Beter dan Woorden - Niall en 1D Fanfic

The Truth

Hai! Lees aub het hoofdstuk A/N hier voor. Daar staat in waarom het zo lang duurde.

Ik moet eerlijk zijn... De eerste helft hier van vind ik blah. Dus het spijt me maar ik had even geen inspiratie.

Maar goed, zoals er in de A/N hoofdstuk staat. Laat aub jullie gedachtes/ideeën weten. Ik waardeer het echt als jullie commentaar achter laten. En vergeet ook niet de hoofdstukken te favorieten/liken :)

En dikke love voor iedereen die leest! 3K al weer. Wow!

Ik ren door het boos. Mijn voeten kunnen maar niet sneller bewegen. Ik duik onder takken heen, spring over gevallen bomen, en ontwijk bosjes waarvan ik denk dat daar prikkels in zitten. Achter me voel ik hem nog. Ik weet niet of wat het is maar. Alleen dat hij erg gevaarlijk en behoorlijk eng is. Mijn hart gaat duizende kilometers per uur als ik weer even naar achteren spiek of hij nog achter me aan zit.

Ja hoor. Ik voel hem gewoon en zie alleen zwart achter mij. De bossen waar door ik heen gerend heb zijn niet eens zichtbaar meer omdat 'Duister', ja zo heb ik hem net genoemd, het hele bos bedekt heeft. Alle haren rondom heel mijn lichaam staan op van angst. Nog nooit in mijn hele leven ben ik zo bang geweest.

Voor me zie ik een huis verschijnen. Het lijkt wel mijn huis. Maar dat kan niet want ik woon een dorp, niet in de bossen. Ook al klopt het niet ren ik toch snel naar binnen. De deur gaat dicht met een knal en van schrik moet ik gillen en ren door het huis heen om via de tuin deur weer naar buiten te gaan.

Hoe meer ik ren hoe erger mijn angst word. Het huis lijkt wel een dolhof te zijn. Iedere hoek die ik om ren heeft weer een andere kamer. Steeds de zelfde kamers. Nog steeds voel ik dat Duister achter me aan zit. Mijn ademhaling word nu meer onregelmatig en ik krijg er moeite mee. Ik duw door mijn benauwdheid heen en vind nu voor me de woonkamer. Alleen is het niet mijn woonkamer. Het lijk echt letterlijk als of er een tornado door heen is gegaan. Over al ligt glas, bladeren, een halve boom, en de meubels liggen over gespreid en zitten onder de modder.

Achter de bank zie ik dat er iemand ligt. Ik ren er snel naar toe maar krijg dan meteen spijt als ik zie dat het mijn nicht Sylvie is die niet meer beweegt. Voorzichtig duw ik tegen haar aan. Haar ogen springen open en van schrik val ik naar achteren. Ze kijkt mij angstig aan. “Ga, ren! Hij komt voor je. Ik voel hem.” huilt ze. Haar ogen, net zoals die van mij zitten vol angst.

Ik kijk haar geschrokken aan. Ze wappert met haar handen dat ik moet gaan. Even kijk ik haar weer aan maar sta dan op en ren naar de deur toe. Chaotisch probeer ik de deur open te maken. Het lukt alleen niet. Weer gaan de haren overal recht overhijnd staan. Ik voel hem achter me. Tussen de tranen door smeek ik de deur om open te gaan alleen gebeurt er niks. Ik druk mijzelf helemaal plat tegen de deur om, hoe klein dan ook, de afstand tussen mij en Duister te verklijnen. Nog steeds huilend en half schreeuwend smeek ik de deur om open te gaan. Ik knijp mijn ogen dicht van angst als ik de koude en angstaanjagend wind van Duister op mijn nek voel en schreeuw uit als ik de scherpen, stekende kou van hem op mijn rug voel.

Ik schiet wakker en hap naar adem toe. “Het was maar een droom. Het was maar droom.” fluister ik tegen mij zelf. Ik heb het bloed heet en ik voel de zweet druppels over mijn voorhoofd heen rollen naar benden toe.

Ik kijk om me heen. Niall is nergens te erkennen. Ik pak wat schone kleren uit de kast en ga douchen. Het warm water voelt heerlijk aan tegen mijn koude huid. Net had ik het bloed heet maar in de badkamer was het ijs koud.

Met moeite had ik mijzelf van onder de douche uit moeten praten, gewoon zo koud is het. Ik denk dat Niall het raam open heeft gehad vannacht hier, niet echt opgelet dat het zou vriezen.