Ενας απλος Οικογενειακος φίλος

Παρτ.11

Ήρθαν όλοι. Ή μάλλον σχεδόν. Ο Λουκας δεν ήταν στο τραπέζι. Φαντάστηκα ότι θα έρθει αργότερα όπως την προηγούμενη φορά και τον περίμενα.

Σοφία "Κατερίνα μου μην βάζεις στον Λουκα δεν θα έρθει"

Τέλεια! Δεν θα έχω την ευκαιρία να τον ακούσω και να μου εξηγήσει!

Το φαγητό σερβιριστηκε. Εγώ σε ένα τραπέζι με έξι ενήλικες μην έχοντας απολύτως τίποτα να κάνω.

Ελλη "Πες τους για την απόφαση μας!"

Αλεξανδρος "Είχαμε μία διαφωνία σχετικά με το τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα"

Ελλη "Τελικά αποφασίσαμε να πάμε ένα τελευταίο ταξίδι μαζί και μετά να εγκατασταθουμε εδώ!"

Σοφία "Αυτό είναι τέλειο! Που θα πάτε;"

Αλεξανδρος "Δεν εχουμε ακόμα αποφασίσει!"

Ελλη "Κάτι είπαμε για Χαβαη αλλά δεν είναι τίποτα ακόμα σίγουρο!"

Δήμος "Βρυξελλες είναι ωραία!"

Κατερίνα "Και Βενετια!"

Σοφία "Έχουμε και εμείς να σας ανακοινοσουμε κάτι! Οι επισκευές στο σπίτι του Δημου τελείωσαν και θα μετακομισουμε αύριο εκει"

Τι; Γιατί;

Ήθελα να μιλήσω! Να διαμαρτυρηθω! Ηθελα να πάω διολα και να τον παρακαλεσω μα μεινει! Αλλα δεν εκανα τίποτα! Στο κάτω κάτω λίγα τετράγωνα πιο κάτω θα πάει!

Ο Λουκας μετακόμισε και οι επαφές μας εγιναν ακόμα πιο ελάχιστες. Στο τέλος τον έβλεπα μόνο στο σχολείο από μακριά.

Μου έλειπε να μιλάμε ήρεμα και ωραία και αμέσως να αρπαζομασταν για κάτι μικρό. Τον ήθελα δίπλα μου.

Ελλη "Γιατί δεν πας σπίτι του;"

Δάφνη "Και τι να του πω;"

Ελλη "Μιλά του για κάτι που έχετε κοινό" για κάτι που εμπνέει και τους δύο

Δάφνη "Ξέρω τι θα του πω" εκλεισα το τηλέφωνο και φορεσα τις μπότες μου. Είχε χειμωνισει για τα καλά.

Χτυπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε και χαμογέλασε. Μου έκανε νεύμα να περάσω και εγώ τον άκουσα χωρίς να πω τίποτα.

Τινάχτηκα σαν να θυμηθηκα κάτι και έβγαλα κάποιες φωτογραφίες από την τσάντα μου.

Δάφνη "Είναι αυτές που βγαλαμε, σκέφτηκα πως μπορεί να θες να τις ζωγραφίσεις"

Λουκας "Σκεφτηκες;"

Δάφνη "Σκασε"

Λουκας "Ευχαριστω, θα κατσεις ή θα στέκεσαι σαν την κολόνα;" Χωρίς να το πολυσκεφτω καθησα.