Deep

Μερα 2 (part 2)

Γύρω μου παιδιά. Νιώθω τα σώματά τους να με παραμερίζουν σπρωχνωντάς με ώστε να μπουν σ' αυτό το προαύλιο που εγώ με κόπο προσπαθώ να κρατηθώ έξω. Μια φωνή μέσα μου απλά θέλει να ουρλιάξει, να αφήσει τα παντα να ξεχυθούν σαν τα ορμητικά νερά κάποιου καλά κρυμμένου καταράκτη. Ωστόσο το κορμί μου στέκεται εκεί, ακίνητο, λες και εχει μαρμαρώσει. Πασχίζω να κάνω ένα βήμα, έστω ένα. Να βγάλω ίσως κάποιον ήχο, μα το λαρίγκι μου φραγμένο απο το φόβο και την ανασφάλεια αρνείται να υπακούσει στα θελήματά μου. Πού ήμουν και πού έφτασα. Ακόμα επεξεργάζομαι το τί γίνεται.

Τούτες τις σκέψεις έρχεται να διακόψει ένας διαπεραστικός ήχος που έπανακινεί το σώμα μου υπενθυμίζοντάς του ότι πρέπει να προχωρήσει. Είχα πολύ καιρό να τον ακούσω. Κάθε φορά λιγο διαφορετικός απο την προηγούμενη ανάλογα με τη διάθεσή σου. Για μένα πάντα σήμαινε καινούργια μέρα απόλυτης καταστροφής. Μα σήμερα ήλπιζα κάτι να αλλάξει. Με αυτή την ελπίδα για οδηγό βρέθηκα να κινούμαι στο εσωτερικό του προαυλίου.

Στο νοπό ακόμα απο τη χθεσινή βροχή δάπεδο μικρές αλλά και μεγαλύτερες λακούβες νερού έμπαιναν στο δρόμο των αργοπορημένων μαθητών που έσπευδαν να χωθούν στις γραμμές των τάξεών τους ελπίζοντας να περάσουν απαρατήρητοι απο το εξεταστικό βλέμμα των καθηγητών. Αποπειράθηκα να τους ακολουθήσω σιωπηλά προσπαθώντας να οδηγηθώ στην γραμμή του τμήματος στο οποίο θα εντασσόμουν χωρίς περετέρω επαφή με κάποιον απο τους παρευρισκόμενους στο χώρο. Ωστόσο δε μπορούσα να μη νιώσω τα επίμονα βλέμματά τους πάνω μου. Τελικά ίσως τα πράγματα να μην είχαν αλλάξει και τόσο πολυ. Οι ψίθυροι παντου. Όχι όλοι για μένα αλλά οι περισσότεροι. "Ποιά ειναι τούτη η καινούργια;" λέγανε κάποιοι. "Άπό πού μας εχει έρθει;" συμπλήρωναν άλλοι. Και οι φήμες για την ταυτότητά μου ερχόντουσαν να δέσουν σαν κομμάτια του ίδιου παζλ με τα κουτσομπολιά. "Άκουσα ότι ήρθε με μεταγραφή αφου την απέβαλαν από το παλιό της σχολείο επειδή έσκασε τα λάστιχα του αμαξιού του καθηγητή της" είπε ένας κάνοντάς με να ανατριχιάσω.

Την αναστάτωση διέκοψε λίγο αργότερα ο διευθυντής ο οποίος, αφού καθάρισε το λαιμό του ξεροβήχοντας, έκανε μια βιαστική ανακοίνωση και πρόσταξε τους μαθητές να πάνε στις τάξεις τους. Έκανα κι εγώ να τους ακολουθήσω όταν άκουσα το όνομά μου στο μικρόφωνο " Η δεσποινίς Στασινοπούλου στο γραφείο του διευθυντή". Αρκετά από τα παιδιά έστρεψαν το βλέμμα τους επάνω μου ρίχνοντάς μου μια βιαστική ματιά πριν συνεχίσουν το δρόμο προς τις τάξεις τους. Είχα μείνει μόνη σε ένα άδειο προαύλιο προσπαθώντας να προσανατολιστώ.