Beter dan Woorden - Niall en 1D Fanfic

Snap out if it

Ik ruil Niall's zwarte vest om in een grijze die onder aan in zijn kast ligt en ga vervolgens weer in zijn bed liggen. Mijn maag rommelt weer, nog steeds aan het smeken voor wat eten. Ik heb de energie of zin niet om te eten. Het enigste wat nog door mijn hoofd heen gaat is het baby'tje en de vraag waarom mij dit moet overkomen. Wat heb ik in hemelsnaam gedaan om dit te verdienen?

Dagen lang gaan deze vragen door mijn hoofd heen zonder enig antwoord. Ook ben ik steeds aan het denken hoe hij of zij er uit zou kunnen hebben zien. Zou zij/hij Nialls blauwe ogen en lach hebben gekregen met mijn donker blonde bruine haren. Of mijn bruine ogen met Niall's bruin haar en zijn neus en mijn lach.

Hoe meer deze gedachtes door mijn hoofd gaan hoe meer depressief ik weod. Izzy heeft bij mij gezeten en Jessye ook. Allebei apart maar met de zelfde verhalen en allebei een uur lang. Jessye gaf mij een knuffel toen ze ging alleen was Izzy gefrustreerd de kamer uit gestormd. Ik kan er niks aan doen. Constant zitten mijn gedachtes bij de baby die ik verloren heb.

Misschien is het ook wel mijn schuld. De dokter belt nog, en die vertellen mij vast dat het allemaal mijn schuld is. Dat ik niet goed gegeten heb of juist wel maar niet genoeg beweging. Ook laat hij weten of het een jongetje of een meisje was. Maar ik weet niet of ik dat wel wil weten.

Niall wel, hij wilt dat juist wel. Hij heeft het al geaccepteerd dat wij de baby verloren hebben. Hoe hij dat kan snap ik niet. Het leek wel als of hij gewoon een knop omgezet had. Al zijn emoties zijn op de een en zelfde dag omgekeerd. Meteen een dag daarna gewoon. Na dat we bij de dokter geweest zijn. Gewoon bam! Zijn emoties in een hoekje gepropt en de situatie geaccepteerd. Ik zou dat ook wel willen. Dat ik dat ook kon.

Aan Niall's kant van het bed heeft hij de echo foto neer gezet. Iedere avond en ochtend kijkt hij er even naar en aait er met zijn duim overheen. Daardoor weet ik dat hij toch om hem of haar geeft. En niet totaal vergeten is in die kast waar hij zijn emoties in gepropt heeft.

Terwijl ik naar de foto staar komt Niall binnen gelopen. Hij loopt naar mij toe en zoals hij voortaan altijd doet geeft hij mij een kusje op mijn wang. Daarna loopt hij naar zijn gitaar toe. Alleen deze keer kijkt hij mij hoopvol aan en begint met spelen.

Het deuntje klinkt ontzettend bekend en even voel ik vlinders die al snel weer verdwijnen. Ik hoor hem nog wel zingen.

“...They tell me I'm too young to understand

They say I'm caught up in a dream

Well life will pass me by if I don't open up my eyes

Well that's fine by me...”

Hij blijft zingen terwijl Jessye, Izzy en de rest binnen komen lopen. Louis en Liam rijden een of ander wit scherm naar binnen terwijl Zayn een beamer draagt. Met zijn alle gaan ze op het bed rondom en naast mij zitten terwijl er een filmpje gespeeld word. In middels is Niall gestopt met spelen en gaat achter mij zitten terwijl hij mij omhelst en zijn benen langs de mijne uitsrekt.

Ik kijk verward naar het scherm als een jongere Jessye en ik in beeld komen. We zingen 'Alle kleuren van de Regenboog' van K3. Met zijn tweetjes dansen we in het rond tot dat het beeld veranderd naar een foto van Jessye, Izzy en mij.

“Onze eerste optrede samen.” fluister ik. Allebei pakken ze mijn hand vast en knijpen ze er in. Het voelt goed. Als of ik een stuk van me kwijt was die nu in eens een klein stukje terug gekomen is en ik geef ze beide een kleine scheve glimlach.

Er komen nu allerlei foto's langs en ook videotjes tot dat we aan komen waar onze droom is begonnen... met de jongens.

Zo te zien had Jessye stiekem toch de kamera mee genomen naar hun hotel kamer in London terwijl dat niet mocht op onze eerste ontmoetings avond met hun. Je ziet iedereen samen lachend dansen met Iz op Harry's rug en ik lig in een deuk door Niall die allemaal rare dance moves aan het doen is.