappen, ik zou zo graag een beetje liefde van mijn moeder willen maar de laatste keer dat ik een knuffel van haar kreeg was toen papa nog leefde. Dat is zo'n 5 jaar geleden. Ik mis papa nog elke dag. And it hurts like hell to miss him. Toen papa er nog was, was het altijd leuk. We deden dingen met het gezin en vertelde hij altijd verhaaltjes aan mij en Eva voor we gingen slapen. Helaas kreeg hij later vaker ruzie met Eva die toen in de puber tijd zat. Eva kreeg net zo'n grote hekel aan hem als ze nu aan mij heeft. En sinds hij dood is is het in huis een hel. Papa zou dit mij nooit toe wensen hij zou mij mee genomen hebben en mij veilig houden. Maar nu moet ik bijna elke dag blauwe plekken en wonden verbergen voor de buiten wereld en dat is een van de zwaarste dingen in mijn leven.

Zachtjes open ik de deur van het huis en ik trek mijn schoenen uit. Ik zet ze netjes bij de deur en loop mijn woonkamer in. Mijn moeder zit op de bank tv te kijken. "Ben thuis. " zeg ik zacht. Ik zie mijn moeder op kijken van de tv en naar mij toe lopen. Heb ik iets fout gedaan? Ik voel een brandende pijn van een klap tegen mijn wang. "JULIA! Waarom heb jij lopen klooien met de medicijnen van Eva?" Vraagt ze kokend van woede. Wat heb ik gedaan? Eva's medicijnen! "Ik heb helemaal niks gedaan! IK WAS NIET EENS THUIS!" Antwoord ik ik kwaad. Waar ziet ze mij voor aan. Ik weet dat ik niet zo boos had moeten antwoorden maar what the hell! Wat gebeurt er in dit huis! "Jongedame durf jij zo'n toon aan te slaan. Wie heeft anders aan die pillen gezeten?he! DE BUURMAN!?" Scheewt ze in mijn gezicht. Er valt een traan over mijn wang. "JHA HOOR GA MAAR JANKEN!" Schreeuwt ze weer. Ze pakt mijn haren vast en sleurt mij mee naar mijn kamer. Ik voel dat ik mijn kamer in wordt gegooid en dat ik met mijn hoofd tegen de punt van mijn vensterbank aan kom. Ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd. Ik voel een trap, en nog een, maar ik zie bijna niks meer. Alles is wazig en ik hoor een piep in mijn oren. Ik zie wazig dat mijn deur wordt dicht gegooid en mijn moeder is verdwenen. Ik blijf verstijft liggen. Met mijn handen die in mijn haar knijpen. Ik voel mijn hoofd bonken op het ritme van mijn hardslag. Ik luister er naar en begin zachtjes een deuntje te neuriën.