Fairy Tales

1.2*Genderbend-series |Sleeping Beauty|

Toen veranderde plots de ruimte. Iedereen hield zijn adem in en wachtte gespannen af wat komen ging. Door de deur wandelde prins Aureon gracieus. Alle vrouwelijke security guards smachtten om zijn aandacht. Iedereen ging door de knieën, en dat deed ik dan maar ook, uit beleefdheid. Met rollende ogen ging ik achter hem aan lopen. Hij was een kop groter als ik. En had een gespierde borstkas en brede schouders. Hij lachte luid en zwaaide om zich heen. De vrouwen vielen zowat in zwijm. De prins draaide zich om en stak zijn hand uit. Met een achterdochtige blik schudde ik die. Hij knipoogde naar me. Ik moest niet blozen zoals ik bij Millinski had gedaan. Hij had geen indruk op me. Nu richtten de vrouwen hun woede op mij. Man, wat haat ik hem. "Gegroet hoogheid. U mag me officier Grant noemen en ik ben voor het komende driedaagse festival uw bewaker. Ik zal niet van uw zijde wijken en u helpen in 'lastige' situaties." Ik maakte aanhalingstekens in de lucht en doelde op de vrouwelijke aandacht. Hij grinnikte om mijn uitspraak. "Aangename kennismaking officier Grand. Kunt u me verder begeleiden naar het diner? Ik verwacht daar iemand." Ik liep voorop en escorteerde de prins naar de ruimte waar het diner plaatsvond. Overal om me heen zag ik mensen met elkaar praten, lachen en dollen. Achter die dikke nekken zag ik steeds een schaduw, wij, het volk dat als half robot door het leven moest. Ik zag een jongen ineen krimpen toen hij zowat werd uitgescholden door een kliekje oude venten. Meteen wou ik ingrijpen maar mijn geweten hield me tegen. Gooi jezelf niet in de strijdt. Hij is groot genoeg om zichzelf te redden. 

Ik wierp een steelse blik achter me, naar de prins. Hij sloeg me met een geïnteresseerde uitdrukking gade. "Wie verwacht u precies?" vroeg ik hem. Hij haalde zijn schouders op. "Er verwachten zoveel mensen mij. Ik wou gewoon een opdracht aan u geven. Kijken of u uw job wel goed doet." Tandenknarsend en geschokt door zijn uitleg stopte ik. "Excuseer, hoogheid. Ik heb het niet goed begrepen. Bedoeld u dat u een vals bevel heeft gegeven?" Hij staarde me geamuseerd aan. "Gelukkig, uw oren doen het nog. Ja, dat was mijn bedoeling." Ik wou hem een stomp verkopen. Hem doen struikelen voor alle ogen van de dikke nekken. Hem echt pijn doen. Zo kwaad was ik. Woedend draaide ik me om en liep snel vooruit. Tot ik aan de tafel kwam. Ik wist op voorhand al waar de prins zou moeten zitten. Duidelijk niet beledigd kwam de prins aanlopen. Ik trok bruut zijn stoel naar achter, hij ging zitten en ik deed een gebaar alsof ik hem zou wurgen. Millinski, die opeens voorbij strompelde, had dat gezien en brulde het uit van het lachen. De oude dame was misschien traag en verschrompeld, maar ze was niet doof. "Wat lach je daar, jonge knaap?" Hij stelde haar meteen gerust. "Oh, niks hoor, excellentie." Hij knipoogde naar me en strompelde weer achter haar aan, aanwijzend waar haar plaats was. Weer bloosde ik. Kappen nou!

Ik nam een halve stap achteruit en bleef in houding staan. Kijkend om me heen naar de troepen mensen wenste ik dat ik daar zelf ook tussen stond. Met een mooie jurk en opgemaakt gezicht. De aandacht trekken van mooie mannen. Maar nee, ik was maar een simpele bewaker. De ruimte begon over te lopen van de mensen en je moest al schreeuwen in de oren van iemand naast je om een deftig gesprek te hebben. Een man rond de veertig ging naast de prins zitten. Ik hield de twee mannen in het vizier. "Prins Aureon. Wat een aannemelijk genoegen dat ik vandaag naast u mag dineren." De prins gaf de man niet veel aandacht maar knikte enkel. De man schrok niet, maar stelde zich uitgebreid voor. "Ik ben graaf Marcus." De prins erkende hem en keek toen voor zich uit. Wauw, die man werd echt genegeerd. "Ik heb uw vader nog gekend. Aardige man, zeer goede koning." Weer negeerde Aureon hem. De bewaker van graaf Marcus stootte me aan. Zijn blik in zijn ogen vertelde me dat dit foute boel kon worden. Ik knikte en zuchtte omdat ik het initiatief moest nemen. "Uwe koninklijke hoogheid, mag ik u vragen om met me mee te komen? Het diner start om exact twee uur, dus we hebben nog genoeg tijd om u de tuin te tonen. De prins sprong recht en volgde me met stevige pas. We lieten graaf Marcus geschokt achter.

Toen we buiten waren kwam de prins dichter lopen. "Dank je. Ik dacht dat ik nooit van hem zou afkomen." Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik mocht me hier niet mee bemoeien. "Waarom?" Het was eruit voor ik het door had. "Hij...hij is echt irritant. Zeker toen hij over mijn vader begon. Hij mag hem niet eens. De graaf wil zelf regeren over het land." Ja, ik kon me er iets bij voorstellen dat dat tot een ramp zou eindigen. Mijn geweten vertelde me dat we bespioneerd werden. "Hoogheid," Hij kapte me af. "Zeg alsjeblieft Aureon." Ik keek hem aan. "Aureon, ik voel dat we bespioneerd worden. Loop achter me aan. Ik zoek wel een schuilplaats." De prins vond dat een vermakelijk idee. Ik moest een rilling van weerzin inhouden. Op de hielen gevolgd door hem sloop ik naar de achterkant van het Crystal Platform. De kust was veilig, maar ik vertrouwde het niet. "Op drie rent u zo snel u kan naar de struiken." Hij knikte en wachtte af. "Een...twee...drie." De prins spurtte naar de struiken en dook erin weg. Eigenlijk wou ik hem vanaf dan achterlaten en terug naar binnen gaan, maar ik bedacht me.

Ik liet me plat op mijn buik vallen toen ik aankwam waar Aureon zat verscholen. Het was pikkedonker. "Prins Aureon? Waar bent u?"Een hand schoof voor mijn mond. "Sst... Geen geluid, officier Grant." Wat was dit? Ging hij me verkrachten? Nee, dat wou ik niet. Hij draaide me langzaam om. Zijn gezicht hing enkele centimeters boven het mijne. Zijn adem blies warm over me uit. "Ze zijn hier. Ik hoor hun irritant gezoem." Wat? Wie zijn hier? Ik wou het vragen maar dat kon nog niet, zijn hand zat in de weg. Ik humde naar hem. Hij keek niet eens naar me, alleen door de struiken. Zijn ogen werden groot. "Geen geluid!" fluisterde hij streng. Ik hield me gedeisd. Inderdaad, er passeerde een irritant gezoem voorbij. Toen dat gedaan was, ontmoetten de ogen van de prins en de mijne elkaar. Zijn hand hield mijn mond niet meer gevangen. Zijn blonde lange haren kriebelden mijn wangen. Zijn blauwe ogen verdronken me bijna. Ik kreeg geen lucht meer. Wacht! Wow, niet te hard van stapel lopen. Hij heeft je daarnet nog beledigd en in de maling genomen. Ja, maar dat was daarnet. Nu liggen we op elkaar, verscholen in de struiken. Ik verstoorde het moment door te gaan kuchen en me uit zijn greep te bevrijden.

"Wat vloog er voorbij?" Vroeg ik licht ongeïnteresseerd. "Dat waren twee van mijn personal assistants." Zei hij doodleuk. Och ja. Die vervelende dingen bestonden ook nog. Bijna iedereen had er een, behalve diegene die half robot waren. Ieder gezin had zijn eigen personal assistant. Natuurlijk had de koninklijke familie meerdere. Het waren kleine rondvliegende robotelfjes die elk bevel uitvoerden. "Vindt u het niet leuk om anderen te commanderen?" Ik glimlachte cynisch naar hem. Hij vatte het verkeerd op en grijnsde zijn parelwitte tanden bloot. "Eigenlijk niet, nee. Dat is meer een karaktertrek van mijn ouders. Ik haat die robotdingen." Stomverbaasd bleef ik zitten. Misschien viel hij toch nog mee. Mijn ogen vielen op mijn horloge. Vijf voor twee. Shit! "Als u het diner niet wilt missen, stel ik voor om terug te keren." Met een zucht stond hij op en bood me een hand aan. Ik sloeg het aanbod af en duwde mezelf omhoog. Deze jongeman liet me keer op keer weer verbazen.

Gevolgd door hem betraden we samen de zaal. Mensen draaiden zich om om ons samen te zien aankomen. Zo stil mogelijk begeleidde ik hem naar zijn plaats naast graaf Marcus die de prins geen blik waardig keurde. Daar waren we dan ook weer van af. Iemand tikte op een champagneglas om de aandacht te trekken. En nu volgt er het meest saaie stuk uit mijn job. Luisteren en observeren hoe mensen lachen, babbelen, eten, drinken en feesten.

Terwijl het volk uit de zaal stroomde richting de tentoonstelling over moderne kunst, bleef de prins bij mij. "Wilt u de tentoonstelling niet bezichtigen?" vroeg ik hem verbaasd. Hij schudde zijn hoofd en glimlachte. "Nee, ik wil liever wat meer weten over het meisje dat me drie dagen lang moet bewaken. Daarbij, ik heb de tentoonstelling al gezien." Verrast bleef ik stokstijf staan. Ik wist niet wat ik moest doen of zeggen. "Begin maar met je naam," hielp hij me. "Kunnen we niet beter ergens anders naartoe gaan? Wat zullen de mensen denken als ze erachter komen dat u liever bij u bewaker blijft dan dat u naar de tentoonstelling gaat." informeerde ik hem. "Goed punt. Breng me maar naar de tuin. Die wil ik wel volledig zien." Hij knipoogde weer. Wat doet die blos op mijn wangen?