Fairy Tales

1.4* Genderbend-series |Sleeping Beauty|

Toen ik mijn ogen open deed voelde ik de afwezigheid van Aureon. Zijn warmte hing niet meer over me heen. Zijn arm die op mijn middel lag, was verdwenen. Ik keek verder de suite rond. Het tweepersoonsbed met rode satijnen lakens was op mij na verlaten. Er waren wel nog kronkels en vouwen in de lakens als bewijs dat er iemand heeft gelegen. Aan het raam zat iemand naar buiten te staren. Aureon! Ik schoot overeind en wreef over mijn slaperige gezicht. "Hoe laat is het, hoogheid?" Aureon zocht mijn blik en antwoordde rustig. "Iets na tienen." Nu sprong ik van het bed en raasde als een kip zonder kop door de kamer. "Wat?! Aureon waarom had je me niet eerder gewekt? Straks komen we te laat. Verdomme, ze gaan me straffen." De prins liep op me af. Hij torende hoog boven me uit. Vroeger vond ik het vervelend als iemand groter was als ik, dat intimideerde me. Nu dacht ik daar toch even over na. Jep, hij leek als een beschermengel. Mentaal schudde ik mezelf door elkaar. Niet zwijmelen, Phyn.

"Officier Grant, je had je rust nodig. Je was afgepeigerd." Hij zat weer in de formele modus. Zuchtend wreef ik over mijn armen. "Ik heb mijn rust gehad. Het is tijd om naar het ontbijt te gaan." Samen maar toch apart betraden we de zaal waar het volk al volop aan het eten, drinken en praten was. De prins leunde met zijn ellebogen op de tafel, zijn kin in zijn handen. Hij verveelde zich. Wel ik ook, dan hebben we toch iets gemeen. Mijn buik gromde luid om eten. Gegeneerd speurde ik of iemand het had gehoord. Aureon keek achterom. Hij had het dus gehoord. Hij schoof zijn stoel naar achter en overhandigde me geniepig een stuk brood met boter op. Dankbaar nam ik het aan en brak stukjes van het brood,  zo dat niemand het zag. 

Na het ontbijt escorteerde ik de prins naar de concertzaal. De bewakers mochten tegen de muur het spektakel volgen. Ik hield Aureon goed in de gaten. Er passeerden een paar rockbands waar hij op los ging. Dan klonk er een halfuur klassieke muziek waarbij hij slowde met vrouwen rondom hem. Toen dat eindelijk voorbij was kwam de beat terug van R&B en hiphop muziek. Er schoot kramp in mijn benen en ik leunde zwaar tegen de muur na zo'n vier uur stil staan. De prins had het te druk met een conversatie met een of andere bekende zangeres van een popgroep om zich zorgen te maken om mij. Ze keken beide naar mij. De prins met een nietszeggende uitdrukking en het meisje met twinkelende oogjes en een glimlach. Toen maakte ik een fout. Ik keek even weg. Die ene seconde was genoeg. Mijn ogen vlogen naar de plaats waar de prins stond, die er nu niet meer staat. Shit! Heb ik dat weer. Speurend rende ik door de zaal. Hij was nergens te bekennen. Plots doken de drie irritante robotelfjes van de prins in mijn gezichtsveld. Ze keken me met afgrijzen aan, maar vlogen in mijn richting. Versteend stond ik op mijn plek en wachtte aarzelend af. "Jij," riep het bazige elfje over de luide muziek heen. "De prins beval ons om u met ons mee te nemen." Ik sputterde meteen tegen. Wat dacht die elf? Dat ik zomaar met haar mee zou gaan. Ze wou mijn ogen uitkrabben. "Ik ga niet met jullie mee omdat de prins dat even leuk vroeg. Waar is de prins eigenlijk? Ik ben hem uit het oog verloren." voegde ik er snel aan toe. Het elfje grijnsde kwaadaardig. Ze joeg me de stuipen op het lijf. "Juist daarom, Officier. Je doet je taak weer niet goed. Geen zorgen je mag je baantje houden totdat het festival voorbij is. We moeten je gewoon even weg brengen. De prins verwacht u." Achterdochtig volgde ik de elfjes uit de concertzaal naar de suite van de prins. Ik had hem in zijn kamer verwacht maar minder was waar. Hij was spoorloos verdwenen. De moed zonk me langzaam in de schoenen en mijn waardigheid sprong aan diggelen.

De elfjes stopten abrupt in het midden van de weelderige kamer. Achter hen stond iets groots maar ik kon het niet goed zien. Afwachtend wie de volgende stap zou zetten staarden we elkaar aan. Het middelste blauwe elfje schraapte haar keel en zei: "Zoals u wel zult weten is de laatste activiteit vanavond een gemaskerd bal. Wegens de orders die we moeten opvolgen van de prins heeft hij ons verzocht om u daarvoor klaar te maken. Hij vraagt dat u zijn date bent voor het bal." Ze knikten naar elkaar en gingen opzij. Ze onthulden een paspop met een beeldschone jurk. De jurk was simpel, niet zo'n oubollige jurk uit de middeleeuwen. Maar een donkerblauwe bijna zwarte strapless cocktailjurk. Het kledingstuk was aan de randen bezet met  fonkelende diamantjes. Verbaasd bekeek de jurk. "Is dit voor mij?" vroeg ik ongelovig. De elfjes knikten kort en maakten de stof van de paspop los. Het roze elfje zweefde op me af en nam mijn hand. Ze trok me achter een verkleedscherm en overhandigde me de jurk. "Trek aan." commandeerde ze. Het bevel opvolgend trok ik de donkere jurk aan en stapte traag en verlegen vanachter het scherm. De elfjes vlogen rond mij en brachten nog make-up aan en deden mijn haar. "Zo, u bent klaar voor het bal." In het blauwe elfje haar stem klonk goedkeuring. 

Het was zo ver. Ik zou met prins Aureon naar het bal gaan. Ik, een simpele onderdaan van het land, die zelfs nog lager stond dan een gewone burger, mocht met de prins dansen. Een droom die uitkwam. Nee, toch niet. Hoewel ik de prins meer en meer mocht. Hij bleef koninklijk, dus verwaand genoeg om te haten. De elfjes escorteerden me zoals ik dat iedere dag bij andere mensen deed. Het voelde vreemd aan. Alsof ik een of andere hoge pief was. We liepen richting de concertzaal, maar in plaats van die binnen te gaan gingen we verder de gang in. Aan een grote dubbele deur stonden twee wachters. Ze bekeken mij en de elfjes bevreemdend aan. Het roze elfje schraapte haar keel en gaf de twee bewakers een van haar kwaaie blikken. Meteen ging de deur open en ik stapte de balzaal binnen. Ik voelde me naakt. Alle vrouwen hadden zo'n middeleeuws geval aan. Zelfs de mannen waren van top tot teen in stof gekleed. Er was geen naakte huid te zien. Gegeneerd boog ik mijn hoofd. "Officier Grant." riep iemand. Ik keek op en zag Aureon op me af komen. Hij had een wit overhemd aan met een blauw mouwloos jasje en een lichtblauwe broek. Hij was goddelijk, om op te vreten. Ik kon er niets meer aan doen. Deze man had mijn hart gestolen. Zijn blonde schouderlang haar hing los achter zijn oren en zijn blauwe ogen fonkelden ondeugend. Hij lachte me toe als groet. Wat was er gebeurt? Hij was vanmorgen nog zo afstandelijk. "Phyn," fluisterde hij. "Ik ben blij dat je mijn uitnodiging hebt aanvaard. Nu, wilt u deze dans van mij." Ik giechelde als antwoord. "Natuurlijk, ik voel me vereerd." Ik maakte een kleine reverence. Hij nam mijn hand en legde die op zijn schouder. Zijn hand rustte op mijn heup. Zo dansten we weelderig op de rustige muziek. We keken elkaar de hele tijd in de ogen. Hij leek gelukkig, blij. Ik zal er als een verdwaasd konijn uitgezien hebben. We praatten en lachten. Het was een prettige avond. Ik kwam zo veel over hem te weten. Hij luisterde op zijn beurt ook geïnteresseerd naar mij. We dansten verder in de stroming mee met de andere koppeltjes. De laatste noten van het lied eindigden, en zo ook onze dans. "Phyn, ik ga een glaasje champagne halen. Wil je ook één?" Ik knikte. Hij verdween tussen de menigte.

Millinksi wandelde de balzaal binnen met aan zijn arm de oude vrouw waar hij aan toegewezen was. Ik grinnikte toen ik hem zo sloom zag stappen, de vrouw aan zijn arm meetrekkend. Hij zag mij met hem lachen en knipoogde. Hij zette de vrouw op een stoel en stond plots naast me. "Hoe is het met je prins? Waar is hij eigenlijk? Moet je niet op hem letten, de sloeber?" Zoveel vragen. Hij leek wel jaloers. "Ik ben zijn date voor vanavond. Hij haalt een drankje voor ons." Millinski knikte goedkeurend en vertrok terug met een kort 'succes'. 

Na lang wachten zag ik Aureon nog steeds niet. Dus ging ik maar op pad op zoek naar hem. Aan de bar was hij al niet. Ik keek de hele balzaal rond. Geen Aureon te bespeuren. Waar hing hij uit?